afwezig

Om mijn blog te kunnen blijven vullen, heb ik besloten een tijdje eruit te gaan in de vorm van nóg een opname. En als ik er dan toch ben, hoop ik dat ik daar van deze depressie af kom. Er zal toch íets moeten gaan werken om mij weer vrolijk te krijgen? Na die tijd zal ik weer genoeg stof hebben om over te schrijven. Hoop ik. Hersteld en wel. Grotendeels hersteld dan.

niet altijd leuk

Het was niet altijd leuk tijdens mijn depressie. Vandaag was het er weer. Na enkele dagen weer redelijk te hebben gefunctioneerd, was er vandaag weer dat grauwe, dat zwarte, dat uitzichtloze. De dag zonovergoten, de stemming bedrukt en bewolkt.

Schommelingen

Dáááágen geen stukje.
Dan vier op één dag.

'Schommelingen' zijn dat. Las ik.
Schommelingen in mijn depressie.
je heb de dagschommeling. Die vaak bestaat uit 's ochtends een meer sombere stemming en 's avonds klaart de stemming wat op.
je hebt blijkbaar ook weekschommelingen... die heb ik momenteel.
Op slechte dagen lukt niks. Geen stukjes.
Op betere dagen lukt een beetje. Wel stukjes.
Dus.

Wie is er nu gek?

Ik had een goed gesprek met De Man en de dag erna één met één van de Hulpverleners. We bespraken de mogelijkheden van een nieuwe opname i.v.m. de blijvende druk die ik ervaar en de druk die ik mijn naasten (noemde ze vandaag per ongeluk mijn nabestaanden, ik geef dan altijd de schuld aan De Depressie) opleg door hier aanwezig te zijn in niet al te vrolijke doen.


Opgelucht voelend door dit al, begaf ik me weer eens in een winkel, de Kruidvat om precies te zijn. In de winkel bevonden zich een moeder en dochter, óf een oma en kleindochter, of buurvrouwen, kan ook, ik weet het niet. Ze praatten niet, ze schreeuwden. Ze luisterden niet naar elkaars antwoorden. De oudere vrouw vond een 'Dove geschenkset' een prachtig cadeau voor iemand en werd bijna gek van de mooiigheid van de set doucheschuim met douchepuff, zoals ze al jáááren bij Kruidvat staan. De conversatie was absurdistisch. Ook bij de kassa. Ook bij het verlaten van het pand

En ik dacht alleen maar: Én ík moet/ wil mezelf laten opnemen?!

Op de markt zag en hoorde ik (en velen met mij) een moeder hard tegen haar kind schreeuwen. Het klonk niet lief.
Ik schreeuw ook, te veel, te onredelijk, niet op straat of in Kruidvat, wel thuis. En daarom zoek ik hulp. Zij niet. Denk ik. Vrees ik.

Het is toch een gekke wereld.

Geen goed idee

Na een paar dagen er weer 'even te zijn', en daarmee bedoel ik: niet overdag in bed liggen, niet schreeuwen tegen huisgenoten, niet alleen maar negatief denken, maar wel: boodschappen doen, wandelen, kinderen de aandacht geven die ze zó verdienen en ik al een tijd niet kan geven, nog meer wandelen en zelfs een terrasje en een kroegje en nog een terrasje, én sociale contacten te hebben gehad, zijn er wel die vervelende nachten.

(Van kinds af aan slaap ik goed. Maar dan ook écht goed. Als mijn hoofd mijn kussen raakt tot aan de wekker. Geen probleem. De laatste maanden had ik slaapmedicatie en die nam ik voor de zekerheid. Er was toch wel wat angst voor de nacht. Het idee sowieso in slaap te vallen gaf me rust.  Omdat dat toch wat verslavend werkt, ben ik ermee gestopt. Ik kreeg er wat anders voor. Maar na hartkloppingen, trillen en tot 4 uur wakker te hebben gelegen, heb ik dat tot dit moment niet meer herhaald.)

Dit schijnt er één te zijn, van die vervelende nachten. Na het nemen van een nogal grote beslissing, werd ik hyper en wilde ik het e.e.a. geordend hebben in huis. Een slaappil moest me dan maar weer rustig krijgen. Dat is 'm nu, zo'n drie uur na inname, nog niet gelukt. Ter afleiding ging ik op google zoeken met de term 'depressie goede dagen' (want hoe kan ik nu ineens drie goede dagen hebben? Ben ik beter? Is het (weer) een schijnbeweging?) en kwam daarmee op een voor mij bekende site.  deze site. Hierop staat een 'boek' van een schrijver die een depressie heeft meegemaakt en die ook mensen met depressie-ervaring heeft geïnterviewd. Hoewel ik niet alles herken (en me vreselijk stoor aan de 'ik wordt' en 'je vind' en dat -bijna- consequent door de hele tekst), werd ik wel weer geraakt (huilen dus...) door uitspraken, bevindingen, ervaringen.

Een bloemlezing (nou ja, wat losse kreten) van die site, in eigen woorden, waarbij ik het dus niet drooghield. De herkenning. Het idee dat ik niet de enige ben met van die idiote dingen. Zo gek.

'depressie is een gevolg van constante stress'

'zelfverwijdering, je afsluiten voor anderen, op idiote tijdstippen boodschappen doen, geen verjaardagen meer bezoeken, afspraken afzeggen'

'de angst dat die positieve gevoelens niet meer terugkomen'

'geen spanning meer aankunnen'

'niet in de spiegel willen en durven kijken, omdat je er slecht uitziet'

'je bed is veilig, gordijnen dicht, deur dicht'(hier huil ik standaard om. Wat háát ik dat bed inmiddels!)

'verleden-> alles verkeerd gedaan'
'heden-> het continu tekort schieten'
'toekomst-> het komt nooit meer goed'

'het niet als ziekte zien, maar als zwakte'

'schaamte, schaamte, schaamte'

'Ik ben mezelf niet, ik ben mijn depressie'

'overleven'

'proberen niet na te denken, want alles is negatief en dat roept meteen weer de somberheid op'

en dus:

Soms best goede dagen en ineens, ineens is het er weer. Diepe ellende.

En nu vrees ik dat ik die diepe ellende weer heb opgezocht. Door gewoon even te googelen op 'depressie goede dagen'.

hmmmm.

erin blijven hangen

Overal lees ik dat een depressie vanzelf kan opklaren.
Overal lees ik dat vrouwen een grotere kans hebben een depressie te krijgen.
Overal lees ik wat je als depressief mens kan doen om weer beter te worden.

Ik ken alle symptomen.
Ik ken de informatie over medicatie.
Ik ken de informatie over therapie.
Ik ken de richtlijn depressie.

Wat ik moet doen, weet ik dus eigenlijk.
Wat zou moeten helpen, weet ik dus ook.
Wat ik zou moeten laten (in bed gaan liggen, piekeren) idem.
Wat en wie ik zou moeten toelaten in mijn leven. I know.

Toch best dom dan dat ik er dan nog steeds in zit.