Ik blijf in de ggz!

Het is best een gekke kreet: ‘Ik ga weg uit de ggz’ of: ‘Je moet uit de ggz blijven!’ Ik lees regelmatig dat mensen ‘uit de ggz gaan blijven’, maar vervolgens zeggen dat ze wel een heel fijne psychologenpraktijk hebben gevonden. Men bedoelt waarschijnlijk ‘ik blijf weg uit grote ggz-instellingen’. Net zoals dat er bij de gegeven tip waarschijnlijk bedoeld wordt: ‘Ga naar een vrijgevestigde praktijk!’

Ik vermoed dat de vrijgevestigde psychologen en psychiaters ook geestelijke gezondheidszorg bieden, maar het klinkt wellicht fijner.
Ook ik zeg het steeds vaker: ik moet uit de ggz (blijven). Toen mij dit ooit werd geadviseerd, werd ik woest. Hoezo? Zeg je tegen iemand met reuma dat hij weg bij de reumatoloog moet blijven of uit het ziekenhuis? 

Ik begin nu het advies te begrijpen. Ik vraag iemand hoe het met hem gaat en ik krijg terug: ‘niet zo goed, lig op de IC’. Ik vraag iemand waar hij was met mijn presentatie: ‘sorry, gedwongen opgenomen! Net overleefd alles!’ Ik krijg te horen dat een lezeres van mijn boek zich suïcideerde (ik kende de persoon in kwestie niet uit de ggz, maar van een ‘simpele’ verjaardag trouwens). Het gaat maar door. Mensen die mij kennen, delen nu ook al hun leed met mij en ik begrijp dat volkomen overigens.

Ja, ik wil uit de ggz blijven. Voor mij geen crises, spoedopnames of IC’s meer. Een patroon lijkt doorbroken. Ik leefde een ggz-leven de afgelopen jaren. Van iemand die een gezinsleven leidde, ging ik een ggz-leven leven. En ik ging erover praten en schrijven en tweeten. Hield ik het daarmee in stand? Door dat schrijven en praten erover? Nee. Ik denk het niet. Maar ik denk wel dat ik soms wat te snel sprak of schreef. Waardoor wel? Ik leefde van afspraak naar afspraak, van opname naar opname. Ik leefde met de gedachte dat ik dood moest en depressief was. Mijn laatste drie opnames waren IC-opnames, met daaropvolgend soms een opname in een ggz-instelling.

Het roer lijkt om. Nee, het gaat niet geweldig goed. Ik denk alleen maar aan de afgelopen jaren en ik heb vreselijk last van het denken aan de afgelopen jaren. Vermissingen omdat ik vluchtte, écht bijna dood-zijn, gekke behandelrelaties met behandelaars, een kapot gezin, opnames af en aan, gedwongen, gesloten zitten, machteloosheid, (bijwerkingen van) medicatie, protocollen, diagnoses, trajecten. 

Maar ik ga niet uit de ggz. Ik blijf. Ik blijf erover schrijven. Maar ik schrijf ook graag over andere zaken. Ik blijf erover spreken, maar zal ook over andere onderwerpen spreken. Ik zal mijn werk wellicht in de ggz-sector willen blijven doen, want het boeit me. Maar dat betekent niet dat ik erin blijf hangen. Ik doe het doordacht en dus bewust. Ik blijf dus wellicht niet als patiënt.

Maar ik blijf voorlopig nog gewoon in de ggz. 

Reageren

Ik tweet soms wat om het vervolgens best snel weer te verwijderen. Te kwetsbaar. Eigenlijk helemaal geen grappige tweet. Een stomme tweet. Een tweet die weer dubbezinnig opgevat kan worden en ik vraag me af waarom ik het uberhaupt op twitter zette. Ik heb toch gewoon een leven?

Toch? Waarom die drang tot delen? Heb ik ergens iets te compenseren? Ik had het ook gewoon voor me kunnen houden en een echt gesprek met iemand kunnen hebben.

Gisteren tweette ik iets over een mail sturen omdat ik boos was. Sommige mensen lachen erom (een prima reactie, gezien de tweet), maar velen namen hem uiterst serieus. Zo zou ik het wel moeten schrijven, maar naar een bepaald adres moeten sturen, niet naar de persoon in kwestie. Of ik zou hem moeten printen en verbranden. Of ik zou er een nachtje over moeten slapen. Het zou slecht voor me zijn, ik zou dingen zeggen waarvan ik spijt zou krijgen. Ik zou kwetsend kunnen zijn. Ik zou moeten langsgaan, ik zou moeten bellen, ik zou moeten....

En natuurlijk kwamen er reacties dat ik hem gewoon moest sturen. Na een keer of tien, twintig, stopte ik met reageren, of ik plukte er eens één uit.

Dan zit ik dus best kostbare tijd in reacties te stoppen die dus niet nodig zijn. Want ik ben gewoon oud en wijs genoeg om te beslissen wat ik stuur (een mail), dat het een mail is, omdat een andere manier (zoals de langsgaan/ bellen) helemaal niet mogelijk is. Dat het 'zich vanzelf oplost' is ook totaal niet aan de orde. 

Ik vroeg ook helemaal niet om advies overigens. Al snap ik dat mensen met (goedbedoelde) raad komen.

Maar op dit soort momenten vraag ik me af of ik misschien wat minder moet tweeten. Nou, niet eens dat, maar of ik niet gewoon op iedereen en alles in moet gaan. Maar dan die angst dat ik mensen negeer... en dus kwets....

Dus stel dat ik niet (meer) altijd reageer op je tweet/ je reactie: het kost me te veel tijd.

Tijd die ik bijvoorbeeld ook zou kunnen steken in Facebook of Instagram ;-)

Het is niet persoonlijk bedoeld!

Tussendoorblogje

(van de week schreef ik dit. I.v.m ziekzijn, nu dus pas gepost)

Ik heb veel te schrijven. Maar of het allemaal zinnig is? Blogwaardig? Geen idee.

Aankomende week start ik met een kortdurend hulpverleningstraject. Niet heel interessant voor jullie... maar is dat het voor mij? Ik vraag het me af. Ik blijk, zonder hulp, óók overeind en in leven te blijven. Ik heb soms mindere dagen, ronduit slechte dagen, maar redelijke dagen staan op de voorgrond.

Beseffen dat ik nog geen jaar geleden aan de grond zat. Ik kwam net uit een gedwongen opname. Had net een boek gepresenteerd. Maar met continu gedachten aan de dood. 

In mijn dossier staat 'chronisch suïcidaal'. Overdreven, vond ik. Compleet de waarheid, zie ik nu. Ik leefde in de ggz. Ik leefde voor de ggz. De ggz wás mijn leven. Ik voelde me altijd 'kut'. Ik wilde altijd 'dood'. En ik vond iedereen tegenwerkend. Al met al: het ging niet heel lekker.

Ben ik nu hele dagen dankbaar? Blij? Gelukkig? Nee. Het hoogst haalbare lijkt: redelijke dagen met soms mooie momenten. Maar: ik ben NIET verward, ik weet wat er thuis gebeurt, waar welk kind zich bevindt (zo ongeveer), ik kook, maak schoon, schreef sinterklaasgedichten en keek zelfs een film. Ik koop GEEN dubbele kledingstukken. Ik zit momenteelin een herstelgroep. Voel me soms enorm slecht om de dag erna te beseffen dat dat gevoel ook weer weg kan gaan. 

Ik maak grappen, kijk en luister veel cabaret. Ik verbaas me over de wondere wereld die 'Twitter' heet. Bekijk een beetje hoe mijn boek loopt.Ik droom te veel over opnames. Ik ben soms vreselijk boos op oud- behandelaren en op mezelf. Ik zoek recepten uit, doe er boodschappen voor en bereid ze dus. Ik geef geld uit aan jurkjes, gadgets en etentjes en vraag me af of het verstandig is. Ik vraag me hardop af of ik nog hulp nodig heb. Enerzijds denk ik: ja! Veel hulp, heel veel hulp, heb ik nodig. 

Anderszijds: wat zoek ik bij de hulpverlening? Wat wil ik nog kwijt? Moet ik niet tevreden zijn met hoe het nu gaat (van best slecht tot best redelijk?)

Nu een vragenlijst invullen waarop ik o.a. mijn hulpvraag moet gaan formuleren.

Benieuwd of ik eruit kom. Uit die vraag.