tag:blogger.com,1999:blog-68804486039141585702024-03-20T01:59:26.870-07:00Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressieAf en toe voel ik de behoefte om iets te schrijven en dat doe ik dan hier.Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.comBlogger105125tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-78200709258266855902023-06-04T06:00:00.005-07:002023-06-04T06:30:16.582-07:00Kinderbescherming<p><span style="font-family: arial;">Ik stond vanochtend op met het bericht dat ik was aangemeld bij de kinderbescherming. Daarnaast las ik – ook deze morgen- een mail met de vraag of ik christelijk was. En dat haar hart huilde. Het hart van een onbekende mailschrijfster dus. Of ik me wel afvroeg wat ‘dit’ met mijn kind deed. </span></p><p><span style="font-family: arial;">‘Dit’. Het is al dagenlang het gesprek op Twitter. De afgrijselijke moeder, ik dus, die treiterend voor de ogen van haar kind sushi ging eten en haar vals liet weten dat zij dat niet kreeg. Dat zij maar moest stikken in haar pasta en haar komkommer en dat zij het niet waard was. Want daar haalde ik plezier uit.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Terug naar woensdag. Ik had geen zin om te koken en stelde voor om patat te halen. Mijn man wilde dat niet en stelde sushi voor. Het was al laat en eigenlijk eten we sushi soms met zijn tweeën in het weekend. Als het kind al op bed ligt en een diepvriespizza heeft gegeten. ‘Yes! Mag ik dan noodles?’ vroeg het kind in kwestie. ‘Prima’ antwoordde ik. Ze trok de la open en zag ook zo’n pot ranzige pasta staan. Ik koop het omdat mijn kinderen het lekker vinden en mijn negentienjarige het regelmatig eet als wij iets ‘vies’ eten. Of als ze van een feestje komt. Ze glunderde.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Terwijl ze voldaan na het eten en een toetje naar het jeugdjournaal keek, kwam onze sushi. Het was héérlijke sushi, dat mag gezegd. Op een gegeven moment kijkt ze naar ons eten en zegt ze ‘als ik later getrouwd ben, mag ik ook sushi.’ Ik lach. Ze verbindt het eten van sushi aan volwassen zijn. Hoe lang komen we hier nog mee weg? De dag erna besluit ik dat het een leuke tweet is. Ik plaats de opmerking over het huwelijk en de sushi. Er volgen likes en opmerkingen. Op een gegeven moment vraagt iemand ‘waarom mag zij eigenlijk geen sushi?’ Ik heb er niet zo over nagedacht en wilde Twitter eigenlijk net afsluiten. We eten het met zijn tweeën en genieten ervan. Zij zou het naar binnen trappen in hetzelfde tempo als de pasta en dat vind ik zonde. Ik antwoord iets over dat ze een grote eter is en dat ik het dan best duur vind. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Een paar uur later open ik Twitter weer eens. De meldingen zijn ontelbaar. Er zijn screenshots gemaakt over haar jaloerse blik richting de sushi en mijn opmerking dat het te duur is. De dreigementen (ik hoop dat ze in het verpleeghuis later je nooit opzoekt, of dan zelf sushi bestelt en jou een boterham geeft, achterlijke kuttokkie!!!!’) vliegen om mijn oren. Al snel ben ik de slechtste moeder van de wereld en krijg ik ‘aanbiedingen’ om sushi voor mijn dochter te bestellen. Want, daar is ‘ie weer: er zijn huilende harten.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik heb geen idee wat er met al die harten gebeurt als ze de hongersnood in de wereld zien, of de oorlogen op het nieuws bekijken, maar in dat geval ben ik diegene die haar hart vasthoudt. Ze zijn vast niet veel gewend. Tegelijkertijd vraag ik me af of hun kinderen in een restaurant een kindermenu krijgen, of dezelfde entrecote als vader heeft, mogen bestellen. Friet met kipnuggets lijkt mij dan ook heel zielig voor ze? Zijn het mensen, die dit schrijven, van wie de kinderen alleen cola in het weekend mogen, terwijl zij het doordeweeks drinken, of krijgen de kinderen óók doordeweeks cola en hebben ze rottende gebitjes? Voor allebei de keuzes lijkt me iets te zeggen. Het lijkt er in ieder geval op dat deze mensen nog nooit iets voor hun kinderen hebben besloten wat in hun nadeel heeft uitgepakt: het gaat blijkbaar om perfecte ouders.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Er zijn ook tegenreacties (mijn ouders legden ons vroeg in bed en gingen dan gourmetten en: ik mocht alleen nep-cola, terwijl mijn moeder coca-cola dronk) en het valt me op dat ik lieve berichten in mijn ‘dm’ krijg, niet direct te lezen door anderen, maar mensen die hetzelfde doen, of die het niet doen, maar me groot gelijk geven. Hun tijd komt nog wel. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik wil me niet gaan verantwoorden, maar merk dat ik dat naar mezelf doe. Ze zit toch op paardrijles? Kost me momenteel 25 euro per privélesje. En als ik naar haar kledingkast kijk vol met Sissy Boy en andere toffe merkkleding, denk ik niet dat ze op dat vlak tekortkomt. En nee, ik vind merkkleding niet belangrijk, maar leuke kleding koop ik graag en misschien ook veel, Ik kook bijna elke avond een lekkere en gezonde maaltijd voor haar. En ken ik kinderen die net zo vaak als zij op een terrasje zitten met wat drinken en een bak nacho’s? Daarnaast hebben we het over een gelukkig en blij meisje dat elke dag tegen me zegt dat ze van me houdt. Waarom zou ik verdomme twijfelen aan mezelf?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik vraag me af waarom mensen zo tekeer gaan op basis van twee, misschien wat ongelukkig te lezen, tweets. Het raakt me, terwijl ‘iedereen’ om me heen me zegt me er niks van aan te trekken. En dat nu een filmpje van haar rondgaat op Facebook, terwijl ze paardrijdt en daarbij schofterige reacties over pasta en komkommer: het doet me wat. Het voelt als een inbreuk op mijn privacy. Op Twitter zit ik nu achter een slotje en ik heb geprobeerd meldingen op Facebook uit te zetten.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar, even over de volgende keer: als ik weer sushi bestel, geef ik haar een diepvriespizza denk ik. Is toch nog steeds een stuk goedkoper;). Of ik laat haar een keer mee eten. Waarschijnlijk wil ze de keer erop weer van die ranzige pasta.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar gelukkig, wat er ook gebeurt: de kinderbescherming is gebeld. </span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-40533251657982918112023-02-14T03:04:00.002-08:002023-02-14T03:04:20.493-08:00therapie<p><span style="font-family: arial;">Begin dit jaar begon ik met een nieuwe therapie. De oude die ik volgde was meer een wekelijks kletspraatje over hoe het ging. Slecht meestal. Niet zo slecht dat er van alles nodig was om me op het juiste spoor te houden, maar de somberheid bleef overheersen. In november veranderde er iets. Ik stopte met een medicijn en nam een week afstand van mijn gezin. Sindsdien durf ik hardop te zeggen dat het best goed gaat. Tenminste, dat dénk ik. Het gaat bij lange na niet zoals het met me ging voordat ik instortte, maar het gaat ook láng niet zo slecht als dat het de afgelopen jaren ging. En dat is zo met het oog op mijn nieuwe therapie mooi meegenomen. Ik lijk voor het eerst echt ontvankelijk voor wat er daar gebeurt. Ik zie waar ik sta (aan het begin) en waar ik heen ga (verwerking). De kop is er en de staart volgt. Of zoiets.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik weet dus dat ik met deze therapie op een gegeven moment ga kijken naar wat er gebeurd is. Dat is natuurlijk de afgelopen jaren ook wel eens gebeurd, maar het werkte vaak niet denk ik. Ik was te labiel. Te depressief. Te veel bezig met hoe het op dat moment met me ging, niet in staat terug te kijken. Soms komt dat nu, zo in het begin van deze therapie, al even ter sprake en vaak gaat het dan over ‘vroeger’. En daarmee wordt vooral bedoeld de echtscheiding van mijn ouders, mijn loyaliteitsconflict dat leidde tot bemoeienis van jeugdzorg, een ondertoezichtstelling, een voogd, een uithuisplaatsing, weglopen, een nieuw pleeggezin en meer ellende. Maar steeds vaker denk ik dat ik er tóch al voldoende bij heb stilgestaan de afgelopen jaren. Dat ik besef wat er gebeurd is, dat ik kan erkennen wat er gebeurd is, dat het erg was en dat het nu niet meer zo speelt in mijn dagelijkse leven. Het heeft me vast gevormd en ik zal er ook vast bepaalde patronen aan ontleend hebben, maar mijn dromen gaan er niet over, ik word er overdag niet door overspoeld en ik kan erover schrijven.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Waarover ik wél droom, waardoor ik soms overdag nog wél misselijk word en waarover ik nog nauwelijks kan schrijven zijn de gebeurtenissen van afgelopen jaren. Natuurlijk schreef ik erover, vaak met ironische ondertoon, maar nu lukt het me niet. Zal dit dan zijn wat ik moet verwerken?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Mijn depressie, mijn suïcidepogingen, mijn vermissingen, mijn compleet verwarde gedrag, de gevolgen die alles heeft had gehad voor mij, mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden. Mijn schuldgevoel, mijn schaamte. Alles wat ik meemaakte in de ggz. Mijn diagnoses, mijn ontelbare pillen, gedwongen en vrijwillige opnames, al dan niet gesloten. Het was veel. Van therapie is het eigenlijk nooit gekomen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Vannacht was het weer zover. Ik droomde over een mix van het bovenstaande en vanochtend deed de mooie natuur en een bepaalde geur me denken aan een zekere opname. Ik werd op slag naar. Ik weet dat de ‘waaromvraag’ niet zoveel zin heeft en ik weet dat de woorden ‘compassie’, ‘mild zijn voor jezelf’ nu nodig zijn, maar die kan ik niet laten doordringen. Ik ben allesbehalve mild voor mezelf als ik denk aan afgelopen jaren. Ik neem het mezelf kwalijk (al weet ik ook wel dat ik niets ‘expres’ heb gedaan) dat ik er zo’n zooi van heb gemaakt. Dat ik mijn kinderen waarschijnlijk heb beschadigd en mijn huwelijk op het spel heb gezet. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Zal dit het dan zijn waar ik nu therapie voor nodig heb? Ik vrees het. Traumaverwerking voor mijn tijd in de ggz. Zonder te wijzen naar behandelaars of naar instellingen. Want die moesten het ook maar met mij zien te redden. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik lijk er klaar voor, maar het wordt niet makkelijk. Dat merk ik nu al.</span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-79326908403992237042022-12-20T03:55:00.006-08:002022-12-20T03:55:57.266-08:00terugkijken<p><span style="font-family: arial;">Het tijdstip is toevallig: ik bedoel met ‘terugkijken’ namelijk niet dat ik hier nu ga terugblikken op 2022. Iets wat je misschien zou verwachten bij een post op 20 december. Even dan: 2022 bracht me weinig bijzonders. Het was redelijk stabiel en eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Niet dat ik een jaar met veel dieptepunten minder saai en dus beter vind, absoluut niet. Maar het jaar was echt wat saai. Mijn dagen leken en lijken te veel op elkaar. Ik probeer de woonkamer netjes te houden, wandel dagelijks met de hond, vang het jongste kind op als ze uit school komt en kook bijna elke avond een maaltijd. Tussendoor maak ik een beetje schoon, met nadruk op een beetje. Ik was een stuk fanatieker met schoonmaken in het verleden, nu doe ik het hoognodige. Ik heb er gewoon geen zin in, stom he? En ik probeer dagelijks te schrijven aan een nieuw boek, maar soepel gaat het niet. Soms zit ik er lekker in, maar veel vaker vraag ik me af of ik niet te veel uitweid, of juist te weinig vertel. Dan bedenk ik weer: ‘dit zou er ook in moeten!’ Om vervolgens te denken: ‘laat maar’. Nee, het loopt niet echt lekker.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Het klinkt nu wel heel saai allemaal. Ik doe ook nog wel echt andere dingen: zo lees ik op vrijdagochtend bijvoorbeeld alvast wat de nieuwe bonusaanbiedingen zijn de week erop en loop ik hard op woensdagochtend. Daarnaast spreek ik ook nog geregeld met mensen af en doe ik leuke dingen met mijn gezin, maar mijn voornemen is wel om in 2023 weer iets meer op te pakken.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar terugkijken, daar begon ik mee en dat is ook de titel van dit verhaal/ blog/ stukje. Ik kijk geregeld terug op de afgelopen jaren. Soms sta ik er bewust stil bij, maar vaak gaat het onbewust en zit ik er ineens helemaal in. De afgelopen drie jaar is er niet heel erg veel gebeurd, al waren er terugvallen en -valletjes, maar de jaren ervoor is zó ongelooflijk veel gebeurd dat ik het bijna niet kan geloven. Opnames, waarvan drie gedwongen, verward gedrag, zelfmoordpogingen, onderzoeken, behandelingen, twee geschreven bundeltjes over dat wat ik hiervoor bespreek, de weg kwijt zijn, mensen, naasten, die ik door o.a. het voorafgaande verloor, mijn getwitter en wat daaruit voort is gekomen. Alles bij elkaar is het veel. Ik kan me het ook gewoon niet voorstellen dat het allemaal is gebeurd, maar het ís wel gebeurd en dat moet ik waarschijnlijk ‘een plekje geven’ of ‘verwerken’, maar ik heb geen idee hoe. Ergens hoop ik dat het enigszins gebeurt als ik erover schrijf, maar merk dat ik niet alles durf te schrijven: sommige dingen zijn te schaamtevol en ik kan en wíl me soms niet herinneren wat er gebeurd is.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Wat ik ook niet begrijp: waarom kan ik nu wel redelijk ‘normaal doen’, maar lukte me dat een paar jaar geleden helemaal niet? Waarom raakte ik zo van slag van bepaalde gebeurtenissen waar anderen met vergelijkbare ervaringen in therapie gingen en er zonder al te veel kleerscheuren uit kwamen? Waarom waren er bij mij ambulances, zoektochten, politie en ziekenhuisopnames nodig?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik kan er niet bij en kan er niet over uit en blijf hangen in mijn ongeloof, terwijl als een professional mij uitlegt waarom het gebeurd kan zijn, ik het best logisch vind klinken. Maar ’s avonds, voordat ik in slaap val, veroordeel ik mezelf, baal ik van mezelf en voel ik spijt richting mijn gezin.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Nee, dat terugkijken lukt me nog niet met compassie en mildheid, zoals dat wordt genoemd in therapie. Maar misschien komt dat nog. Bijvoorbeeld als ik mijn verhaal uiteindelijk teruglees.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar ik verwacht van niet.</span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-20775162793144733342022-11-15T11:06:00.000-08:002022-11-15T11:06:46.066-08:00verantwoording<p><span style="font-family: arial;">‘Maar wat moet ik nu op Twitter zetten?’ ‘Ja, wat je zelf wilt, natuurlijk’ ‘Of gewoon niets, wat gaat Twitter dat nu aan?’ ‘En dan krijg je weer appjes van vriendinnen en familie of het wel met je gaat… ‘</span></p><p><span style="font-family: arial;">Dit was gewoon een gesprek in mijn hoofd. Ik heb het met niemand gevoerd. Als ik dat wel met iemand had gedaan, had diegene me aangekeken en gezegd: ‘Ja, eh, niks?? Dat gaat toch niemand wat aan??’</span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar zo werkt het blijkbaar niet bij me. Het is geen verantwoording afleggen. Het is ook geen medelijden scoren. Maar na al die openheid van de afgelopen jaren, is het ook zo stom om nu niets meer te delen. Dat is het denk ik. Dan neigt het tóch een beetje op verantwoording afleggen. Nou ja. Bij deze.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik ben even niet thuis. Ik heb ervoor gekozen om er op tijd bij te zijn. Waarbij weet ik niet precies, maar laat ik het houden op ‘erger voorkomen’. Vorig jaar november belandde ik in een ernstige crisis. Deze november wil ik dat niet laten gebeuren. Naar aanleiding van vorig jaar maakten mijn hulpverlener en ik een plan van aanpak, om het niet meer zover te laten komen. En dat plan heb ik er dit keer bijgepakt én opgevolgd.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik zit op een kilometer of 25 van huis en beeldbel elke dag met de jongste en app met de oudsten. Even ben ik vrij van het uitlaten van de hond, van het huishouden, van het zorgen. De tijd die ik daarmee vandaag bespaard heb, heb ik besteed aan in bed liggen. Het is vast even niet anders. Moe ben ik. En wat somberder dan anders ben ik ook. En het idee is dat ik met ‘even eruit’ de sleur doorbreek en erger voorkom. Ik moet niet denken aan erger. Dat ken ik namelijk en is een hel. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Vandaag was dus een dag van in bed liggen, maar ook van douchen en actualiteitenprogramma’s kijken. Morgen wil ik wat gaan ondernemen. Even ergens door een stad lopen en ergens wat eten en wat laatste cadeautjes voor Sinterklaas kopen. Ik moet in beweging blijven, anders beland ik alleen maar in bed.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Over een weekje ben ik weer thuis. Opgeladen en vrolijker, is het idee.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Goed idee wel.</span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-71739144256578769312022-10-17T03:29:00.003-07:002022-10-17T03:29:55.255-07:00Hoe het gaat<p><span style="font-family: arial;"> Al een tijdje wil ik een blogje schrijven over hoe het nu gaat. Voor de geïnteresseerden. Afgelopen week was het dan zover: ik schreef een a-4tje met tekst. Ik begon ermee met wat ik zeg tegen vage bekenden, vervolgens wat ik zeg tegen naaste buren en minder vage kennissen en daarna schreef ik wat ik antwoordde op de hoe-gaat-het-vraag van naasten/ goede vrienden.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Het was een duidelijk stuk.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Vervolgens maakte ik een sprong naar Twitter: over wat ik wel tweette en wat niet. Over volgers die al van alles van me weten en over mensen die me volgen om mijn huis-tuin-en-keuken-tweets en niet op de hoogte zijn van mijn turbulente jaren. En daar liep ik vast.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik wilde een middenweg zoeken, uitleg geven over waarom ik iets wel of juist niet postte. Waarom ik niet vertel welke medicatie ik slik of waar ik therapie heb. Dat ik wel voor openheid ben, maar ook niet té open wil zijn. Dat ik met zoveel volgers, waaronder ook wel een aantal knappe, vrijgezelle piloten uit de VS, wat voorzichtiger ben geworden. Dat ik mezelf momenteel wel wat oppervlakkig vind op Twitter, maar dat ik me ook kwetsbaar voel. Als ik iets politieks tweet: gezeur. Als ik een grapje post: gedoe. Ik merk dat ik niet zit te wachten op tips, specifieke vragen en commentaar als ik wat deel over waarmee ik nu bezig ben, dus me op persoonlijk vlak wat stilhoud. Ergens vind ik dat wel jammer. En misschien, ik ga waarschijnlijk ergens nieuwe therapie volgen, dat ik toch wel weer wat meer over mezelf ga schrijven. Omdat mijn leven echt niet alleen bestaat uit online winkelen bij de HEMA en grappige uitspraken van huisgenoten. Echt niet. Dus binnenkort waarschijnlijk weer wat meer.</span></p><p><span style="font-family: arial;">En voor nu: hoe het gaat? Ik weet het niet zo goed eerlijk gezegd. De angst dat het mis kan gaan, zoals het eerder mis is gegaan, is groot en erg aanwezig. En ik voel weinig lijkt wel, waardoor het lastig aan te geven is of ik me wel oké voel, of juist niet, omdat ik me best wel ‘afgestompt’ voel. En het weer of eigenlijk: het seizoen, ondanks het ‘lekker binnen zitten met dekentjes en kaarsen en thee’ (zoals ik overal lees), helpt volgens mij eerder tegen dan mee.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Dus laat ik het houden bij: ‘mwah, het gaat.’</span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-64717996175362193262022-08-26T03:54:00.005-07:002022-08-26T03:54:49.467-07:00Hond<p><span style="font-family: arial;">De onrust was een stabiele factor binnen ons gezin. Er waren zelden dagen dat alles een beetje normaal verliep. Mijn vader stortte zich steeds meer op vrouwen en liet ons maar aanrommelen. Toch liet hij mijn moeder niet met rust. Al was het alleen maar door nog steeds zo negatief over haar te praten waardoor ons contact nog steeds gedwarsboomd werd. En altijd was hij op zoek naar iets nieuws. Het nieuwe huis was er, maar nu moest er weer een motor of een stacaravan komen. We trokken ons weinig van al zijn plannen aan en leefden ons leven.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Tom zat inmiddels bij mij op school. Hij deed de mavo, ondanks dat hij zowat de hoogste cito-score had behaald in groep 8. Hoe jong ook, ook hij trok zijn eigen plan. Ik had weinig zicht op hoe het met hem ging en was er ook niet echt mee bezig. Ik was te druk om mijn eigen hoofd boven water te houden. Dat hij het moeilijk had met de plotselinge dood van een buurvrouw een tijdje geleden was wel logisch. Hij ging regelmatig naar haar toe als hij uit school kwam en dat was weggevallen. Ondanks dat we met zijn allen, mijn moeder was natuurlijk niet uitgenodigd, naar de uitvaart waren geweest van de nog maar 32-jarige lieve buurvrouw, spraken we er niet meer over. Dat hij zijn moeder niet mocht bezoeken zal ook niet hebben bijgedragen aan zijn welzijn. Laat staan alle leugens die hij steeds over haar moest aanhoren. Hij geloofde inmiddels echt dat onze moeder hém in de steek had gelaten en met dat gegeven moest hij het maar zien te doen.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Om de leegte wat op te vullen kreeg mijn broertje een hond van mijn vader: een labrador pup. Hij moest blijkbaar goedmaken wat mijn vader niet kon: warmte en gezelligheid in het huis brengen. Het was alleen jammer dat ik doodsbang voor honden was en dit niet even was overlegd. Van het één op het andere moment hadden we hem dan ook. Een bench, voerbakken, voer, een riem en een hond. Vanuit het niets. Maar een paar weken erna hadden we net zo makkelijk géén hond meer. ´Veel te veel werk´ volgens mijn vader. En: ´een hond is niets voor ons´. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Mijn broertje moest ineens, naast zijn al bestaande verdriet en leegte, zonder aankondiging zijn nieuwe vriendje, de hond, missen. Het huis was leeg geweest die dag toen hij thuiskwam en het werd ook niet duidelijk waar hij nu was. De reden dat een hond niets voor ons was, daar moest hij het maar zien te doen.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Voor een jongen van dertien die het al moest zien te redden met zo weinig veiligheid en geborgenheid was dit blijkbaar de druppel. ´s Avonds, toen ik thuiskwam nadat ik bij een vriend was geweest, kreeg ik dan ook te horen dat Tom was opgenomen in het ziekenhuis, omdat hij alle paracetamol had geslikt die hij in huis had gevonden. Dertien jaar en hij volgde het voorbeeld van zijn vader. Alleen hij was in het ziekenhuis opgenomen. Ik was in shock. Hij was verdomme dertien! En zijn hond was afgepakt. Hoewel ik best opgelucht was geweest over de plotselinge twist in het niet meer hebben van het dier, kon ik me niet voorstellen dat mijn vader hem zoiets zou aandoen. Maar hij had het wel gedaan. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Vanaf dat moment wist ik één ding zeker: Tom mocht absoluut niet meer terug naar mijn vader. Met die overtuiging ging ik aan de slag. Ik belde het ziekenhuis en liet me doorverwijzen totdat ik de afdeling te pakken had waar mijn broertje opgenomen lag. Ik liet me terugbellen door zijn behandelaar met de aantekening dat het zeer dringend was dat ik teruggebeld zou worden, als zijn zestienjarige zus. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik werd vrij snel gebeld door de psycholoog die betrokken was bij Tom en dankbaar dat ik alleen thuis was, deed ik het verhaal. Ik vertelde van de hond, van de buurvrouw, maar vooral over het weghouden van mijn broertje bij zijn moeder. Dat hij zelf zou zeggen dat hij haar niet meer hoefde te zien, maar dat dat puur was ingegeven door onze vader, die alleen maar leugens over haar vertelde en hem zelf liet afbellen voor de bezoekregeling en meer van wat er allemaal wel niet gebeurd was de afgelopen tijd. Dat mijn vader hem ook vertelde dat ze Tom verlaten had en hem niet meer wilde zien. Terwijl daar niks van waar was. Ik smeekte hem of hij mijn broertje niet meer terug naar huis kon sturen. Dat hij écht, maar dan ook écht, niet meer terug mocht naar mijn vader. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Dat werd moeilijk, aldus de psycholoog. Ze hadden net besloten dat hij nog één of twee nachten in het ziekenhuis zou blijven. Maar hij zou kijken wat hij met deze informatie kon.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Die avond hoorde ik mijn vader mopperen. Tom zou vandaag of morgen naar huis komen en nu had het ziekenhuis ineens gebeld dat het wel wat langer kon gaan duren. Belachelijk! In stilte dankte ik de psycholoog dat hij naar me geluisterd had. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik had het onvermijdelijke weten te rekken. Later die week belde ik nog eens met de psycholoog en smeekte hem weer om Tom niet naar huis terug te laten keren. Dit werd lastig gaf hij aan, hij moest het ook doen met de informatie die mijn broertje hem gaf, waarschijnlijk zei hij niets slechts over zijn vader, en kon hem ook niet zomaar langer in het ziekenhuis houden. Ik had mijn best gedaan.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Het mopperen van mijn vader duurde overigens niet lang, want hij had vanuit het niets een nieuwe vriendin met wie hij die week vaak en luidruchtig de liefde bedreef. Alsof mijn broertje niet in het ziekenhuis lag. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Na een week kwam Tom thuis. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">En we deden allemaal alsof er nooit iets gebeurd was.</span></p><p><span style="font-family: arial;"> </span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-12067679037204152252022-05-30T03:41:00.004-07:002022-05-30T03:41:59.069-07:002015: eerste opname<p><span style="font-family: arial;"><b>(Onderstaand een stukje uit mijn nieuw te verschijnen boek: Het ging thuis niet meer en de crisisdienst had een opname voorgesteld. Nadat ik woest weggelopen was uit dat gesprek daalden de woorden, de voordelen en de noodzaak later die week wat in en besloten mijn man en ik dat 'we' het gingen doen: ik zou me laten opnemen voor mijn depressie.)</b></span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Thuis werd het steeds duidelijker voor Bart en mij dat er een opname aan zat te komen en we hakten de knoop door. Ik zag het inmiddels als een plek om tot rust te komen. Ik had een depressie en ik werd thuis niet beter. Hopelijk daar wel. Ik zou terechtkomen op de open afdeling voor volwassenen. Ik stelde echter één voorwaarde: Bart zou, net als ik, tegen onze kinderen én onze naasten zeggen dat ik tijdelijk in een hotel zat. Niemand, maar dan ook niemand mocht weten dat ik, dé vrolijke moeder, zus, dochter, vriendin en buurvrouw daar in dat vreselijk gebouw zou zitten en daar zou overnachten zelfs. De schaamte was intens. Bart ging akkoord en leek het ook wel een goed idee te vinden zelfs. Hij verzekerde me dat het goed zou komen thuis. Hij zou mijn moeder en zijn moeder vragen af en toe bij te springen terwijl ik in ‘het hotel’ zou zitten, we lachten er wat besmuikt over, die dagen, over ‘het hotel’. Dit was ons geheim. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Het leek op deze manier een makkelijke keuze, maar zo moeilijk was het om er daadwerkelijk te arriveren. Bij aankomst kreeg ik een een ‘EVV’er’ toegewezen, een eerste verantwoordelijk verpleegkundige en een sleutel, tegen betaling van een borg van 10 Euro. En bij die sleutel hoorde een kamer. Een kamer voorzien van een douche, een wc, een bureautje en een stoel en een bed met een gele deken erop. Bart vertrok en ik begon vrijwel direct op het bed te huilen. Iets wat ik nauwelijks deed, huilen, maar nu wel. Hoe kon het zó uit de hand zijn gelopen dat ik, nu net een jaar na de dood van mijn broer óók opgenomen zat binnen de psychiatrie? Ik zat nu tussen de gekken. En die gekken zouden denken dat ik óók gek was. En hoe werkte het hier? Ik durfde sowieso niet van mijn kamer af te komen. Wie zou ik tegenkomen? Wat zou ik moeten zeggen?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Toen ik uiteindelijk mijn kamer uitkwam om wat te vragen aan de verpleegkundige die me had opgevangen, zag ik bij mijn deur een naamplaatje: Marijke Groot.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Dit was niet de bedoeling. Stel dat er iemand werkte of rondliep en mij zou kennen! Ik had nu écht een doel om mijn kamer helemaal te verlaten: Dat kaartje moest weg. Of alleen mijn voornaam, of alleen mijn achternaam, maar liever niks. Ik was totaal in paniek.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Waren ze helemaal gek geworden. </span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-3046951472464510742022-03-15T05:00:00.006-07:002022-03-15T06:26:20.583-07:00gedwongen deel 2<p><span style="font-family: arial;">Deel 1 lees je hier: </span></p><p><span style="font-family: arial;">http://marijkegroot.blogspot.com/2022/02/gedwongen.html</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Deel 2</span></p><p><span style="font-family: arial;">Op een gegeven moment was er tussen de strijd door een moment om naar buiten te kijken: geen ambulance, wel agenten, lopend in mijn straat en aan allebei de kanten van de straat een politiebusje: de politie had de straat geblokkeerd voor een overspannen, depressieve moeder van 35 jaar oud. Voor mij. Ik begon me over te geven. Beneden zocht ik nog naar het geschrokken gezicht van mijn immer rustige, begripvolle man. En ineens zag ik het: het potje pillen met de medicatie van mijn dochter voor haar ADHD: geen idee wat ze slikte, maar áls ze me dan toch met een ambulance wilden vervoeren, dan ook maar met een reden. Ik kieperde in een paar seconden het potje naar binnen en begon als een gek pillen en cola (die ik voor de gelegenheid in mijn hand had genomen) te slikken. Ze waren er blijkbaar niet op bedacht, maar toch wist de verpleegkundige een aantal pillen hard uit mijn mond te slaan (oja! Lichamelijk geweld mócht nu!)</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik werd overgedragen aan het ambulancepersoneel en onder het toezicht van man, psychiater, verpleegkundige, politieagenten en ongeveer de hele buurt, liep ik naar de ambulance.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Hij reed weg en de ambulancemedewerkster begon heel vriendelijk tegen me te praten: of ik misschien kinderen had? Ik zei haar dat ik even geen zin in een praatje had. Vooral niet over mijn kinderen die ik nu dus even niet kon zien.</span></p><p><span style="font-family: arial;">In stilte reden we door de stad.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik werd niet naar het psychiatrisch ziekenhuis gebracht, maar naar het algemeen ziekenhuis, aangezien ik een aantal, geen idee hoeveel, pillen had geslikt. Er werd gezegd dat ze mijn maag gingen leegpompen, maar ik weigerde. Ik wilde niet opgenomen in een psychiatrische ‘kliniek’ zoals dat zo mooi heet, maar ik wilde ook niet dat er een maag werd leeggepompt. Toen kreeg ik de kans om een zwart goedje te drinken, maar van alleen ernaar kijken, ging ik al bijna over mijn nek en ik weigerde dus wederom. Hier zaten ze niet op te wachten: of ik begreep dat dit betekende dat ik een ademhalingsstilstand kon krijgen door deze medicatie en aan de beademing zou moeten? Het interesseerde me niet. Nou, eigenlijk interesseerde het me wél: ik hoopte op een ademhalingsstilstand en dan hoefden ze me vervolgens ook niet aan te sluiten op apparatuur. Ik wilde écht niet een gesloten opname, het idee maakte me nog misselijker dan ik op dat moment al was van de pillen. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik werd naar de IC gereden. Daar kreeg ik de beschikking over een tv. De dag erna zouden de landelijke Tweede Kamerverkiezingen zijn en ik keek naar wat actualiteitenprogramma’s. Slapen lukte me niet: ik stond voor mijn gevoel strak van de medicatie en mijn hoofdpijn werd met de minuut ernstiger. Op een gegeven moment kon ik niet meer naar de televisie kijken en dacht ik gek te worden van de hoofdpijn.</span></p><p><span style="font-family: arial;">De dag erna was ik nog veel beroerder, de misselijkheid was heftiger en ik spuugde continu. Misschien als reactie op de pillen, misschien als reactie op de hoofdpijn die ik zelf tijdens een migraineaanval nog niet zo heftig had meegemaakt. Uiteindelijk kwam alles, linksom of rechtsom van de pillen die ik, zo nam ik me voor, nooit van mijn leven meer zou slikken. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Later hoorde ik dat er die hele nacht een bewaker voor mijn kamer op de IC had gezeten. Wat ik dan weer erg zonde van zijn tijd en het geld vond aangezien ik alleen stil kon liggen en kon kotsen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Alle resultaten, scores, uitslagen waren blijkbaar goed, want ik mocht opgehaald worden om naar het psychiatrische ziekenhuis gebracht te worden. Normaalgesproken was dat een ritje van een paar gangen door, want het algemeen ziekenhuis en het psychiatrische deel waren met elkaar verbonden, maar in verband met de verbouwing van de High Intensive Care, ook wel de HIC genoemd, moest ik naar een iets verder gelegen aftands gebouw vervoerd worden. Dit moest per ambulance. Dit keer verzette ik me niet: als er íemand in een ambulance hoorde, was ik het wel. Ware het niet dat ik dan wel naar een verkeerde afdeling zou worden gebracht, aangezien ik door het lichamelijke ziekzijn van dit moment absoluut geen ruimte had voor psychische problematiek.</span></p><p><span style="font-family: arial;">De ambulancebroeders kwamen met een brancard en er werd door een verpleegkundige op me gewezen. Ze keken even en degene die duidelijk de leiding én een verrot karakter had, zei het één en ander: ‘Waar zijn de papieren dat ze een IBS heeft?’ ‘Ik ga daarmee (wijzend op mij) níet rijden als ik die papieren niet mee heb, stel je voor dat er een ongeluk gebeurt.’ ‘Ze is nog hartstikke ziek, ik wil mijn schone ambulance niet ondergekotst hebben, kan er even iemand iets tegen de misselijkheid geven? Want dát (wederom wijzend op mij) wil ik niet in mijn ambulance. </span></p><p><span style="font-family: arial;">En toen: ‘Dan zoek je maar een arts die haar iets kan geven!’</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik werd al gek bij de gedachte dat ik zo vanuit het bed op een brancard moest. Gelukkig was er geen arts (op de intensive care!) te vinden en kon ik nog een paar minuten met mijn ogen dicht stil in bed liggen. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">--> deel drie volgt</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><br /></p>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-55928061700328982322022-03-14T03:43:00.006-07:002022-03-14T04:32:17.152-07:00Over het boek<p><span style="font-family: arial;">Terwijl ik mijn dagelijkse rondje met de hond er weer op heb zitten (elke ochtend minstens een uur), heb gestofzuigd (moest echt), heb gedweild (moest nog meer echt dan het stofzuigen), alle to-do-lijstjes heb gemaakt voor vandaag, dinsdag en woensdag, een ‘eetlijst’ heb gemaakt voor deze week, is het toch echt tijd om te gaan schrijven aan mijn derde boek. Al het uitstelgedrag heb ik er nu wel opzitten en het is al 11.30 uur. Eigenlijk had ik mijn dagelijkse schrijven er al op moeten hebben zitten. Maar niet dus.</span></p><p><span style="font-family: arial;">En om het dan nóg iets meer uit te stellen, ga ik even reflecteren over het werken aan mijn boek én de geïnteresseerden (ik hoop onder andere jij, nu je dit leest) iets meer vertellen over (het werken aan) mijn boek.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik probeer elke werkdag te gaan zitten en te schrijven. Inmiddels maak ik zelfs op zondag een planning: hoeveel woorden ik wil schrijven, welke onderwerpen ik wil gaan behandelen, of er een nieuwe persoon geïntroduceerd wordt, of dat er over iemand wat meer verteld moet worden. Het klinkt makkelijker dan het is: vooral de onderwerpen bedenken (nou ja, bedenken: vooral bedenken wat ik wel of juist níet ga schrijven, ik bedoel niet: ‘verzinnen’) kost me moeite: bijna alles wat ik momenteel beschrijf gaat over vervelende gebeurtenissen. Namelijk de gebeurtenissen uit mijn puberteit: veel en pijnlijk, zoals over de vechtscheiding van mijn ouders en over de gang naar verschillende pleeggezinnen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Daarnaast schrijf ik over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren (sinds 2014). Dus over een broer die doodgaat, een vermissing, een gesloten opname, over het zo verward zijn en zo suïcidaal zijn dat het allemaal toch wel erg gevaarlijk en naar wordt. Die hoofdstukken wissel ik af met het ‘nu’. Dat horen luchtige hoofdstukken te worden, maar nu mijn hulpverlening op korte termijn stopt en ik me afvraag of ik alleen door moet gaan en ‘het’ gewoon zelf ga doen of toch voor een specialistische behandeling ga, zijn die hoofdstukken om te schrijven soms toch wat minder luchtig dan ik zou willen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Kortom: het schrijven maakt best veel los. Ik zit misschien over een uurtje als vijftienjarige middenin een pleeggezin aan de andere kant van het land of ik lig in het ziekenhuis op de I.C. na een vermissing. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Misschien moet er boven ook wel gestofzuigd worden en gedweild. En de badkamer: dat is ook al even geleden. Maar nu eerst nog maar even een kopje koffie. Of juist eerst dit (of is het ‘deze’?) blog plaatsen. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Misschien moet ik vandaag maar weer eens een dagje niet schrijven. Morgen kan ik trouwens ook wel schrijven. Of anders overmorgen.</span></p><p><br /></p>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-14450611007781385112022-02-21T05:38:00.007-08:002022-02-21T05:38:43.258-08:00Gedwongen<p><span style="font-family: arial;">Ik had die ochtend bij mijn psycholoog gezeten en had maar weer herhaald hoe het ging: niet goed, ronduit slecht, ik wilde niet meer uit bed, de kinderen waren vast beter af zonder mij en ik wilde nóg meer dood dan anders.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Een heel klaaglijstje dus, maar ik ervoer het destijds écht zo zwaar en al is de diagnose ‘depressie´ inmiddels achter mijn naam weggehaald, ik was toen écht depressief. Ik kon niks, ik wilde niks. Ik lag in bed en ik sliep. Het leek er voor anderen misschien op dat ik niet eens probeerde beter te worden en misschien was dat ook wel zo: ik zag niet in dat het ooit nog anders zou kunnen worden. Het zou altijd zo blijven. En dat ik voorheen altijd vrolijk en blij was? Ik wist dat het zo was, maar kon het me niet meer voor de geest halen, dat gevoel. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik lag die dag in bed. Mijn enige activiteit die dag was mijn bezoek aan de psycholoog geweest. Zij wist ook niet wat te doen, behalve de gebruikelijke tips van in beweging blijven, douchen en dat soort dingen. En dat maakte de situatie voor mij nog wanhopiger. Want die tips, daar kon ik niks mee. Ik was te moe om te douchen, laat staan om te wandelen, laat staan helemaal naar het spoor te lopen. Slapen wilde ik en dan het liefst voor altijd. Je kan het echt wel een échte depressie noemen, denk ik nu regelmatig. </span></p><p><span style="font-family: arial;">De bel ging, zo hoorde ik vanuit mijn bed. Ik hoorde stemmen en gestommel. Mijn man kwam boven om te zeggen dat er bezoek voor me was. Er stonden beneden een verpleegkundige en een psychiater, zo begreep ik van hem. Wat een onzin! Of ik mee naar beneden wilde komen. Nee, dat wilde ik niet, maar iets zei me dat het maar beter was om dat wel te doen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Eenmaal beneden begon mijn man iedereen van drinken te voorzien en ik kreeg op verzoek een glas cola voor me neergezet. Ze begonnen het gesprek, het was voor mijn gevoel vooral een gesprek over mij en niet met mij. Maar de strekking was dat de psycholoog haar zorgen had geuit. Ik zou wel erg suïcidaal zijn. Daarin had ze overigens volkomen gelijk. En ze wilden van mijn man weten of hij zich geen zorgen maakte. Hij vond toch ook wel dat ik een gevaar voor mezelf vormde en een opname zou me toch wel goed doen? Alles wat op ons afgevuurd werd, kwam van ‘mijn’ SPV’er: de sociaal psychiatrisch verpleegkundige die ik bij de crisisdienst toegewezen had gekregen. De psychiater zei weinig tot niks. Ik kende haar ook niet. Ineens voelde ik welke kant hij op wilde: hij wilde dat ik opgenomen werd en dan niet vrijwillig, maar gedwongen. Ik had daar wel wat over gelezen laatst, maar dat kon toch niet zomaar?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Hij bleef bij mijn man maar aandringen om uit te spreken dat hij bang was dat ik mezelf wat aan zou doen en toen voor mijn gevoel voor de zoveelste keer werd gevraagd of hij daar bang voor was, stamelde hij dat hij daar inderdaad wel wat angst voor had. </span></p><p><span style="font-family: arial;">‘Dan hebben we haar man én de psycholoog die zeggen dat ze een gevaar voor zichzelf vormt! Dan kunnen we over gaan tot een IBS.’ </span></p><p><span style="font-family: arial;">Omdat ik die bui inmiddels voelde hangen en daar zeer weinig zin in had, in zo’n ‘IBS’, riep ik snel dat ik mezelf zou laten opnemen, maar ineens was het daarvoor ‘te laat’ en er werd gerefereerd aan de week ervoor. Ook toen hadden ze me dringend geadviseerd om mezelf te laten opnemen en als ik het niet vrijwillig zou laten gebeuren, zou ik misschien gedwongen worden. Dat had ik toen best slim aangepakt ondanks mijn zware depressie: ik had me in de avond laten opnemen en in de ochtend mezelf laten ontslaan met de woorden dat ik er ‘toch vrijwillig zat?’. Dat was gelukt en dat wilde hij blijkbaar deze keer niet laten gebeuren.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik merkte twijfel bij de psychiater en ik begon te pleiten voor een vrijwillige opname. Ik deed daarbij de belofte dat ik niet zou vragen om vrijlating. Het hielp niet. De psychiater ging bellen en ik hoorde woorden als ‘burgemeester’ ‘gedwongen’ en ‘ambulance’. Vooral bij het woord ambulance sloeg alles alarm: mijn man kon me wel brengen. Er kwam géén, maar dan ook echt geen ambulance hier de straat in, waar ik vervolgens lopend in zou verdwijnen. Ik pleitte inmiddels niet meer voor een vrijwillige opname, maar wel om een vrijwillige gang naar het psychiatrisch ziekenhuis. Het idee van de ambulance in de straat, maakte me wanhopiger dan ik me zelden eerder had gevoeld. Het ging er niet in, de ambulance zou komen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Nu begon ik vluchtwegen te bekijken: door de achtertuin: weinig kans: ze zouden eerder aan de voorkant staan, dan ik daar met mijn fiets zou aankomen. Toch besloot ik het erop te gokken. Het had geen zin, ik werd erop gewezen dat ze me lichamelijk mochten tegenhouden nu er een gedwongen opname uitgesproken was. Een In Bewaring Stelling. Ik werd lichamelijk tegengehouden. Ik rende naar boven: liever uit het zolderraam springen dan mee met een ambulance, terwijl ik net daarvoor nog rustig aan de cola zat. Maar ook daar werd ik tegen gehouden en eerlijk: ik durfde ook niet te springen. Mij werd tussen het vechten om vrijheid door gevraagd of ik mee zou werken. Daar kon ik wel helder over zijn: ik zou absoluut niet meewerken natuurlijk! Ik was niet gek! Ik lag in bed en ik dronk zittend aan tafel gewoon een glas cola! Dan hoef ik niet opgesloten te worden in een gekkenhuis! Ondertussen hoorde ik dat iemand vroeg om politie op dit adres. De paniek werd groter. Maakte ik me enkele seconden geleden nog druk om een ambulance in de straat en de mogelijke toeschouwers: nu kwam er ook nog politie bij en leek me alleen een ambulance zo gek nog niet. Ik begon te schreeuwen dat ze me moesten laten gaan.</span></p><div>.........</div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-55436788854057463672022-02-11T13:59:00.003-08:002022-02-11T14:06:21.862-08:00Meisje<p><span style="font-size: 17px;">Meisje,</span></p><br /><span style="font-size: 17px;">18, dan mag ik je nog een meisje noemen, toch?</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Je had het moeilijk. Dat wist ik. Dat wist mijn dochter. Ik wist het trouwens van mijn dochter.</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Je logeerde hier een paar jaar geleden nog. De laatste tijd spraken jullie niet meer af. Nog af en toe contact via social media. </span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Mijn dochter vindt nog steeds selfies van jullie. Ze is dan in tranen. Ze stuurde je ouders een kaart met hoeveel plezier ze met je had en hoe erg ze het wel niet vindt. En dat vindt ze.</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Net, het is een paar weken geleden nu, was ze weer in tranen. Om jou. Om jouw verdriet. Om jouw eenzaamheid. Tijdens een feestje, haar feestje, kwam jij weer even voorbij. Niet gek: het is nog geen maand geleden.</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Je zal het nooit meer moeilijk hebben. Maar ik weiger te zeggen dat ik hoop dat je je rust hebt gevonden. </span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Want dit had niet zo mogen lopen. </span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Maar toch. Het is zo. En als het dan toch zo is, dan hoop ik dat je je rust hebt gevonden. </span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">We denken aan je.</span><br />
<span style="font-size: 17px;">We denken aan je ouders.</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">We zullen er voor onze dochter zijn.</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Je was nog maar 18.</span>
<br /><br /><span style="font-size: 17px;">Dag meisje.</span><!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_220211_225642_772.sdocx--><p> </p><!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_220211_225642_772.sdocx-->Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-32573116487939304562022-01-11T08:33:00.002-08:002022-06-30T05:05:00.911-07:00Vakantie<p><span style="font-family: arial;">Er was altijd iets. Er waren geen rustige weken.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Mijn vaders uitspraak richting mijn moeder aan het begin van de scheiding: ‘Ik maak je helemaal kapot’, leefde hij trouw na. Óf er was iets met de bezoekregeling (de bezoekregeling was opgelegd door de rechter, maar mijn vader hanteerde hierin zijn eigen regels en ook zijn eigen tijden.) óf er werd steeds door hem langs ons huis gereden, iets wat heel onveilig aanvoelde. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Inmiddels was ik vijftien. Ik had een vreselijk jaar gehad met rechtszaken, eenzaamheid, ruzies, pleeggezinnen en meer van dat soort ongezellige dingen achter de rug. Ik woonde inmiddels weer bij mijn moeder en de zomervakantie stond voor de deur.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik mocht mee met mijn vader, broertje en zus. We zouden gaan kamperen in Luxemburg. Ik moest zelf zorgen voor een slaapzak, matje en tentje, want, zoals ik elke visite aan mijn vader meermaals moest horen: ‘Ik had voor haar gekozen, dus dan betaalde zij maar.’</span></p><p><span style="font-family: arial;">Mijn moeder had met me gewinkeld en ik werd met de kampeerspullen afgezet bij mijn vader op de vooravond van de kampeervakantie. Zij zou zelf met haar vriend weggaan, precies gelijk aan mijn vakantie. Ze hadden een overtocht geboekt naar Engeland en ze hadden daar een soort van rondreis gepland. Mijn moeder vroeg me om mijn vader niet op de hoogte te brengen van haar plannen. Hij hoorde me namelijk elke keer uit en hij deed ook daadwerkelijk iets met de informatie die ik hem dan gaf: hij was inmiddels hard op weg naar een straatverbod. Ze was daarnaast inmiddels al in het bezit van een geheim telefoonnummer.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Bij mijn vader thuis voelde ik dat ouderwetse gevoel van het op vakantie gaan weer even. We zouden vroeg weggaan met gesmeerde bolletjes, pakjes drinken en alles wat erbij hoorde. En verder: de camping zag er echt heel leuk uit. Ik zou eindelijk weer eens wat tijd met mijn zus en broertje doorbrengen, want dat was toch echt wel heel erg lang geleden. </span></p><p><span style="font-family: arial;">In plaats van voorpret te hebben, werden de gesprekken alleen maar richting het onderwerp ‘haar’ geduwd. ‘Haar’ was mijn moeder. Inmiddels geen ‘mama’ meer genoemd, maar meestal weggezet als ‘die hoer’. Ze was zeker wel blij dat ze mij even kwijt was? Want als het aan haar had gelegen had ze het liefst geen één kind meer om zich heen gehad, gezien het gemak waarmee ze de andere twee aan de kant had gezet?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik probeerde mijn zus en broertje weer ervan te overtuigen dat mama ze zo miste, maar dat kwam niet aan. Er werd meteen geschermd met ‘brieven van advocaten’ en andere informatie die mijn vader blijkbaar bezat. Ze wisten niet wat ik dat jaar had gezien: een huilende moeder die haar kinderen niet meer zag en tegelijkertijd werd gestalkt door haar ex-man.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik werd inmiddels onderworpen aan iets wat op een officieel verhoor leek. Wat ging mijn moeder doen? Had ze plannen? Ze ging zeker lekker zonder mij weg met die viezerik? En hij zat maar met de kinderen, maar dat deed hij uit liefde! Hij hoefde niet zonder de kinderen weg, want hij deed alles voor ons, álles voor de kinderen. En al onze vrienden en buren? Wist ik wel hoe geweldig ze het vonden dat hij tenminste niet weg was gelopen van ons en dat hij als alleenstaande vader gewoon ging kamperen met ons? </span></p><p><span style="font-family: arial;">Nee. Dat wist ik niet. Ik vroeg me tegelijkertijd af of ze wisten dat hij ons stalkte. Dat hij mijn broer en zus alleen maar leugens vertelde. Dat hij mijn moeder belde nét voor de bezoekregeling en vertelde dat mijn broertje ziek was en dus niet kon komen. En dat hij mijn broertje vervolgens vertelde dat zij 'weer eens' had afgebeld. Of de vrienden en buren wisten dat hij me uitschold als niemand in de buurt was. Of ze wisten dat hij alles bij elkaar loog. Wisten ze dat?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Maar dat zei ik niet en onder druk vertelde ik dat onze moeder net als wij, de dag erna op vakantie ging. Inderdaad met haar vriend. Maar dat dat toch prima kon?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Er zat niet veel tijd tussen die uitgesproken zinnen en het pakken van mijn spullen door hem. Hij bracht mijn tentje, slaapzak en matje naar de auto en zei me dat ik plaats moest nemen in de auto. Niemand zei meer iets.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Voor haar huis gooide hij mijn spullen uit de auto en met woorden in de trant van: ‘ik met kinderen op vakantie, dan zij óók met kinderen op vakantie’, reed hij weer weg.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Rond een uur of tien die avond belde ik aan bij mijn moeder en zei ik dat ik niet meer mee mocht. Ze liet mij, de nieuwe tent, de nieuwe slaapzak en mijn nieuwe matje binnen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">De dag erna bracht mijn moeder me bij een oom en tante. Ik zou daar blijven en in de tussentijd zou mijn moeder een bootovertocht naar Engeland regelen, zodat ik na een week kon aanhaken bij haar en haar vriend.</span></p><p><span style="font-family: arial;">En toen weer, wéér zat ík alleen. Mijn moeder zat met haar vriend in Engeland. Mijn vader, broertje en zus zaten op de camping in Luxemburg die ik van de plaatjes kende. </span></p><p><span style="font-family: arial;">En ik zat onder de rook van de hoogovens bij een lieve oom en tante die hun dagelijkse bezigheden hadden.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik had niks en voelde me eenzamer dan ooit. </span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-73243213488476921152022-01-05T07:51:00.001-08:002022-01-05T07:51:15.149-08:00Fietsen<p><span style="font-family: arial;"> Mijn moeder en ik hadden ruzie. Mijn God geen idee meer waarover, maar ik vermoed dat ik de woorden van mijn vader tegen haar had gebruikt. Langs zijn huis was ik namelijk na schooltijd even gefietst. Dat deed ik wel vaker, het lag immers op de route. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Elke keer als we ruzie hadden, gebruikte ik zijn woorden tegen haar, ik wist haar precies te raken. Ik was veertien en mijn leven stond compleet op zijn kop. De woorden die ik op haar afstootte, betroffen dan meestal ook iets in de trant van: ‘Het is jouw schuld dat jullie zijn gaan scheiden en je probeert papa helemaal kapot te maken met je advocaat!’ Of: ‘Vind je het gek dat *Joost en *Anouk je niet meer willen zien? Het komt allemaal door jou!!! Je moet blij zijn dat ík je nog wil zien! Anders ga ik daar wel wonen en dan heb je geen één kind meer!’</span></p><p><span style="font-family: arial;">-Terwijl ik bij mijn vader maar alles aanhoorde en vaak weer als een mak lam vertrok, ging ik bij mijn moeder helemaal los.-</span></p><p><span style="font-family: arial;">Dit keer was mijn moeder het meer dan zat en gaf ze aan dat ik dan maar bij mijn vader moest gaan wonen ‘als het daar allemaal zo goed was.’</span></p><p><span style="font-family: arial;">Of het daar allemaal zo goed was, wist ik niet. Maar mijn zus en broertje mochten koeken pakken wanneer ze dat wilden en er stond altijd een spuitbus slagroom in de koelkast. Net als cola. En dat terwijl mijn moeder ons opvoedde met het idee dat één keer lekkers per dag voldoende was, we het altijd moesten vragen als we iets wilden en er alleen verse slagroom in huis was rondom verjaardagen en voor de trifle met Kerst. En cola? Dat was er alleen in het weekend. In dat opzicht was het bij mijn vader best goed, dacht ik</span></p><p><span style="font-family: arial;">Nadat ik die ochtend al achttien kilometer naar school had gefietst vanuit Het Dorp waar ik woonde en ook weer terug had gefietst, moest ik nu weer terug naar De Stad. Vijftien kilometer. Mijn vaders huis was dichterbij dan mijn school.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Met mijn rugzak met schoolspullen van die dag nog op mijn rug fietste ik weer terug naar mijn oude huis. Ik legde de situatie in het kort uit: dat ik ruzie met mama had en of ik daar even kon logeren. ‘Nee’, was de reactie. Dat kon niet. Want ik wilde toch bij die hoer wonen? Dat was toch mijn keuze geweest? Nee, dan moest ik nu niet ineens van die keuze terugkomen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Op mijn fiets vertrok ik. Geen idee waarheen ik moest. Geen smartphone in mijn bezit waarmee ik wat appjes kon versturen naar vriendinnen of naar de leraar die zo aardig was zijn telefoonnummer (van zijn vaste lijn natuurlijk) aan me te geven.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik fietste weer terug richting Het Dorp waar mijn moeder en ik woonden, maar ik fietste er voorbij. In de avond kwam ik aan in de volgende stad. Ik fietste langs een Mac Donalds en bestelde een Happy Meal. Maar toen moest ik weer gaan, want het stond best raar, vond ik, daar in een Mac Donalds aan de snelweg: een meisje van 14 alleen met haar rugzak. Omdat ik geen idee had wat te doen besloot ik verder te fietsen naar een stad die volgens de borden slechts 14 kilometer verderop lag. Maar eenmaal daar aangekomen wist ik wederom niet wat te doen. Na heel lang twijfelen, besloot ik de aardige leraar te bellen. Het zal een uurtje of negen, tien geweest zijn. Doodeng vond ik het toen ik zijn nummer draaide in de telefooncel; nadat ik er een kwartje in had gegooid. Wat zou hij voor me kunnen doen? Zou ik naar hem toe mogen fietsen? Zou hij me komen halen?</span></p><p><span style="font-family: arial;">Zijn dochter nam op en ik vroeg of haar vader er was. Nee, hij was aan het sporten. Ik zal haar een ‘dankjewel’ gegeven hebben en hing op. Het was donker, maar ik stond in een verlichte telefooncel in een stad op de Veluwe. Ik zag de fietsborden die wezen naar de woonplaats van mijn opa en oma, maar wist dat ik daar niks te zoeken zou hebben: ze vonden altijd al dat mijn vader onder hún stand was getrouwd en hadden mijn moeder én mij inmiddels helemaal de rug toegekeerd.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik besloot weer te gaan fietsen en ik fietste dit keer de late avond en de nacht in. Ik had geen horloge en moest de tijd leren kennen door de kerken in de Veluwse dorpjes die ik doorfietste. Een gelukje! Er staan genoeg kerken op de Veluwe en ik was dus best goed op de hoogte op het gebied van tijd.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Terwijl ik op het fietspad langs de autoweg fietste vonden sommige vrachtwagenchauffeurs het nodig om naar me te toeteren. Verder waren de meeste stukken pikkedonker en ik werd verblind door tegemoetkomende auto’s en ik had het koud. En ik had dorst. Om de dorst tegen te gaan kocht ik bij een tankstation een flesje AA-drink. Ik was bang dat de verkoper er iets van zou vinden, maar er werd niets gevraagd en ik kon mijn fietstocht vervolgen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik fietste maar weer door naar de stad waar mijn vader, broer en zus woonde. De stad waar mijn school stond. De stad waar ik alles had: mijn wielrenclub, mijn vrienden. De stad waar ik was opgegroeid. Maar nu voelde het onveilig. Het was inmiddels nacht en er was weinig te doen op straat en ik was zó moe en had het zó koud. Voor de verandering fietste ik maar weer door. Dit keer het centrum uit om naar een weiland te gaan waar ik laatst met wat kinderen uit de klas was geweest om te hangen tijdens een tussenuur. Na uren en uren fietsen viel ik in slaap aan de rand van het weiland. Bij het wakker worden wist ik de tijd wederom niet en ik fietste terug naar het centrum om op een kerkklok te kijken. Een tegenvaller. Het was nog maar twee uur en ik was dus een uur uit het centrum geweest en had dus misschien een half uur geslapen. Godverdomme. Ik zag een zwerver op een bankje slapen in het stadspark en besloot zijn voorbeeld te volgen. Doodsbang, ijskoud en vreselijk eenzaam.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ook dat duurde kort en ik fietste naar de ochtend. Ik zag de stad ontwaken met krantenbezorgers en verpleegkundigen die van of naar het ziekenhuis reden. Ze kwamen allemaal uit een warm huis of ze gingen ernaartoe. En ik moest wachten tot mijn school openging.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Dat was rond half acht en ik haalde warme chocolademelk. En daarna nog één. 35 cent per stuk.</span></p><p><span style="font-family: arial;">En toen kwam het onvermijdelijke: ik moest elk uur uit gaan leggen waarom ik niet de juiste boeken bij me had en vertelde toen de waarheid aan de leraar van het telefoonnummer.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Een paar uur later werd ik uit de klas gehaald en overgedragen aan iemand van het ‘IJG’. De Instelling voor Jeugd en Gezin. In een kamertje werd me verteld dat ik naar een crisispleeggezin zou gaan. Een woord, crisispleeggezin, dat ik tot dan toe nog niet kende.</span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-5875082298630144642021-12-16T12:02:00.007-08:002021-12-16T12:57:00.799-08:00Sinterklaas<p><span style="font-family: arial;">Vanaf het moment dat ik weg was bij het crisipleeggezin, kon ik dus tijdelijk komen logeren bij een vriendinnetje. Totdat het allemaal wat rustiger zou worden. Dat dachten we toen nog, dat het op korte termijn wat rustiger zou worden. Inmiddels waren we een half jaartje bezig sinds dat er uitgesproken was dat er gescheiden zou gaan worden.</span></p><p><span style="font-family: arial;">We naderden de maand december. December had altijd iets magisch voor me. Mijn ouders waren nooit van het ‘zomaar’ verwennen, of van exorbitante cadeaus met verjaardagen, maar met Sinterklaas werd alles gecompenseerd. Zakken vol cadeaus voorzien van gedichten, raadsels en mooi inpakpapier. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Dit jaar zou het anders zijn: mijn moeder woonde alleen in een dorp op een kilometer of zestien bij me vandaan, mijn vader met mijn broer en zus op een kilometer of twee bij me vandaan en ik logeerde tijdelijk bij mijn vriendinnetje. Mijn moeder zou voor dat hele gezin en mij iets verzorgen voor Sinterklaas. Verder waren er volgens mij geen plannen. Het maakte me onrustig en verdrietig. Sinterklaas was óns feest. Het feest van het gezin. Het zou een mager aftreksel worden, maar ik vond dat er tenminste iets aan moest worden gedaan. Ik belde mijn vader op of ik die week langs mocht komen voor Sinterklaas; ik zou wat meenemen voor iedereen. Dat was goed.</span></p><p><span style="font-family: arial;">In het winkelcentrum kocht ik wat cadeautjes. Ik had in die tijd kleed- en zakgeld en kon echt wel wat voor alle drie kopen. Ik zou liegen als ik nu zou vertellen wat ze kocht, want eerlijk: ik heb geen enkel idee meer. Maar stel je er iets bij voor als kaarsen voor mijn vader, voor ieder een chocoladeletter, een klein doosje lego voor mijn broertje en voor mijn zus wat grappige pennen en een gum. Hoewel bij een gum wat potloden logischer waren geweest. Maar je hebt een beeld.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik was trots. Het waren leuke cadeautjes en ze waren mooi ingepakt. In het donker vertrok ik, na het avondeten, op de fiets richting mijn oude huis. Ik had er zin in, was verheugd. Ík, veertien jaar oud, zou ervoor zorgen dat ons Sinterklaasfeest niet geheel verloren zou gaan. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Daar aangekomen was de stemming apart. Er was vooral stilte, terwijl alles in mij enthousiasme uitstraalde. We gingen zitten. Ik kreeg niks te drinken en zag al snel- tot mijn enorme teleurstelling- dat er niks voor mij was gehaald. Daar had ik toch wel op gehoopt. Dat er wat pakjes voor mij zouden liggen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">In stilte werden de cadeautjes uitgepakt en er werd nauwelijks wat gezegd. Ik snapte er niets van. Werkelijk niets. Ze kregen cadeautjes! Het was feest! Toen het uitgepakt was, vertrokken mijn zus en broertje naar boven. Ik wist niet wat ik er nog deed, de sfeer was zo ongelooflijk naar. Toen sprak mijn vader de woorden: ‘Jij kan wel doen alsof er niks aan de hand is, maar wij hebben een heel nare brief van de advocaat van je moeder gekregen, dus we zijn niet in de feeststemming.’ En natuurlijk werd eraan toegevoegd dat ‘die hoer nu lekker lag te neuken met haar nieuwe vriend terwijl ik was weggestopt bij een ander gezin.’</span></p><p><span style="font-family: arial;">Kortom, en in de herhaling: het was niet leuk voor mijn broer en zus dat ik deed alsof er niks aan de hand was, terwijl zíj zulk naar nieuws hadden gekregen via de advocaat. Welk nieuws het betrof bleef mij volstrekt onduidelijk, maar ik kon maar beter gaan.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Om geen gezichtsverlies te lijden bij het ‘pleeggezin’ en om daar te kunnen zeggen dat het heel gezellig was, fietste ik nog een uurtje door de verschillende wijken. Door de kou. Alweer door de kou.</span></p><p><span style="font-family: arial;">En ik dacht aan het moment van de afgelopen zomer: mijn vader overhandigde mijn zus en broertje ieder 25 gulden voor de zomerkermis. Tegen mij zei hij dat ik dat maar aan ‘haar’ moest vragen. Want ik had nou eenmaal voor haar gekozen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Dit was toch allemaal eigenlijk heel gemeen? Of zat ik er zo naast en was ik als veertienjarige zo naief om te denken dat het leuk was om Sinterklaas voor mijn vader, broertje en zus te kunnen organiseren? Hoe had ik dat eigenlijk in mijn hoofd gehaald? Ja, misschien was het gewoon heel dom van mij. </span></p><p><span style="font-family: arial;">IJskoud kwam ik bij mijn tijdelijke adres aan en ik vertelde dat het een gezellige avond was en dat ik naar bed ging.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ze waren blij voor me.</span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-44482698861453428052021-12-13T07:19:00.003-08:002021-12-13T07:19:59.907-08:00Racefiets<p><span style="font-family: arial;">Ik werd meegnomen naar de schuur. Daar stond namelijk mijn racefiets. Ik zou hem meenemen naar mijn moeder, want ineens woonde ik niet meer in het huis waar ik nu stond, maar ik woonde in een dorp verderop, bij mijn moeder. Ik was krap veertien jaar oud.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Hoewel, ‘ineens’… er was het nodige aan vooraf gegaan. Zo was ik een week of zes daarvoor achter mijn moeder aangefietst toen zij werd uitgescholden en uit huis was verjaagd. De nacht ervoor was ze niet thuis geweest. We wisten niet waarom, maar mijn vader wel. En dat legde hij ons die avond en nacht precies uit: onze moeder ging al jaren vreemd en nu, nu ze niet thuis was, waarschijnlijk ook. We waren verbijsterd. Wij hadden tot dan toe altijd de schuld van de scheiding aan mijn vader gegeven. Hij was vaak naar en gemeen tegen onze moeder. Dat wilde hij nu dus voor eens en altijd eerlijk aan ons uitleggen: hij deed altijd zo, omdat hij al jaren bedrogen was door onze moeder, maar dat wilde hij ons niet zeggen, want dat was ook zo erg voor ons geweest. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Voor ons viel alles op zijn plek. Waarom zou je anders zó intens en raar doen tegen onze lieve moeder? Dan moest je het inderdaad wel heel bont gemaakt hebben. En dat had ze. Want ze was niet alleen nu, op dit moment dus, bij een andere man, maar ze was ook bij andere mannen als wij op school zaten. En onze vader moest dit al die jaren maar slikken. Onze boosheid, die altijd op onze vader was gericht, richtte zich nu op haar.</span></p><p><span style="font-family: arial;">De dag erna, toen ze dus weer thuiskwam, waren we dan ook woest. We scholden en schreeuwden tegen haar terwijl mijn vader met een minzaam lachje zei: ‘Geen idee waar dit vandaan komt’ en ons compleet liet losgaan op haar. Mijn moeder brak. Ze huilde en vluchtte naar boven om wat spullen te pakken om vervolgens wéér weg te gaan. Ik zag haar verdriet en geloofde van de één op de andere seconde niks meer van wat mijn vader had verteld. Of misschien geloofde ik het wel, maar besefte ik dat dat allemaal toch eigenlijk niets over de liefde voor haar richting ons hoefde te betekenen.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ik fietste achter haar aan en vertelde haar wat ons die avond en nacht uren achtereen verteld was. Ik zag verbijstering en verdriet en toen wist ik zeker dat alles verzonnen moest zijn. </span></p><p><span style="font-family: arial;">We logeerden vervolgens bij vrienden van mijn moeder. Ongeveer haar enige nog op dat moment, want mijn vader had in die dagen de hele vrienden- en familielijst afgebeld om te zeggen dat zijn vrouw hem na jaren van ontrouw, verlaten had voor een ander. Wat hij inmiddels wist, was dat ze inderdaad wat gevoelens voor een collega had, maar dat er nog niks gebeurd was. Door zijn acties werd deze relatie bespoedigd en kon hij dus ‘met recht’ ie-de-reen vertellen over haar ontrouw. Mijn moeder werd beschimpt en was nergens meer welkom. Gelukkig had mijn vader nog oog voor de kinderen, want die had ze zomaar verlaten voor haar nieuwe man!</span></p><p><span style="font-family: arial;">Na een paar weken zwerven en een bezoek aan de rechtbank waar ik vertelde dat ik bij mijn moeder wilde wonen, omdat mijn broer en zus al voor mijn vader hadden gekozen en ik dat dus zielig vond voor mijn moeder, kregen we een huis in het dorp waar ik dus straks op de racefiets naartoe zou rijden.</span></p><p><span style="font-family: arial;">We stonden bij de schuur en mijn vader pakte mijn racefiets. Hij zei niks. Ik zal vast wat gezegd hebben om de sfeer maar een beetje ontspannen te krijgen, maar hij zei niks terug. Binnen, waar mijn broer en zus nog bij waren geweest, was hij nog vriendelijk tegen me geweest. Of in ieder geval: niet zo grof als hij de laatste tijd wel eens kon zijn. In de schuur was er niks meer van die vriendelijkheid te merken. Toen hij mijn racefiets voor me neerzette zei hij dat ik nu mocht oprotten met mijn racefiets. Dat ik naar die kuthoer moest en dat ik haar hoerenkind was. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Compleet verstomd en vervolgens op de fiets hard huilend fietste ik naar mijn nieuwe woonplek. Naar mijn moeder, die hoer.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Later zou blijken dat hij binnen tegen mijn zus en broertje gezegd zou hebben dat hij nog had voorgesteld dat ik ze even netjes gedag zou zeggen, maar dat ik daar geen zin in had gehad en ze mij niks konden schelen blijkbaar.</span></p><p><br /></p>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-42362395051084550252021-09-24T01:38:00.000-07:002021-09-24T01:38:36.648-07:00Borstvoeding? Natuurlijk (niet)!<p><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">20 was ik, toen ik ontdekte dat ik zwanger was. We waren anderhalf jaar bij elkaar, hevig verliefd en ons leven bestond uit wat school (ik inmiddels begonnen aan journalistiek, hij net klaar met een sociale opleiding en werkzoekende), veel uitgaan, wat bijbaantjes. We waren in shock. Hoe had dit kunnen gebeuren? Achteraf denk ik dat het iets te maken had met het hebben van seks en het wat roekeloos gebruik van anticonceptie. Of zoiets.</span></p><span id="docs-internal-guid-0e823ef0-7fff-a42d-2ff9-e29296fe8496"><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Zwanger, niet samenwonend, geen geld, maar we wilden ervoor gaan. Ik stopte mijn sigarettengeld, toch zo’n 6 gulden per dag, in een pot. Ik stopte dus met roken, maar ook met tequilla’s en wijn, filet Americain, met mijn nachtbaantje en met mijn studie.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">We trouwden, vonden een woning samen en bezochten de verloskundige. Aldaar ‘koos’ ik voor een thuisbevalling en ik werd aangemoedigd borstvoeding te gaan geven. Er werd me zelfs een borstvoedingscursus aangeraden! Als ik me dan toch volledig op het moederschap zou storten, dan -hoppa- met cursus en al.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Een aantal weken bezocht ik op een maandagavond de cursus in een kleine ruimte met wat andere moeders. De cursusleidster gaf de cursus met één borst hangend uit haar voedings-bh, want haar kind, dat daar rondliep, moest gewoon een slokje kunnen nemen als het daar zin in had. Oké dat zou ik niet willen, maar ik was wel overtuigd: borstvoeding zou het gaan worden! Iedereen kon het! Het was natuurlijk! Handig! Goedkoop! De voordelen waren eindeloos. En de nadelen (kloven en spruw) waren gewoon oplosbaar. Makkie.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">De thuisbevalling verliep volgens het boekje. 12 uur lang met weeën, pijn, uitputting en hechtingen. En een dochter, dat ook nog. Ze zal vast ergens een keer ‘aangelegd’ zijn die avond, maar die nacht sliepen we alledrie, we waren blijkbaar moe. De dag erna begon de strijd. Zitten, liggen of lopen lukten nauwelijks i.v.m. de wat ongelukkig geplaatste hechtingen. De borstvoeding gaf me alles behalve het beloofde ‘gelukzalige roesje’. Wel veel pijn, verhoging (stuwing, ‘hoort erbij hoor’), een gillende baby met creme in haar mond (spruw), nog meer huilen omdat ze blijkbaar te weinig binnen kreeg. Een bezoek van de lactatiedeskundige bood geen verlichting. Crèmes en pillen ook niet. Wat wél verlichting gaf, was de box Nutrilon die mijn man op zaterdagmiddag 16.45 uur (in 2001 waren de winkels dicht op zondag) haalde. Dochter dronk een fles leeg en sliep uren achter elkaar. Dit was na een maand of twee vol met ellende en pijn. Vanaf dat moment gaf ik borstvoeding en als het enigszins niet lukte, gaven we er een fles bij, wat gaf dat een rust Na een maand of negen stopte ik helemaal met de borstvoeding denk ik.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Zwanger van kind 2: of ik borstvoeding wilde gaan geven: ja, ik wilde het wel weer proberen, maar, met als kanttekening dat wanneer het niet zou lukken, ik meteen zou overstappen op de fles. Maar dit keer ging het geweldig! Het voelde goed, ik liep niet te klooien met flesjes (maar wel met kolven op mijn stageplek…), was trots op mijn lijf (hoewel ik natuurlijk als enige niet afviel van de borstvoeding) en had het idee dat ik mijn kind de beste start mogelijk gaf. Ons lichaam maakt niet voor niets melk, toch? Ik zat helemaal ‘into’ de borstvoeding.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Tot ze als tweejarige naar me toe liep en vroeg om de borst. Toen was het klaar. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Ik dacht aan het bovenstaande na het lezen van een stuk over het wel/ niet geven van Hester Zitvast. Zij is zwanger en gaat geen borstvoeding geven. Ze neemt het op voor de vrouwen die bewust voor de fles kiezen. Omdat ze bijvoorbeeld geen zin hebben in zeer pijnlijke tepels, omdat anderen dan ook makkelijk een flesje kunnen geven, omdat ze weer wijn willen drinken. Net als het geven van borstvoeding heeft het geven van kunstvoeding namelijk ook veel voordelen. En weet je wast het mooie is? Je mag het als vrouw zelf weten! We hoeven dan ook niks naars tegen elkaar te zeggen. Ik vond het niet leuk als iemand me vroeg of ik ‘me geen koe voelde met al die melk’. Ik heb zelf nooit iemand op zijn of haar keuze aangesproken. Iets met leven en laten leven. Als borstvoedingsfan, want eerlijk: dat ben ik, denk ik dat Hester en veel andere vrouwen hun keuze net zo zorgvuldig hebben gemaakt als borstvoedinggevers. Je hoeft geen van beide meer op andere gedachten te brengen. Ze hebben de keuze al gemaakt, zelf. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Dus doet wat jij wil. Geef de fles. Geef de borst. Of geef allebei. Het maakt niet uit. Jouw keuze.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Maar als ik dan nu tóch gelezen word, wil ik als pro-borstvoedinggeefster tóch even één advies geven aan alle borstvoeders, borstkasvoeders, flessengevers: geniet van je baby(’s), geniet van het geven van al die voedingen in jouw armen.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Want voor je het weet studeert de ene in Leiden en drinkt het enkel nog wijn en cola en woont de andere vooral op haar eigen kamer tussen de flessen sinas en de pakken ijsthee.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Of je nu borst- of flesvoeding gaf.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><br /></span>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-10724916803648500672021-09-17T02:51:00.004-07:002021-09-17T02:51:24.087-07:00'Hierna kan ze dus naar het HBO'<p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">Soms gebeurt het, nee, niet soms, best vaak gebeurt het, of is het gebeurd: ik vertel wat mijn dochter deed of doet (eerst VMBO-kader en momenteel een MBO3-opleiding) en dan krijg of kreeg ik als reactie: dus ze kan hierna nog mavo/havo/ HBO doen, dan is het ook goed, toch?</span></span></p><span id="docs-internal-guid-025f56be-7fff-21e7-24b1-4c97a5e39f91"><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Nooit, maar dan ook nooit heb ik gezegd: ‘Ja, dat kan zeker.’ Want ik denk dat mijn dochter dat helemaal niet gaat doen namelijk. Ze heeft sinds haar vierde een hekel aan school. Ze haatte huiswerk en het was een aaneenschakeling van frustratie, onderzoeken (natuurlijk ADHD en dyslexie), schoolwisseling, geheugentrainingen, extra lessen op gebied van taal en rekenen, buffelen met opa voor wiskunde en zwoegen op Engels met oma. Gelukkig had ze naast dít een ontzettend rijk, vrolijk en groot sociaal leven. Ze ging daarvoor ook naar school. Moet er niet aan denken dat dat ook nog eens niet zou lopen. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Maar daar waar niemand wat raars zei over de schoolloopbaan van mijn oudste dochter (havo/ VWO), kreeg ik hier dus opmerkingen over het niveau. Terwijl wij al dolgelukkig waren dat ze fijne vrienden en een leuke school had, en ook zagen dat ze haar VMBO-diploma gewoon zou gaan halen, dachten anderen er anders over. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">‘Ach, ja, we hebben ook mensen nodig die met de handen werken he? Met de voeten in de klei staan. Mensen die ons brood bakken.’ Mijn reactie werd steeds scherper en uiteindelijk zei ik: ‘Ze kan ook niks met haar handen hoor, ze is helemaal niet handig.’ De stilte die dan volgde vond ik heerlijk. Want wat zeg je tegen een moeder die net vertelt dat haar kind VMBO doet én zegt dat haar kind niet goed met haar handen is? Weinig, weet ik inmiddels. Want dan is het wel écht slecht met je gesteld als moeder van zo’n kind!</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Het idee dat je ‘met je handen werkt’ als je geen havo of VWO hebt gedaan vind ik zo gek. De administratie? Handhaving? Werken in het toerisme? Het zijn volgens mij beroepen die je prima op MBO-niveau kan uitvoeren en waarvoor je geen geweldige timmerman of kok hoeft te zijn.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Ik word vaak gerustgesteld met de reden dat er veel vraag is naar mensen die hun handen wel willen gebruiken. Als ze zien dat dat me weinig interesseert, komt de opmerking dat hun achterneef óók VMBO heeft gedaan, maar nu een miljoenenbedrijf heeft, dus dat alles nog goed kan komen. Natuurlijk zijn rolmodellen voor kinderen die zich minderwaardig voelen goed, maar ze hoeven toch niet te denken dat iedereen maar miljonair kan worden? En ik weet wel een beetje hoe de wereld werkt, bij mij hoef je daar niet mee aan te komen. Aardig bedoeld of niet. Het zijn overigens altijd HBO’ers of WO’ers, he? Die met het voorbeeld komen van hun enige familielid met VMBO, maar dat is dan natuurlijk wel een succesverhaal. Nooit, maar dan ook nooit zegt zo iemand dat ze een tante met MBO heeft en dat die nu in een verzorgingshuis werkt.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Laatst werd ik aangesproken door een kennis. Ze was aangehouden door ‘een domme handhaver met zo’n domme MBO-opleiding.’ Dit was in de tijd van de avondklok. Ze kreeg een flinke bekeuring voor het overtreden van de avondklok en dan ook nog één voor het niet bij zich dragen van haar legitimatiebewijs. Nadat ze voor de zoveelste keer ‘dom’ en ‘MBO’ in een zin had gebruikt, zei ik vriendelijk, zo laf ben ik ook wel weer, dat het voor haar misschien wel handig was om te weten dat mijn dochter momenteel de opleiding tot handhaver volgde. Op het MBO. Ze ging gewoon door. De domme handhaver had haar geboortemaand (10) genoteerd en gezegd dat ze dus van november was. En het begon weer: zo’n domme MBO’er kende de maanden niet eens!</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Ik liet haar uitrazen en ging naar huis. Naar mijn dochter, die de opleiding tot handhaver volgt. En soms de maanden ook verwisselt. Maar ze kan wél klokkijken en ze draagt ook gewoon haar identiteitskaart altijd bij zich. Want als je dat niet kan en doet ten tijde van de avondklok, dán ben je pas dom. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /><br /><br /><br /></span><br /></span>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-57302636566972659032021-05-19T06:35:00.007-07:002021-06-21T15:01:08.604-07:00Ligyrofobie<p><span style="font-family: arial; font-size: large; white-space: pre-wrap;">Ik heb ligyrofobie. Ik weet het al erg lang dat ik het heb, een jaar of 30 sowieso. Ik had er alleen geen naam voor. Nu wel. En ik vind het ook tijd dat ik er wat aan moet gaan doen.</span></p><span id="docs-internal-guid-7ff357bd-7fff-52bf-a761-66c08f7e96e7"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Toen ik een jaar of zes geleden de GGZ binnenkwam met duidelijk depressieve klachten, werd ik ellenlang bevraagd. Ook werd er gevraagd naar angsten. Die had ik destijds óók genoeg. Ik durfde geen trein of bus meer in, geen theaterzaal, geen aula, geen kerk of wat voor ruimte dan ook waarvan de deur dicht zou gaan op een gegeven moment.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Het werd snel duidelijk dat daar geen aandacht naartoe zou gaan, er waren belangrijkere zaken. Ik was het daarmee eens.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Inmiddels, jaren later, durf ik het meeste wel weer, maar ik zit dus nog wel met de ligyrofobie: angst voor plotselinge geluiden. Een hond die kan gaan blaffen, een ballon die kan gaan knappen, jongeren in een groepje die misschien wel vuurwerk bij zich hebben, een vrachtwagen die kan gaan toeteren: ik sta strak van de spanning. Naar verjaardagen met ballonnen op de grond? Alleen met oordopjes, of zo snel mogelijk weg met een smoes. Eens heb ik gevraagd of de ballonnen misschien naar de bijkeuken konden, want ik had, haha, een tic, hahahahaha. Ik schaamde me dood. Een hond bij een vriendin thuis die af en toe zomaar blaft: ik heb een vinger in mijn oor, een snelle ademhaling en verkrampte spieren en wil maar één ding: vluchten.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Toen ik als docente meeging met MAVO 4 naar Engeland, toeterde de buschauffeur regelmatig om de leerlingen te verzamelen. Ik vroeg hem of hij een beetje rekening met me wilde houden, dus liever niet toeteren als ik er vlakbij stond. Diezelfde dag toeterde hij toen ik precies voor de bus liep. Hij wilde dat enorme schrikken wel eens met eigen ogen zien. Lul.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Maar het is ook lastig in het theater. Er wordt toch vaak gebruik gemaakt van geluidseffecten en ik zit dan ook standaard met oxazepam op en oordopjes in, in de zaal. Lekker ontspannen zo'n avondje.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Nu we een puppy krijgen die misschien óók wel gaat blaffen en tijdens het wandelen misschien andere -blaffende- honden gaat ontmoeten, moet ik iets. Ik opperde hier thuis om de stembandjes meteen door te knippen van het hondje, maar dat vonden ze allemaal zielig en het lost ook mijn probleem niet op bij andere honden. Dus ik moet er toch maar zelf mee bezig. Alleen- zo lees ik nu- worden enkelvoudige fobieën niet meer vergoed door de zorgverzekeraar. Vind ik stom. Misschien omdat ik ADHD heb, is er sprake van meervoudige problematiek? Ach, dat is ook niet het belangrijkste of vervelendste trouwens.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Vervelend zijn alle mensen die mij steeds zeggen dat het wel weer over gaat, deze angst, dat ik eroverheen groei, of de mensen die me uitlachen.</span></span></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Of die met hun bustoeter toeteren als ik precies voor de bus sta. Die zijn het allerergst.</span></span></p><div><span style="font-family: Arial; font-size: 12pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div></span>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-72932846386742071232021-04-28T05:12:00.004-07:002021-04-28T05:18:30.292-07:00Verantwoording<p><span style="font-family: arial; white-space: pre-wrap;">Ik ben niemand verantwoording schuldig. Tenminste, als ik de meeste mensen mag geloven. ‘Trouw aan jezelf zijn’, dat soort dingen komen er dan uit als ze met me praten.</span></p><span id="docs-internal-guid-79578335-7fff-f0bf-f4f1-3e25c1e6bcaa"><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Maar in mijn geval is dat dus best lastig, ik wil o-ve-ral verantwoording voor afleggen. Over dat ik wat laat ben bij school (want mijn dochter komt altijd als laatste uit de klas, haha) Over dat ik Coca Cola heb gekocht terwijl het niet in de Bonus was, maar ik er toch zin in had (mijn man kijkt me aan en denkt: waar heb je het over? Al koop je drie kratten Heineken voor de volle prijs, wat boeit het? Heineken is misschien wel een verkeerd voorbeeld. Laat ik er Hertog Jan van maken.)</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Ook leg ik aan iedereen verantwoording af wat ik wel en niet tweet (niks te persoonlijk, maar soms ook wel en ja, de kinderen zijn het ermee eens als ik over ze schrijf hoor en ik zet ook nooit iemand echt voor schut ofzo en ik vloek en scheld eigenlijk ook niet op Twitter, omdat ik niemand wil kwetsen. Toegegeven: in het echte leven vloek ik te veel, dus Twitter doet ook echt haar goede dingen voor me.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">En als ik dan mijn twijfel over mijn twittergebruik op Twitter gooi is de strekking van de reacties: tweet waarover jij wil tweeten en doe waar jij je fijn bij voelt. En dat lijken me meer dan juiste adviezen.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Maar….ik wil soms wel eens wat persoonlijker worden, zoals nu. Niet om allemaal berenknuffelgifjes te krijgen, maar om te kijken of mensen echt mee kunnen denken over de situatie waarin ik zit. En dat ik kan kijken of daar adviezen bij zitten waarmee ik echt wat kan. Of ik wil vragen of sommige mensen misschien de medicatie slikken die ik slik en of ik daar misschien iets over kan vragen. Ik wil soms wel eens flink uithalen naar iemand op Twitter van wie iedereen denkt dat het een leuk mens is, maar ik denk te weten dat dat allesbehalve zo is. Maar goed, met dat laatste schiet echt niemand wat op. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">MAAR: ik wil helemaal niet dat dat familielid met wie ik geen contact heb, weet wat ik slik. Of hoe het gaat. En wat als mijn therapeut en huisarts meelezen en lezen dat ik momenteel mijn eigen zorgvuldig gespaarde voorraad oxazepam opeet, maar ook op eigen houtje gestopt ben met een ander middel? Of wat als de moeder van een klasgenootje dit leest en zich nu afvraagt hoeveel oxazepam ik nu op heb nu haar zoontje hier speelt? </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Tuurlijk kan ik persoonlijke dingen ook met vrienden of familie bespreken en dat doe ik ook echt wel. Maar wat lijkt het me soms fijn hier wat kwesties te werpen, jullie reacties te lezen en daarmee iets te doen. Of niet. En dat ik daar vervolgens geen verantwoordelijkheid voor afleg natuurlijk. </span></span></p><div><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div></span>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-92082021348413185742021-04-25T10:03:00.005-07:002021-04-28T05:16:18.459-07:00Een halve crisis<p><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">Afgelopen week sprong ik op. Ik was gevraagd een artikel aan te leveren voor een mooi magazine en ik was het totaal vergeten. De deadline wist ik nog: die was de dag erna. De mails erover kon ik niet meer vinden, dus in blinde paniek mailde ik de betreffende persoon. Ik kreeg én wat meer woorden en wat meer tijd, ze liepen toch al wat achter. Ik was al even bezig geweest met mijn stuk over ‘herstel’ en ging er verder mee aan de slag. </span></p><span id="docs-internal-guid-b7ce0833-7fff-89e0-ebc5-402058c684c3"><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">De reden dat ik het vergeten was, nog niet klaar was en niks meer kon vinden, omdat ik blijkbaar alles verwijderd had, lag in de weken ervoor. Die verliepen rommelig. Op een ongezellige manier. </span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Waar april 2019- maart 2021 een periode was van rust, stabiliteit, maar wel met een depressie en een ECT-behandeling, maar verder geen gekke pieken of nog diepere dalen, was het vanaf half maart tot en met nu allesbehalve rustig in mijn hoofd.</span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Geen idee of het toevallig gebeurde omdat ik was gestopt met (één van) mijn antidepressiva. Degene die ik al drie jaar slikte. Geen idee of het erger werd dat ik na een paar weken geen pillen weer begon met datzelfde antidepressivum en die alle bijwerkingen die je de eerste weken kan krijgen, vooral de psychische, blijkbaar kreeg. Geen idee of de therapie die ik volg misschien net wat te zwaar was. Wat ik wel wist, was dat ik op omvallen stond.</span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Het gevoel dat ik noooooit meer zou krijgen en het idee dat ik nooooooooit meer in een crisis zou belanden, werden gevoelens en ideeën die ineens tóch nog zouden kunnen gaan gebeuren. In crisis zat ik bij mijn psychiater en in crisis lag ik in bed. Ik wilde wel dood, maar hóe, dat was dan weer de vraag waar ik in bed over na lag te denken, Opgenomen worden: voor geen goud. Een crisisteam aan mijn bed: voor geen goud. Wilde immers niet nóg een aantekening in mijn dossier op de scholen van de kinderen (zie vorige stukje). Een gesprek met véél wijn met mijn mannelijke BFF. Een wandeling met een oude jeugdvriendin met zon en een lekker broodje en tussendoor thuis wat voorgeschreven noodmedicatie aangevuld met eigen voorraad noodmedicatie trokken me weer eruit. Een beetje. Af en toe weer een kind ophalen. Af en toe weer even een boodschap doen. Soms weer koken.</span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">En nu ben ik op het punt dat ik spreek van een halve crisis. Als een munt die twee kanten op kan vallen. Naar úit de halve crisis en naar het leven. En de andere kant op: de kant met Te veel, Te zwaar, niet te redden, eigen schuld, zelf naar gemaakt, zie je wel, eens omgevallen, altijd omgevallen. Voorgeschreven medicatie die ik niet meer wil nemen: want: wat doen ze eigenlijk? Mijn therapeut zie ik ook de komende weken niet door Koningsdag en vakanties: wat voor nut heeft dat nog, laat maar. En ze vindt me vast een te zwaar geval. De huisarts: wat moet die ermee? Maar gezien de therapeut nu helemaal onbereikbaar lijkt.... maar wat kán een huisarts als ik zeg me niet goed te voelen?</span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Corona gebruik ik zelden in tweets of stukjes en ik zou niet weten of het verschil met of zonder er zou zijn: maar ondanks dat er vast mensen zijn bij wie ik terecht zou kunnen, zou ik niet weten bij wie (dit is geen oproep aan mensen trouwens!). Mensen hebben wel genoeg crises in hun leven en ik heb er ook al eens wat gedoe veroorzaakt. Als ik om hulp vraag is er meteen wel écht iets aan de hand. </span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ik blijf nog even in de halve crisis. </span></p><div><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div></span>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-71812636548922979972021-04-25T08:18:00.005-07:002021-04-25T08:18:48.152-07:00Moeder als psychiatrisch patient<p><span style="font-family: arial;"> <span style="white-space: pre-wrap;">Er was ‘iets’ met een kind en vervolgens was er nog ‘iets’ met een ander kind. We hadden er besprekingen over, dus ik las me even snel in over de ontwikkeling en over eerder gevoerde gesprekken. Daar stond het: ‘Door de psychiatrische problematiek van moeder, waarvoor moeder ook regelmatig opgenomen is geweest…’ en in het andere verslag stond ongeveer hetzelfde, maar werd het voor de lezer die niet zo nauwkeurig zou lezen nog een keer herhaald dat moeder, ik dus, psychisch ziek was. </span></span></p><span id="docs-internal-guid-bb99901d-7fff-1b83-ed3d-81d3de9f5fba"><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Het sneed door mijn ziel en het maakte me kwaad en misschien nog wel meer verdrietig. Als ze naar de huisarts gaan, krijgen ze waarschijnlijk ook altijd de extra vraag: Hoe gaat het thuis? Hoe gaat het met mama? En ouders van vriendjes en vriendinnetjes zullen door de jaren heen hetzelfde hebben gedaan. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Een paar jaar geleden. Het ging goed bij ons thuis. We waren een gezond gezin. Bij rapportages stond er niks over ‘vader’ of ‘moeder’. </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Dit was nieuw voor me. En omdat ik ‘al’ twee jaar stabiel ben, vond ik het overbodige informatie. Tranen stonden in mijn ogen. Het ging over mij. Ik ben hun moeder en ik was (ben??) psychisch ziek. Ik heb verzaakt in het geven van een stabiele basis. En als anderen of de kinderen zouden zeggen dat dat best wel meeviel, dan stond er in ieder geval voor altijd in de rapportages nog wel te lezen dat moeder regelmatig absent was.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Tot zover mijn gevoel.</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Want: tuurlijk moet het erin staan, dat moeder regelmatig absent is geweest de afgelopen jaren. Natuurlijk moesten ouders, juffen, dokters en anderen weten wat er aan de hand was, zodat ze mijn kinderen wat extra konden vragen en geven. Ik zou het toch ook van mijn leerlingen willen weten? </span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Maar dat zinnetje kwam het zó hard binnen, het was een keihard eerlijk oordeel: ik ben er niet geweest voor mijn kinderen. Ze hebben pijn en verdriet gekend door mij. Want:</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">‘moeder is psychiatrisch patiënt en daarvoor ook opgenomen geweest.’</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br /></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: arial;">Au. </span></span></p><div><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div></span>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-88412393916913779292021-04-05T11:25:00.001-07:002021-04-05T11:26:49.917-07:00Het gaat gewoon goed<p><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; color: windowtext; font-family: arial; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Zo. De paasdagen weer overleefd. En Goede Vrijdag ook. Voor Witte Donderdag geldt geen uitzondering. En die woensdag ervoor, met vast óók een bijzondere naam, ben ik óók doorgekomen. Maar morgen. Ga ik die ook redden? En overmorgen dan? En gewoon: april in het geheel?</span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; color: windowtext; font-family: arial; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></p><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{56beff39-54be-4e06-89c8-6474cf274f05}{43}" paraid="271898318" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"><br /></span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{ec4d82ef-a4c7-45fd-aece-f173e39a2e93}{123}" paraid="219278097" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Waarom voelt het toch zo, waarom voelt het alsof ik ze overleefd heb? Waar slaat het nou weer op? Want met mij gaat het goed. Of: in ieder geval beter. Ik lig niet in een psychiatrisch ziekenhuis, ik word niet gezocht m.b.v. een burgerenetmelding en ik lig niet bedwelmd in mijn bed. En sowieso: het gaat gewoon goed. Ik ben stabiel, heb een groot gedeelte van de zorg weer overgenomen in huis en ben de afgelopen maanden actiever dan de afgelopen jaren bij elkaar. </span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{ec4d82ef-a4c7-45fd-aece-f173e39a2e93}{123}" paraid="219278097" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{55d63f31-3f47-46a1-b6b4-5a7334faaf78}{76}" paraid="443771234" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Het gaat gewoon goed. Ik groet buren, maak een praatje met ze, app met vriendinnen, kom weer op het schoolplein en trouwens: het geeft wel een kick: iedereen zeggen dat het goed gaat. Dat het beter gaat. Dat ik stabiel ben. Dat ik kook en schoonmaak, maar dat ik –haha- nog wel een beetje moet bijkomen van de afgelopen jaren. Om dan nog even stoer te kunnen zeggen dat ik gestopt ben met mijn antidepressivum. Mijn pillen.</span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{55d63f31-3f47-46a1-b6b4-5a7334faaf78}{76}" paraid="443771234" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"><br /></span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{aa5b6e07-704d-4c14-a4a4-0440b7b2b0be}{90}" paraid="269350802" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Het gaat gewoon goed. Want zeg nou zelf: kijk naar de afgelopen jaren. Dramatische jaren. Traumatische jaren. Jaren vol met diagnoses, opnames, pillen en nog meer pillen, gekke twisten, hulpverleners die alle grenzen over gingen, ik, die óók alle grenzen overging, ik, die ging schrijven, hoewel nog hevig verward. Dan gaat het nu toch gewoon goed?</span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{fa679907-6097-49b2-a2bb-317bd34f09ae}{181}" paraid="1180861040" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"><br /></span></span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{fa679907-6097-49b2-a2bb-317bd34f09ae}{181}" paraid="1180861040" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;">Nee, je voelde hem al aankomen, het gaat niet zo goed nu. Oké, ik word niet door politie uit mijn huis gehaald momenteel en ik zit ook niet op een gesloten afdeling. Maar mijn oude vijanden zijn er weer: mijn bed, het afzonderen, het niet willen reageren op berichten, het niet kunnen hebben van bepaalde </span><span class="SpellingError BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: inherit; background-image: url(""); background-position: 0% 100%; background-repeat: repeat-x; border-bottom: 1px solid transparent; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;">leefgeluiden</span><span class="NormalTextRun BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;">. En nog meer, maar niet alles hoeft en kan op Twitter. Gelukkig maar. </span></span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{fa679907-6097-49b2-a2bb-317bd34f09ae}{181}" paraid="1180861040" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"><br /></span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{f13f2148-96fa-4d0a-a148-cd771ed2064b}{7}" paraid="1765048599" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Maar dan het volgende probleem: wie neem ik nog in vertrouwen? Familie? Ze zullen doodsbang zijn dat ik terug ga vallen, dat ik in crisis raak. Dat wil ik ze niet aandoen. Vrienden, vriendinnen? De één heeft een crisis op het werk. De ander gaat verhuizen en staat onder hoogspanning, weer een ander heeft een zeer zieke ouder en bij nog een ander speelt ook van alles. Die ga ik niet lastigvallen. En ik ben ook bang dat ze zich zorgen gaan maken.</span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{f13f2148-96fa-4d0a-a148-cd771ed2064b}{7}" paraid="1765048599" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL"><br /></span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{f13f2148-96fa-4d0a-a148-cd771ed2064b}{7}" paraid="1765048599" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Een draadje op Twitter: wie leest het allemaal? Wat wil ik er mee bereiken? En: zullen ze me een aandachtvrager vinden? Daar heb ik ook geen zin in.</span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{f13f2148-96fa-4d0a-a148-cd771ed2064b}{7}" paraid="1765048599" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"><br /></span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{156b39fb-5d08-4971-bbfc-3decda5a6d58}{74}" paraid="460514743" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Dan blijft mijn therapeut over, maar: die wil ook blijven zien dat ik in herstel ben. Die wil ook met een ander onderdeel aan de slag, zoals afgesproken. En ik wil de therapeut ook niet het gevoel geven dat de therapie geen zin heeft en ben bang dat ik het teken afgeef dat de therapie niet voldoende voor me is. Of dat ze zegt dat ik toch echt zwaardere zorg nodig heb.</span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{d66cec09-f2bd-48d7-a58c-d098b2976e5b}{178}" paraid="1460626873" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"></span></span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p></div><div class="OutlineElement Ltr BCX0 SCXW82253784" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative; user-select: text;"><p class="Paragraph BCX0 SCXW82253784" lang="NL-NL" paraeid="{d66cec09-f2bd-48d7-a58c-d098b2976e5b}{191}" paraid="35164655" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; background-color: transparent; color: windowtext; font-kerning: none; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; user-select: text; vertical-align: baseline;" xml:lang="NL-NL"><span style="font-family: arial;"><span class="TextRun BCX0 SCXW82253784" data-contrast="auto" lang="NL-NL" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; font-variant-ligatures: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;" xml:lang="NL-NL">Maar verder gaat het gewoon goed gelukkig.</span><span class="EOP BCX0 SCXW82253784" data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":160,"335559740":259}" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; line-height: 19.425px; margin: 0px; padding: 0px; user-select: text;"> </span></span></p></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-78395615432974027272021-01-19T09:46:00.006-08:002021-01-19T09:47:43.991-08:00Moe<p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ik ben moe.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ik zeg het niet alleen continu tegen iedereen hier in huis die het wil horen (hoewel… ze willen het niet horen, maar ze hebben geen keuze), ik vóel het ook echt daadwerkelijk al een tijdje.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Mensen die altijd zeggen dat ze moe zijn vind ik altijd wat saai, wat zeurderig. Ik denk nog steeds in termen van: ‘Kom op, even gaan wandelen!’ en: ‘Gewoon even bijtijds naar bed!’ Maar als het over mijzelf gaat, is het toch anders. En misschien moet ik wel wandelen, of meer op tijd naar boven, of wat minder wijn en wat meer fruit, maar ik blijf wat hangen in de moedeloze moeheid merk ik.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Vandaag had ik een gesprek met mijn therapeut en in die drie kwartier kwam ik er toch wel achter dat ik heel veel moet. Niet van anderen overigens, maar van mezelf. Ik moet gezond koken, ik moet een goed boek lezen, ik moet alle opdrachten van het thuisonderwijs goed (laten) maken en ik moet ook ontspannen. En bewegen. En vrolijk zijn. En boodschappen doen en stofzuigen en de keuken het liefst ook nog een beetje ‘aan kant’. </span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Of mijn man niks doet? Jawel hoor. Hij werkt fulltime en hij doet de was en doet alles waar ik geen tijd voor heb. Niks is hem te veel. Ongelooflijk.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ook kwam ik er heel snel achter dat ik vooral een grote bewijsdrang heb. Ik wil bewijzen dat het echt goed met me gaat. Aan mijn man wil ik laten zien dat ik de boel ‘beneden’ fijn onder controle heb met de lessen van groep drie, het opruimen van de keuken en alles wat er beneden bij komt kijken. Hij kan na 5 jaar álles gedaan te hebben i.v.m. mijn slechte mentale staat en opnames écht nu rustig werken, echt! Daarnaast wil ik de juf laten zien dat ik het goed voor elkaar heb. Dochter doet de opdrachten, moeder (die labiele, zal dat in de overdracht hebben gestaan, of erger?) begeleidt het keurig. En naar alle familie en vrienden en kennissen en buren wil ik laten zien: ‘Kijk! Ik ben er weer! Ik zorg voor de kinderen! Ik knutsel sneeuwpoppen!’</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Maar het is misschien, heel misschien, soms toch nog net iets te veel. </span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ik ben moe. </span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> </span></p><div><br /></div>Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-48211548284615694542020-05-27T12:08:00.004-07:002020-05-27T12:08:56.451-07:00Overdiagnosticering? Ik ben ook best benieuwd...<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ADHD, ASS, dyslexie, depressie....</span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Er wordt over bovenstaande onderwerpen/ aandoeningen/ ziektes/ diagnoses/ DSM-kwalificaties/ kwetsbaarheden * (*streep even dat door wat jij niet vindt passen) regelmatig wat geschreven of erover gepodcast. Door o.a. psychiaters, coaches, journalisten, patiënten met ervaring, ervaringswerkers, naasten, andere hulpverleners, kwakzalvers en influencers. Ik vergeet vast een paar honderd groepen, maar soit. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het is daarom onnodig dat ik (als naaste, patiënt, journalistachtig-iemand, ik heb immers een jaar journalistiek gestudeerd, twitteraar, Facebooker, samensteller van een boekje en Instagrammer) daar ook wat over zeg.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Dus dat doe ik dan maar ook niet.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Oké, ik wil er wel één ding over kwijt: Wat een gedoe, he, dat met al die diagnoses. Overdiagnosticeren, onderdiagnosticeren, verkeerd diagnosticeren: het kan allemaal. Ik heb er zelf ook wel wat in meegemaakt. Het begon een heel aantal jaar geleden. Of we kind X niet eens moesten laten testen op dyslexie. Ik, docente Nederlands, kende dyslectische leerlingen over wie ik me nogal eens verbaasde dat ze een verklaring hadden. Maar zodra ze een onvoldoende haalden, werd ik door ouders er altijd weer even keurig op gewezen. HIJ/ZIJ KON ER NIKS AAN DOEN, WANT DYSLEXIE EN OF HET CIJFER EVEN AANGEPAST KON WORDEN. En je had mijn dochter: een raszuivere, in mijn optiek. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Testen zou op eigen kosten moeten, want we hadden ‘de pech’ dat ze graag las en dus geen ‘E-score’ haalde. Haar score bij lezen was steeds iets te hoog. Van mij hoefde ze niet getest, we zouden het wel zien. Toen lezen ook eindelijk tot een zeer bedenkelijk niveau was gezakt, werd ze getest. Heel uitgebreid en zorgvuldig, voor ons gevoel. Uitslag: dyslexie.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De basisschool opperde wat later of we Kind Y ook niet eens moesten laten testen, want de spelling ging niet goed en Engels ging niet goed. Op eigen kosten (€700) lieten we haar onderzoeken. Ze scoorde: ‘eigenlijk geen dyslexie, maar gezien vader én zusje dyslexie hadden (en we natuurlijk zoveel geld hadden betaald), kregen we er verklaring en dus ‘dyslectisch kind’ bij. In mijn optiek een onterechte diagnose. Een betaalde verklaring voor wat extra toetstijd voor mijn gevoel. Taalzwak, dat was ze, maar dyslectisch? Het werd me duidelijk waarom in sommige van mijn klassen 20- 50% van de leerlingen dyslectisch was.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Vervolgens: de juf vond kind X zo druk. Te druk. Ze kon zich niet concentreren. Ze vroeg te veel. Was medicatie niet iets? HUH? We lieten haar maar testen. Er zou toch niks uitkomen. Oh, toch wel: we bleken nu niet alleen ‘twee dyslecten’, maar ook een dyslectische ADD’er in huis te hebben. Ik vrees dat ik er nu bij moet zeggen dat we haar echt niet zo zien en dat ze andere kwaliteiten blablabla en dat ze niet haar diagnose is blablabla. Maar jullie snappen me vast. Of niet. Dat kan ook.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik las over ADD en dacht: hé, maar ze beschrijven niet kind X, maar kind Y. Maar die bleek het dan weer niet te hebben. Dat bleek enkel een faalangstige dyslect. Dat viel weer mee!</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ook ik ontsprong de diagnosedans niet. Van overspannen, naar burn-out naar op papier: ‘een aanpassingsstoornis met depressieve kenmerken, maar daar maken we een depressie van, anders wordt de boel niet vergoed’ en: ‘alcoholmisbruik’. Ik, tot dan toe, een sporadisch drinker, dronk al twee maanden elke avond een, soms wel twee (!) wijntjes, want ik kon anders niet ontspannen. Had ik het maar nooit gezegd. Want de depressie werd doorgevoerd naar een ernstige depressie en ik mocht mijn ‘alcoholmisbruik’ vanaf dat moment bij huisarts en iedere nieuwe behandelaar continu evalueren. Ik ging er voor mijn gevoel extra door drinken. Als ik die stempel tóch al had….De depressie was er één vol agitatie: geïrriteerdheid, onrust. En af en toe was ik vooral bedlegerig. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Bipolair wellicht? Een A-typisch-iets? Natuurlijk had ik iets onderliggends, het is een klassiek en saai verhaal: PTSS kwam erbij. Maar ja, het was nogal ingewikkeld allemaal en ik bleef achteruitgaan. Borderline! Dat zou het zijn volgens een passant. Welnee, zei een ander. Complex trauma! Dissociatieve stoornis! Kenmerken van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis! Maar… was er bij mij al eens aan ADHD gedacht trouwens?</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ja. Dat was er. Als dreumes en peuter was ik niet bij te benen. Ik sprong, rende, draaide, huppelde nét wat meer dan andere kinderen. Op zó’n manier dat er onderzoek kwam. Ik werd een week opgenomen in een ziekenhuis, maar MBD (Minimal Brain Damage/ Dysfunction, we hebben het over 1983) konden ze niet concluderen omdat ik ook niet altijd even goed meewerkte (?). Ik mocht vervroegd naar een peuterspeelzaal, met een speciale indicatie. We hebben het -nog steeds- over 1983. Wat vragenlijsten en gesprekken verder en ik bezit voor mijn gevoel sinds 2018 ADHD. Uit de andere diagnoses kwamen de andere partijen niet. Wel/ geen persoonlijkheidsstoornis NAO. Dysthymie of depressie. CPTSS met dissociatie, of enkelvoudige PTSS, of niet, want ik had immers geen levensbedreigende situatie meegemaakt?</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Voor mij is het inmiddels vrij duidelijk ‘wat ik heb’ overigens.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Maar over de diagnose ADHD twijfel ik. En waarom? Ik herken me in lang niet alles, maar, én dat speelt, sorry, ook mee: ‘iedereen’ lijkt wel ADHD te hebben. Ik sprak de afgelopen tijd veel mensen die dezelfde diagnose recent hadden gekregen. Met daarbij steevast de tekst als ‘de puzzelstukjes vielen op zijn plek‘ etc. Maar ik kwam niet enkel ADHD steeds tegen. Het viel me op dat veel mensen in mijn omgeving (familie, kennissen, social-media-vrienden) ook ‘ineens’ met ASS gediagnosticeerd waren. En dat werd beargumenteerd met ‘ze zijn nu pas zover dat het bij vrouwen herkend wordt.’</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik ga uit van goede diagnostiek. Ik gebruik geen zinnen als: ‘iedereen heeft wel wat autistisch, haha’. Ik geloof ook dat de wetenschap steeds verder komt en nu ziet dat vrouwen wellicht overal tussendoor zijn geglipt. Maar kan me voorstellen dat mensen vragen hebben bij de diagnostiek van zoveel mensen met ADHD en ASS. Hoe zit het met percentages? Kloppen die nog? Is er nu juist goede diagnostiek, of wordt er nu wat makkelijk het e.e.a. gediagnosticeerd voor bijvoorbeeld vergoeding? Ik heb géén idee, maar ben wel écht benieuwd naar het antwoord. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik heb op papier ADHD en heb het idee dat ik dit etiket relatief makkelijk heb gekregen. Ik twijfel. Maar ik word door nieuwe behandelaren meteen gezien als ‘iemand met ADHD’. Op die momenten voelt het toch als een (te snel verkregen?) stempel.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">En dan heb ik het nog niet over depressie gehad. Maar die discussie is ook al zo vaak gevoerd. Is het een dipje of is het een depressie? Google het even en je ziet de verschillen. Natuurlijk pleit ik ook voor openheid en ‘taboes eraf’, maar hoe kunnen zo veel mensen ‘ineens’ depressief zijn? (Ik heb het niet over Corona-gerelateerde angsten en depressies, ik heb het over de tijd hiervoor). </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Of zie ik het nu gewoon meer omdat ik in de wereld terecht ben gekomen? Mensen zijn eerlijker richting mij, ik zie op social media veel mensen met problematiek. Dus dat zou ook een logische verklaring kunnen zijn?</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Lang verhaal kort: ik snap de vraagtekens bij de hoeveelheid van bepaalde diagnoses. Ik zeg het al een tijdje. Alleen niet online. Ik snap de reacties van mensen die zich eindelijk begrepen en erkend voelen die niet begrijpen dat dit in twijfel wordt getrokken en zich (waarschijnlijk vaak) te kort voelen gedaan.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Maar ik vraag me ook af of met deze vraag (m.b.t. het idee van overdiagnostiek bij bepaalde diagnoses) iets wordt gedaan. Een onderzoek? Mensen die openlijk vertellen dat ze een diagnose hebben gekregen, maar zich er niet in herkennen en ook denken dat er wat sprake was van gemakzucht/ simplistisch onderzoek en het idee hadden: ‘geef het een label en het wordt vergoed?’</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik hoop er over een paar jaar over te lezen. Met cijfers en al.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">* Disclaimer: dit is geschreven onder invloed van ritalin (kon ik me daarom zo goed concentreren?) en een antidepressivum en een glas wijn. Ik ben niet aansprakelijk voor waar je me ook maar verantwoordelijk/ aansprakelijk voor wil houden of stellen. </span><br />
<div>
<br /></div>
Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6880448603914158570.post-9955364022312600572020-04-08T04:54:00.002-07:002020-04-08T05:08:56.388-07:00Voor altijd psychiatrisch patient<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ik heb vandaag de keuze: Netflix kijken, een boek lezen, wandelen, hardlopen, boodschappen doen, knutselen met de jongste (het huiswerk voor vandaag is een kip met kuikens vouwen, kan morgen ook wel) of gewoon ‘in de tuin gaan zitten genieten’ en zo heb ik nog veel meer keuzes. Ik koos voor in bed gaan liggen met een laptop en me diep ellendig te gaan voelen. Want als ik dan toch kan kiezen, kies ik natuurlijk voor het beste en het meest verstandige…</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Een paar jaar geleden raakte ik van een overspannenheid in een burn-out in een depressie (of gewoon: een combinatie van alle drie) en dat nam zulke extreme vormen aan dat ik in opnames belandde, therapieën kreeg, zelfmoordgedachten, -ideeën had en -pogingen deed. Ik raakte steeds meer verwijderd van het normale leven en geloofde vooral mijn behandelaren die mij ervan overtuigden dat ik heel ernstig ziek was. Ik kon beter worden met therapieën en pillen en de begeleiding van sommige behandelaren. Ze gingen me redden en ik legde mijn leven in handen van de hulpverlening. Dit zou mijn leven worden: opname, even thuis, opname, nieuwe pillen, nieuw diagnostiektrajectje, geen baan meer. Hoewel: dit was wel een voltijdsbaan. Ik wist van voor niet meer dat ik van achteren leefde en vulde mijn dagen met ggz-gerelateerde zaken. En soms kwam er iets tussendoor wat met het gezin te maken had. Dat gezin was dan mijn stoorzender. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">De situatie, mijn situatie, was ernstig. En met ernstig bedoel ik: ernstig. Dat gold natuurlijk ook voor mijn gezin en andere naasten. Door verschillende factoren kwam ik ergens terecht waar natuurlijk wéér wat anders gezegd werd over mijn toestand en waar ik na een paar weken een antidepressivum te hebben geslikt en een speciale therapie te hebben gevolgd het inzicht kreeg dat ik ook zelf wel enigszins over mijn lot kon beslissen. Ik had niet alles in de hand, wie wel, maar toch best veel wel.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Maanden gebruikte ik om mezelf terug te vechten binnen mijn gezin. Dit bestond uit kei- en kei- en keihard werken: zorgen voor mezelf door ritme te krijgen en te houden, te bewegen, ontspanning te zoeken en maar continu blijven te zoeken naar lichtpuntjes. Ik vind het zelf ook allemaal wat soft klinken, maar het was zo. Twee keer ging het echt wel minder, maar ik doorstond die keren zonder psychologische hulp, ik deed het dus ‘gewoon’ zelf. Ik volgde nog ergens een kort traject en kreeg daardoor wel duidelijk wat mijn pijnpunten nog waren/ nu nog zijn. Maar ondertussen ben ik dus al een tijdje ‘uit de ggz’. Dit klinkt allemaal makkelijker dan het is hoor: want kom maar weer eens ‘gewoon’ terug in een gezin als je vier jaar op een zolderkamer doorbracht of in een instelling. Maar goed. Staat allemaal ook zo ongezellig om dat uit te schrijven. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Inmiddels bemoei ik me weer met schoolexamens, staptijden, kleedgeld, puzzelen, schoonmaken en koken. Ik spreek af en onderhoud weer veel meer mijn contacten. Maar dat gaat nog niet helemaal vanzelf. Ik was nog niet eens zo heel veel bezig met de vraag of het ooit nog helemaal goed zou komen.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Tot net. Ik kreeg een formulier opgestuurd t.b.v. iets dat niet zoveel te maken heeft met bovengenoemde periode. Er was ook een familieschets in te vinden waarin ik kon lezen dat ik ‘psychiatrisch patiënt ben en hier vaak voor opgenomen word’. Gelukkig, zo las ik, is mijn man ‘stabiel en draagt hij zorg voor de rust’. In tegenstelling tot de vakjes erboven en eronder die wél deze week aangepast waren naar het huidige beeld, was mijn staat onveranderd gebleven. Ook de toestand van mijn man was onveranderd. En in plaats van te denken: dat zijn ze vergeten, moest ik huilen. En ik trok ook vrij snel de conclusie dat dit beeld van mij niet snel zou veranderen in de ogen van veel mensen. En de vraag rijst weer: wat als ik door een ongeluk zwaargewond was geraakt en daardoor vaak geopereerd moest worden en nu al een jaar niet. Had er dan nog gestaan: ‘is gewond geraakt bij ongeluk en wordt hiervoor veel geopereerd’. Of was het weggehaald? Of was het aangepast naar: ‘heeft een ongeluk gehad, is vaak geopereerd, maar het gaat nu goed.’?</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ik weet het niet. En hoewel ik de woorden ‘stigma en taboe’ nog weinig in mijn mond neem, kwam het woord ‘stigma’ wel bij me op. Maar misschien is het toevallig. Is het per ongeluk niet weggehaald en lig ik compleet onterecht me rot te voelen in bed met een laptop op mijn schoot.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Dus ik ga maar even genieten in de zon. Als psychiatrisch patiënt. Of als moeder. Of gewoon, als mezelf. </span><br />
<div>
<br /></div>
Marijke Groothttp://www.blogger.com/profile/05876658385726850774noreply@blogger.com0