Werkloos

Ik schrijf nog. 

Maar niet meer voor Dimence. Ik heb ontslag genomen om nare en ingewikkelde redenen. Het had niks te maken met mijn directe collega's of met Dimence als werkgever.

Nu ben ik al heel veel kwijtgeraakt de afgelopen jaren, maar ik heb ook veel weer teruggewonnen. Ik woon weer thuis. Ik heb de regie die mij was afgenomen ('Jij bent heel, heel erg ziek!' En dat elke week...), weer redelijk in eigen handen. Ik ben mijn hulpverlening kwijt en ik heb geen nieuwe. Wellicht heb ik die niet eens nodig. Maar soit. Dat zullen we nog zien.

Maar mijn baan kwijt. Al deed ik het maar een paar uur per week. Het betekent: geen collega's meer. Het betekent: geen recht op kinderopvangtoeslag meer. Het betekent: niet meer tegen mensen kunnen zeggen wat voor werk ik doe. Van de week werd me die vraag gesteld en ik zei maar zoals het was: 'Ik werk niet'. Zonder verhaal. Gewoon als mededeling. En dat voelde naar. Ik werkte altijd. Als docente, als hulpverleenster, als communicatiemedewerkster. En nu werk ik niet meer.

Het voelt als een verlies. En dat is het ook.

Mijn man had afgelopen week een teamuitje. Ik ga nog met mijn oud-collega's lunchen en dan is het klaar.

Ik ga niet op zoek nu naar ander werk. Ik heb rust nodig. Terwijl ik mensen met Burn-outs zie en zag lezen, netflixen en leuke dingen doen, durf en kan ik nog slecht ontspannen. De spullen moeten eerst worden opgeruimd, wil ik tv mogen kijken. Of mogen lezen. Of mogen knutselen. Ik heb de rust ook niet. Schrijven doe ik vanuit het niks. Zoals nu, omdat ik nog niet naar bed wil, maar ook niet te veel wil nadenken.

Vandaag deed ik boodschappen en zocht ik recepten uit. (In omgekeerde volgorde trouwens). En ik was kapot. En ik moest bijkomen.

Voor nu is dat mijn werk even: overeind blijven staan, boodschappen doen, wat opruimen en er proberen te zijn voor anderen. En dat kost me nog erg veel. Te veel soms zelfs.

Misschien heb ik in dat opzicht wel een goede keuze gemaakt m.b.t. stoppen met werken. Maar het doet pijn.

Veel pijn.