Ik heb ligyrofobie. Ik weet het al erg lang dat ik het heb, een jaar of 30 sowieso. Ik had er alleen geen naam voor. Nu wel. En ik vind het ook tijd dat ik er wat aan moet gaan doen.
Toen ik een jaar of zes geleden de GGZ binnenkwam met duidelijk depressieve klachten, werd ik ellenlang bevraagd. Ook werd er gevraagd naar angsten. Die had ik destijds óók genoeg. Ik durfde geen trein of bus meer in, geen theaterzaal, geen aula, geen kerk of wat voor ruimte dan ook waarvan de deur dicht zou gaan op een gegeven moment.
Het werd snel duidelijk dat daar geen aandacht naartoe zou gaan, er waren belangrijkere zaken. Ik was het daarmee eens.
Inmiddels, jaren later, durf ik het meeste wel weer, maar ik zit dus nog wel met de ligyrofobie: angst voor plotselinge geluiden. Een hond die kan gaan blaffen, een ballon die kan gaan knappen, jongeren in een groepje die misschien wel vuurwerk bij zich hebben, een vrachtwagen die kan gaan toeteren: ik sta strak van de spanning. Naar verjaardagen met ballonnen op de grond? Alleen met oordopjes, of zo snel mogelijk weg met een smoes. Eens heb ik gevraagd of de ballonnen misschien naar de bijkeuken konden, want ik had, haha, een tic, hahahahaha. Ik schaamde me dood. Een hond bij een vriendin thuis die af en toe zomaar blaft: ik heb een vinger in mijn oor, een snelle ademhaling en verkrampte spieren en wil maar één ding: vluchten.
Toen ik als docente meeging met MAVO 4 naar Engeland, toeterde de buschauffeur regelmatig om de leerlingen te verzamelen. Ik vroeg hem of hij een beetje rekening met me wilde houden, dus liever niet toeteren als ik er vlakbij stond. Diezelfde dag toeterde hij toen ik precies voor de bus liep. Hij wilde dat enorme schrikken wel eens met eigen ogen zien. Lul.
Maar het is ook lastig in het theater. Er wordt toch vaak gebruik gemaakt van geluidseffecten en ik zit dan ook standaard met oxazepam op en oordopjes in, in de zaal. Lekker ontspannen zo'n avondje.
Nu we een puppy krijgen die misschien óók wel gaat blaffen en tijdens het wandelen misschien andere -blaffende- honden gaat ontmoeten, moet ik iets. Ik opperde hier thuis om de stembandjes meteen door te knippen van het hondje, maar dat vonden ze allemaal zielig en het lost ook mijn probleem niet op bij andere honden. Dus ik moet er toch maar zelf mee bezig. Alleen- zo lees ik nu- worden enkelvoudige fobieën niet meer vergoed door de zorgverzekeraar. Vind ik stom. Misschien omdat ik ADHD heb, is er sprake van meervoudige problematiek? Ach, dat is ook niet het belangrijkste of vervelendste trouwens.
Vervelend zijn alle mensen die mij steeds zeggen dat het wel weer over gaat, deze angst, dat ik eroverheen groei, of de mensen die me uitlachen.
Of die met hun bustoeter toeteren als ik precies voor de bus sta. Die zijn het allerergst.
