‘Maar wat moet ik nu op Twitter zetten?’ ‘Ja, wat je zelf wilt, natuurlijk’ ‘Of gewoon niets, wat gaat Twitter dat nu aan?’ ‘En dan krijg je weer appjes van vriendinnen en familie of het wel met je gaat… ‘
Dit was gewoon een gesprek in mijn hoofd. Ik heb het met niemand gevoerd. Als ik dat wel met iemand had gedaan, had diegene me aangekeken en gezegd: ‘Ja, eh, niks?? Dat gaat toch niemand wat aan??’
Maar zo werkt het blijkbaar niet bij me. Het is geen verantwoording afleggen. Het is ook geen medelijden scoren. Maar na al die openheid van de afgelopen jaren, is het ook zo stom om nu niets meer te delen. Dat is het denk ik. Dan neigt het tóch een beetje op verantwoording afleggen. Nou ja. Bij deze.
Ik ben even niet thuis. Ik heb ervoor gekozen om er op tijd bij te zijn. Waarbij weet ik niet precies, maar laat ik het houden op ‘erger voorkomen’. Vorig jaar november belandde ik in een ernstige crisis. Deze november wil ik dat niet laten gebeuren. Naar aanleiding van vorig jaar maakten mijn hulpverlener en ik een plan van aanpak, om het niet meer zover te laten komen. En dat plan heb ik er dit keer bijgepakt én opgevolgd.
Ik zit op een kilometer of 25 van huis en beeldbel elke dag met de jongste en app met de oudsten. Even ben ik vrij van het uitlaten van de hond, van het huishouden, van het zorgen. De tijd die ik daarmee vandaag bespaard heb, heb ik besteed aan in bed liggen. Het is vast even niet anders. Moe ben ik. En wat somberder dan anders ben ik ook. En het idee is dat ik met ‘even eruit’ de sleur doorbreek en erger voorkom. Ik moet niet denken aan erger. Dat ken ik namelijk en is een hel.
Vandaag was dus een dag van in bed liggen, maar ook van douchen en actualiteitenprogramma’s kijken. Morgen wil ik wat gaan ondernemen. Even ergens door een stad lopen en ergens wat eten en wat laatste cadeautjes voor Sinterklaas kopen. Ik moet in beweging blijven, anders beland ik alleen maar in bed.
Over een weekje ben ik weer thuis. Opgeladen en vrolijker, is het idee.
Goed idee wel.
