Het tijdstip is toevallig: ik bedoel met ‘terugkijken’ namelijk niet dat ik hier nu ga terugblikken op 2022. Iets wat je misschien zou verwachten bij een post op 20 december. Even dan: 2022 bracht me weinig bijzonders. Het was redelijk stabiel en eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Niet dat ik een jaar met veel dieptepunten minder saai en dus beter vind, absoluut niet. Maar het jaar was echt wat saai. Mijn dagen leken en lijken te veel op elkaar. Ik probeer de woonkamer netjes te houden, wandel dagelijks met de hond, vang het jongste kind op als ze uit school komt en kook bijna elke avond een maaltijd. Tussendoor maak ik een beetje schoon, met nadruk op een beetje. Ik was een stuk fanatieker met schoonmaken in het verleden, nu doe ik het hoognodige. Ik heb er gewoon geen zin in, stom he? En ik probeer dagelijks te schrijven aan een nieuw boek, maar soepel gaat het niet. Soms zit ik er lekker in, maar veel vaker vraag ik me af of ik niet te veel uitweid, of juist te weinig vertel. Dan bedenk ik weer: ‘dit zou er ook in moeten!’ Om vervolgens te denken: ‘laat maar’. Nee, het loopt niet echt lekker.
Het klinkt nu wel heel saai allemaal. Ik doe ook nog wel echt andere dingen: zo lees ik op vrijdagochtend bijvoorbeeld alvast wat de nieuwe bonusaanbiedingen zijn de week erop en loop ik hard op woensdagochtend. Daarnaast spreek ik ook nog geregeld met mensen af en doe ik leuke dingen met mijn gezin, maar mijn voornemen is wel om in 2023 weer iets meer op te pakken.
Maar terugkijken, daar begon ik mee en dat is ook de titel van dit verhaal/ blog/ stukje. Ik kijk geregeld terug op de afgelopen jaren. Soms sta ik er bewust stil bij, maar vaak gaat het onbewust en zit ik er ineens helemaal in. De afgelopen drie jaar is er niet heel erg veel gebeurd, al waren er terugvallen en -valletjes, maar de jaren ervoor is zó ongelooflijk veel gebeurd dat ik het bijna niet kan geloven. Opnames, waarvan drie gedwongen, verward gedrag, zelfmoordpogingen, onderzoeken, behandelingen, twee geschreven bundeltjes over dat wat ik hiervoor bespreek, de weg kwijt zijn, mensen, naasten, die ik door o.a. het voorafgaande verloor, mijn getwitter en wat daaruit voort is gekomen. Alles bij elkaar is het veel. Ik kan me het ook gewoon niet voorstellen dat het allemaal is gebeurd, maar het ís wel gebeurd en dat moet ik waarschijnlijk ‘een plekje geven’ of ‘verwerken’, maar ik heb geen idee hoe. Ergens hoop ik dat het enigszins gebeurt als ik erover schrijf, maar merk dat ik niet alles durf te schrijven: sommige dingen zijn te schaamtevol en ik kan en wíl me soms niet herinneren wat er gebeurd is.
Wat ik ook niet begrijp: waarom kan ik nu wel redelijk ‘normaal doen’, maar lukte me dat een paar jaar geleden helemaal niet? Waarom raakte ik zo van slag van bepaalde gebeurtenissen waar anderen met vergelijkbare ervaringen in therapie gingen en er zonder al te veel kleerscheuren uit kwamen? Waarom waren er bij mij ambulances, zoektochten, politie en ziekenhuisopnames nodig?
Ik kan er niet bij en kan er niet over uit en blijf hangen in mijn ongeloof, terwijl als een professional mij uitlegt waarom het gebeurd kan zijn, ik het best logisch vind klinken. Maar ’s avonds, voordat ik in slaap val, veroordeel ik mezelf, baal ik van mezelf en voel ik spijt richting mijn gezin.
Nee, dat terugkijken lukt me nog niet met compassie en mildheid, zoals dat wordt genoemd in therapie. Maar misschien komt dat nog. Bijvoorbeeld als ik mijn verhaal uiteindelijk teruglees.
Maar ik verwacht van niet.
