Ik stond vanochtend op met het bericht dat ik was aangemeld bij de kinderbescherming. Daarnaast las ik – ook deze morgen- een mail met de vraag of ik christelijk was. En dat haar hart huilde. Het hart van een onbekende mailschrijfster dus. Of ik me wel afvroeg wat ‘dit’ met mijn kind deed.
‘Dit’. Het is al dagenlang het gesprek op Twitter. De afgrijselijke moeder, ik dus, die treiterend voor de ogen van haar kind sushi ging eten en haar vals liet weten dat zij dat niet kreeg. Dat zij maar moest stikken in haar pasta en haar komkommer en dat zij het niet waard was. Want daar haalde ik plezier uit.
Terug naar woensdag. Ik had geen zin om te koken en stelde voor om patat te halen. Mijn man wilde dat niet en stelde sushi voor. Het was al laat en eigenlijk eten we sushi soms met zijn tweeën in het weekend. Als het kind al op bed ligt en een diepvriespizza heeft gegeten. ‘Yes! Mag ik dan noodles?’ vroeg het kind in kwestie. ‘Prima’ antwoordde ik. Ze trok de la open en zag ook zo’n pot ranzige pasta staan. Ik koop het omdat mijn kinderen het lekker vinden en mijn negentienjarige het regelmatig eet als wij iets ‘vies’ eten. Of als ze van een feestje komt. Ze glunderde.
Terwijl ze voldaan na het eten en een toetje naar het jeugdjournaal keek, kwam onze sushi. Het was héérlijke sushi, dat mag gezegd. Op een gegeven moment kijkt ze naar ons eten en zegt ze ‘als ik later getrouwd ben, mag ik ook sushi.’ Ik lach. Ze verbindt het eten van sushi aan volwassen zijn. Hoe lang komen we hier nog mee weg? De dag erna besluit ik dat het een leuke tweet is. Ik plaats de opmerking over het huwelijk en de sushi. Er volgen likes en opmerkingen. Op een gegeven moment vraagt iemand ‘waarom mag zij eigenlijk geen sushi?’ Ik heb er niet zo over nagedacht en wilde Twitter eigenlijk net afsluiten. We eten het met zijn tweeën en genieten ervan. Zij zou het naar binnen trappen in hetzelfde tempo als de pasta en dat vind ik zonde. Ik antwoord iets over dat ze een grote eter is en dat ik het dan best duur vind.
Een paar uur later open ik Twitter weer eens. De meldingen zijn ontelbaar. Er zijn screenshots gemaakt over haar jaloerse blik richting de sushi en mijn opmerking dat het te duur is. De dreigementen (ik hoop dat ze in het verpleeghuis later je nooit opzoekt, of dan zelf sushi bestelt en jou een boterham geeft, achterlijke kuttokkie!!!!’) vliegen om mijn oren. Al snel ben ik de slechtste moeder van de wereld en krijg ik ‘aanbiedingen’ om sushi voor mijn dochter te bestellen. Want, daar is ‘ie weer: er zijn huilende harten.
Ik heb geen idee wat er met al die harten gebeurt als ze de hongersnood in de wereld zien, of de oorlogen op het nieuws bekijken, maar in dat geval ben ik diegene die haar hart vasthoudt. Ze zijn vast niet veel gewend. Tegelijkertijd vraag ik me af of hun kinderen in een restaurant een kindermenu krijgen, of dezelfde entrecote als vader heeft, mogen bestellen. Friet met kipnuggets lijkt mij dan ook heel zielig voor ze? Zijn het mensen, die dit schrijven, van wie de kinderen alleen cola in het weekend mogen, terwijl zij het doordeweeks drinken, of krijgen de kinderen óók doordeweeks cola en hebben ze rottende gebitjes? Voor allebei de keuzes lijkt me iets te zeggen. Het lijkt er in ieder geval op dat deze mensen nog nooit iets voor hun kinderen hebben besloten wat in hun nadeel heeft uitgepakt: het gaat blijkbaar om perfecte ouders.
Er zijn ook tegenreacties (mijn ouders legden ons vroeg in bed en gingen dan gourmetten en: ik mocht alleen nep-cola, terwijl mijn moeder coca-cola dronk) en het valt me op dat ik lieve berichten in mijn ‘dm’ krijg, niet direct te lezen door anderen, maar mensen die hetzelfde doen, of die het niet doen, maar me groot gelijk geven. Hun tijd komt nog wel.
Ik wil me niet gaan verantwoorden, maar merk dat ik dat naar mezelf doe. Ze zit toch op paardrijles? Kost me momenteel 25 euro per privélesje. En als ik naar haar kledingkast kijk vol met Sissy Boy en andere toffe merkkleding, denk ik niet dat ze op dat vlak tekortkomt. En nee, ik vind merkkleding niet belangrijk, maar leuke kleding koop ik graag en misschien ook veel, Ik kook bijna elke avond een lekkere en gezonde maaltijd voor haar. En ken ik kinderen die net zo vaak als zij op een terrasje zitten met wat drinken en een bak nacho’s? Daarnaast hebben we het over een gelukkig en blij meisje dat elke dag tegen me zegt dat ze van me houdt. Waarom zou ik verdomme twijfelen aan mezelf?
Ik vraag me af waarom mensen zo tekeer gaan op basis van twee, misschien wat ongelukkig te lezen, tweets. Het raakt me, terwijl ‘iedereen’ om me heen me zegt me er niks van aan te trekken. En dat nu een filmpje van haar rondgaat op Facebook, terwijl ze paardrijdt en daarbij schofterige reacties over pasta en komkommer: het doet me wat. Het voelt als een inbreuk op mijn privacy. Op Twitter zit ik nu achter een slotje en ik heb geprobeerd meldingen op Facebook uit te zetten.
Maar, even over de volgende keer: als ik weer sushi bestel, geef ik haar een diepvriespizza denk ik. Is toch nog steeds een stuk goedkoper;). Of ik laat haar een keer mee eten. Waarschijnlijk wil ze de keer erop weer van die ranzige pasta.
Maar gelukkig, wat er ook gebeurt: de kinderbescherming is gebeld.
