Was hij suicidaal dan?

Iemand vraagt me hoe mijn broertje overleden is. 
Ik zeg dat hij zichzelf van het leven heeft beroofd (toch net wat netter dan 'heeft zelfmoord gepleegd' vind ik).
Zij: was hij suïcidaal dan?
Ik: blijkbaar.

Stilte

vooruitgang

Op een gegeven moment weten mensen om me heen te melden dat er vooruitgang te zien is bij mij. Ik doe weer meer en lijk beter in mijn vel te zitten. Het idee dat het beter gaat, heb ik absoluut niet.

Aan de andere kant: een paar weken ervoor wilden 'ze' me met een IBS opnemen. En nu is de vraag of ik mezelf vrijwillig wil laten opnemen.

Dat is eigenlijk best een flinke vooruitgang.

Nog meer psychisch leed

Als je dan zo midden in een depressie zit, dan gaat er wel eens wat langs je heen. Gelukkig had ik een man in hetzelfde huis rondlopen die geen depressie had en dus het één en ander overnam. Fijn.

In ieder geval: de school van één van de kinderen vond dat onze dochter nog een keer onderzocht moest worden. Juf vermoedde ADHD. Wij niet. En ik gun mijn kind echt wel haar stoornissen, maar ernstige dyslexie met grote geheugenproblematiek vonden wij eigenlijk wel voldoende. Maar vooruit, zij ging getest worden. ADD kwam eruit. Ik las de rijen symptomen die passen bij ADD en dacht: hé dat heeft mijn ándere kind. Dus op de vraag: herkennen jullie je kind erin, konden we eerlijk 'nee' zeggen. Maar goed: psycho-educatie voor dochter en ons en school ging er rekening mee houden. Onze dochter ging daar mooi mee aan de haal, want toen er werd gezegd dat ze af en toe een rondje om de school mocht rennen als ze zich niet kon concentreren, dan wist ik de uitkomst al. En inderdaad. Er werd elke dag een rondje om de school gerend.

We starten met medicatie. Ze heeft uitleg gehad en blijkbaar is er gezegd dat je minder trek kan hebben in eten. Maar je kan ook een 'hongerklop' krijgen.
Ik vraag me af hoeveel dagen ik moet wachten tot ze ze allebei heeft gehad.

De dag erna komt ze uit school. De broodbak helemaal nog gevuld. 'Ik had echt geen trek mama, dat kan door de medicatie komen'. Tik. die hebben we gehad. Ook de hongerklop liet niet lang op zich wachten. Twee uur later staat ze bij de snoepla: 'Mam, ik heb ineens zó trek, ik denk dat ik een hongerklop heb.
Mooi. Die hebben we óók gehad. Binnen 24 uur.

Mensen die nog steeds niet weten wat ze moeten zeggen bij het horen van 'depressie'

Als iemand overlijdt, is het soms moeilijk om iets gepasts tegen nabestaanden te zeggen. Door lijstjes in de Viva en Margriet, weet je inmiddels de do's en don'ts, net zoals je weet dat bij het uitgaan van een relatie je niet tegen de treurende zegt: geen hand vol, maar een...'

Sire heeft ooit voor psychiatrische stoornissen een campagne opgezet, Hoe reageer je op mensen met psychische klachten?

De volgende mensen hadden de campagne niet meegekregen.  

Dit zijn wat reacties die ik kreeg toen ik meldde een depressie te hebben.

‘Wat grappig, je ziet dat helemaal niet aan jou!’

‘Gelukkig komt het mooie weer er weer aan!’

‘Je neemt dus geen vierde kind?’

‘We gaan binnenkort ons gewoon helemaal 
lamzuipen in de stad!’

'En ik maar denken dat ik mensenkennis had, ik had jou wel wat stabieler ingeschat!'

'Een goed glas wijn, of een paar, haha, en lekkere kaas doen vast wonderen!'

‘Oh, ik ken ook iemand met een depressie, maar die heeft een echte! Maar die pleegt denk ik binnenkort wel zelfmoord hoor…’

‘Jij??? Een depressie? Hahahahahahaha’.

Tsja....

sporten is goed

Na een paar weken intensief gesport te hebben, val ik niet enorm in kilo’s af. Wel zie ik dat jurkjes me mooier zitten en broeken makkelijker aan gaan. In de hoop dat anderen dat ook zien, zeg ik tegen de begeleider van de sportactiviteit: ik sport nu weken en ben nog steeds moddervet!

In de hoop dat hij zegt dat ik hé-le-maal niet dik ben, wacht ik af.

Hij: dat komt door de medicatie.

Lul

Van huisarts naar opname, van paracetamol naar lithium

Als iemand me een jaar geleden had gezegd dat mijn man alleen met de kinderen op vakantie zou gaan, omdat ik in een psychiatrisch ziekenhuis zat voor het instellen van medicatie voor mijn depressie, dan had ik hem/ haar waarschijnlijk niet geloofd.

Als iemand mij een jaar geleden had verteld dat ik momenteel meer soorten en hoeveelheden medicatie in huis heb dan dat ik in mijn leven bij elkaar heb gehad, had ik dat niet geloofd.

Het kan raar lopen.

Van huisarts naar opname.
Van paracetamol naar lithium.

Had je maar een gebroken arm he?

Om mij heen was praktisch iedereen onbekend met de aandoening 'depressie'. Ik was er ook één van. Ik kwam niet verder dan dat je wat somber bent, en vooral: een aansteller.


In de wereld van de psychiatrie vindt men het -gelukkig-  de normaalste zaak van de wereld dat iemand een depressie heeft. Want, zo wordt telkens gezegd: 'het kan iedereen overkomen, hoor,  zelfs mij!'

En bij álles wat je doet, zegt of laat, wordt gezegd dat dat bij je depressie hoort. Of dat het hoort bij het herstel van een depressie. Zo is mij nog steeds niet duidelijk waar mijn depressie begon en waar mijn herstel begon. En waar die twee in vredesnaam eindigen of geëindigd zijn.

Als ik dan zei dat het voor hen misschien normaal is dat ík een depressie heb, maar dat het voor mij en mijn naasten wel iets levensgroots was en dat ik zag hoe moeilijk sommige familie/vrienden/kennissen/buren het hebben met dit gegeven, kreeg ik steevast de reactie: Had je maar een gebroken arm he? Of been. Of longontsteking. Dan konden ze het aan je zien.

Uiteindelijk heb ik besloten me niet meer te storen aan deze opmerkingen. Want het is gewoon zo. Naar een lichamelijke kwaal vragen is makkelijk. Het is niet lastig of vervelend om aan iemand te vragen hoe lang het gips nog moet zitten. Aan iemand  vragen of hij/zij het leven nog ziet zitten is toch net van een wat andere orde.

Ikzelf ben zelf volgens mij beter in interesse tonen bij de lichamelijke klachten. Denk ik.
Maar word wel steeds beter in reageren op psychische klachten. Hoop ik.

Van POP naar signaleringsplan

Toen ik de lerarenopleiding volgde, moest ik veel lesplannen maken. Héél veel lesplannen. Ook moest ik voortdurend aan mijn POP werken. Vreselijk vond ik het. En kinderachtig.

In de wereld van de GGZ hebben ze ook zoiets: het signaleringsplan. Ik moest -serieus-  gaan invullen wanneer ik  'in groen, geel, oranje of rood zit'. Welk gedrag ik laat zien in welke kleur. 

Er werd me verteld dat een eerste depressie een voorbode kan zijn voor een volgende. (Niet een heel geruststellende gedachte trouwens. Ik vind ééntje wel genoeg. Mijn gezin ook denk ik.). Maar als ik een signaleringsplan heb, kan ik voorkomen dat het gaat gebeuren. Dat is het idee.

Maar goed. Na maanden van principieel weigeren, moest ik er nu aan geloven.
Groen en rood zijn ingevuld.

Groen: het gaat goed.
Rood: ik wil dood.

Nu nog iets zien te vinden voor geel en oranje.