Vakantieoverpeinzingen

Nu ik al maanden geen ggz-hulp meer heb en dus niet 'hang' aan de hulpverlening, leer ik mezelf kennen én zie ik me óók weer in dezelfde fouten trappen.

Controledrang (hele dag bezig met lijstjes maken), maar wél laten lijken 'hoe los ik ben', dus niet mezelf zijn, dus weer op mijn tenen lopen, dus weer angst om onderuit te gaan, dus lichte paniek om 'door te slaan', in een depressie te raken, in crisis te raken, om opgenomen te worden, mijn gezin kwijt te raken en/of mijn leven te verliezen.

En terwijl dit dagelijks honderd keer voorbij komt in mijn hoofd, kom ik -gok ik- over als gezellig, sociaal, redelijk onbezorgd en wellicht ook wel als grappig. Tenminste: mensen lachen om me. En nee, ik lach mijn problemen niet weg. Soms wel hoor, maar vaak vind ik het ook fijn om grappen te maken. Hobbymatig😬 Ik heb altijd grappen gemaakt, dus er hoeft geen gepsychologiseer overheen dat dit een verkeerde 'coping' is. Ik weet inmiddels het verschil tussen weglachen en humor inzetten om mezelf op de been te houden.

Maar die angst om 'alles te verliezen' is zó ernstig aanwezig dat ik soms denk aan radicale beslissingen. En ik denk dat 'men' dan zal zeggen: 'wat onverwacht', 'Het ging net zo goed'.  En ik denk dan meteen: wat een onzin ook! Waarom zou ík niet meer willen leven? Ik heb toch alles? Leuke man, leuke kinderen, fijn huis, ik help mensen die hulp kunnen gebruiken, ik heb leuke en goede vriendschappen.

En dat ik dit met niemand durf te delen, (maar wel durf te schrijven (en dus tóch deel, maar dan wat in het luchtledige) Maar ook niet echt kán delen. Want: wat moet iemand hiermee? Aan een hulpverlener kan ik het niet kwijt. Want: die heb ik niet. En: wat zou een hulpverlener hiermee moeten? Of iemand anders?

We hebben het wel over dingen natuurlijk. Wat naasten en ik. Maar dit vind ik confronterend. Misschien laat ik het ze lezen. En we zijn momenteel ook bezig met iets. Iets dat ons, als gezin, misschien nog weer wat verder kan brengen. Maar het is wederom een enorme investering. Er wordt dan weer veel gevraagd van ons allemaal. Kunnen we dat aan? Of laat ik alles nu doorsudderen?

Ach, gewoon wat losse gedachten vanaf mijn vakantieadres.

En misschien word ik gewoon gelukkig en 90. Dat kan ook.

Wat ik moet. Wat ik wil. Vakantie.

Vakantie. Ik vond het spannend. Ik vind het spannend. Ik heb niet mijn beste jaren achter de rug. En een bepaalde tijd tot april 2019 was echt heel beroerd. 

Vakantieplannen maakten we niet. Want hoe maak je vakantieplannen als je niet weet of je relatie dan nog bestaat? Hoe maak je vakantieplannen als je niet weet of je nog overeind staat tegen die tijd?

We moesten niet alleen met deze -toch wel essentiële- zaken rekening houden. Er waren nog wat componenten: vakantie van het werk van de oudste, vakantie van de verkering van de oudste én die van zijn ouders, vakantie van het werk van de middelste, de vakanties van de kinderen: de één in de ene regio, de andere in een andere, een kamp waar de puber ECHT naartoe MOEST, de vakantie van de man, de bestemming. Dit? 'NEE!' Dat? 'JA!' Maar nooit iedereen tegelijkertijd. De jongste betrokken we er ook wel bij hoor. Met de vraag: Wil je op vakantie ijsjes? Ze zei 'ja'. Tenminste één die meewerkte.

Uiteindelijk kwamen we eruit en nu zijn we er. Op een minicamping met zwembad, veel groen, een huiskamer, enorme plekken, schoon sanitair. Één kind is niet mee. Die is met de verkering en het gezin op pad.

De kinderen zijn tevreden. De man is tevreden en ik, ik ook wel, denk ik. Of niet? Ik weet het niet. Want: hoe vier ik vakantie? Soms vliegt alles me aan. Was ik ziek of ben ik ziek? Waarom zit ik op Twitter? Waarom voel ik me nu zo gejaagd, te veel Ritalin? Waarom ben ik zo gespannen? Waarom onstpande ik gisteren zo goed? Waarom praat ik dom mee over het weer? Waarom moet ik lezen? Waarom MOET ik ontspannen?

Dus ik pakte het Flow vakantieboek. En nu ben ik nog verder van huis. Ik 'moet' niet iets 'moeten', ik moet iets willen. Maar niet té graag.  ik moet geen lijstjes maken en moet zien wat de dag me brengt. Maar niet alles helemaal 'doelloos' doen, maar voornamelijk wel. En ruziënde kinderen en lekke matjes en hittegolven: het hoort er allemaal bij. Maar goed. Dat wist ik al.

Maar ik moet van mezelf te veel misschien en toch ook niet. Maar moet ik iets of wil ik iets? 'Je MOET niks', zegt iedereen. En: 'Volg je gevoel!'

Maar als ik NU mijn gevoel zou volgen, zou ik de hele dag alleen zijn. Soms even in het zwembad springen, niet kijkend naar de 'bommetjes' van de kleuter, een fles wijn opentrekken wanneer ik wil en niet wanneer ik vind dat het 'mag', ik zou enkel op mijn telefoon zitten, ik zou niet koken, ik zou niet sociaal doen. Én ik zou op die manier waarschijnlijk weer zo in een depressie schieten.

Dus ik zeg dat ik geniet. En misschien doe ik dat ook wel. Ik doe sociaal en misschien ben ik dat ook wel. Ik zeg dat ik de vlinder prachtig vind en kijk er net zo lang naar als degene die mij erop wijst. Ik doe mee aan de gezamenlijke maaltijd. Ik bestel brood en bereid deze voor de kinderen. En eigenlijk wil ik gewoon ook lezen, ontspannen, genieten, mindful bezig zijn. Maar daar ben ik te druk mee.

En dat staat nu óók overal geschreven: je moet het niet té graag willen. Je moet niks moeten. Je mag iets willen. Maar écht willen. Maar eigenlijk dus niet, want dan wil ik ook verkeerde dingen: afzonderen, afsluiten, verstoppen. Maar ik wil ook geen depressie. Dus ik moet dingen willen. En ik moet dingen doen.

Dus misschien moet ik de druk gewoon nog iets meer opvoeren en er geen 'willen' maar 'moeten' van maken.

Maar dat zal ook wel weer fout zijn. Volgens de Flow. Volgens de lezers. Volgens mezelf.

Ik weet het even niet.

Maar als ik de foto's van mijn vakantie zie of ergens plaats, dan is het één en al perfect en voel ik me weer schuldig.

Maar dat mag niet en dat hoeft niet, roept iedereen dan. Klopt.

Daar waar ik vroeger genoot, relatief zorgeloos, vrolijk, maar tóch perfectionistisch was, ben ik nu maar bezig met of ik het goed doe. Voor mezelf. Niet voor anderen. Dat wel.

Vermoeiend ook wel.

Ik moet écht eens normaal gaan doen.

('En wat is normaal dan? In jouw ogen?' Die vraag ga ik niet beantwoorden)

Fijne vakantie!

Ik ga verder. Ik moet ontspannen. Oh nee, ik wíl ontspannen. Maar niet te graag natuurlijk, want dan schiet het zijn doel voorbij.... Zucht.

Ik HOOP te gaan ontspannen!

16 juli

Afgelopen week tweette ik over het verschil tussen januari en nu. Ik was toen mijn huis kwijt, mijn hulpverlening, mijn gezin, mezelf. Ik kwam in verwarde toestand op straat terecht (en dit neem ik, naast mezelf, achteraf bezien, anderen ook vreselijk kwalijk). 

Maar goed. Nu was ik bezig met vakantiespullen aan het inpakken. Vragen van mensen aan het beantwoorden (Elke dag. Over klinieken, suïcidegedachten, over spreken op een evenement of ik een bepaalde verzekering wel of juist niet heb, welke pillen ik slik, wat voor werk ik doe, hoe iemand z.s.m kan worden opgenomen, welke diagnoses ik 'allemaal' heb, of ik vitamine X,Y,Z heb geprobeerd. Of ik even alle twintig vragen z.s.m wil beantwoorden, enz.). Aan het opruimen in huis. Ik stak wat helpende handen uit. Want dat heb ik geleerd: ik heb soms hulp gekregen uit onverwachte hoek en ik kreeg soms totaal geen hulp uit verwachte hoek. Ik doe wat ik kan.

In het kader van een onderzoek waaraan ik mee deed, begon ik gisteren met nadenken over bepaalde ggz-ervaringen (dwang). Vandaag sprak ik erover met de onderzoeker. Ik hoop dat het het onderzoek iets oplevert. Mij leverde het ook wat op. Tranen, flashbacks, tranen, pijn en nog meer tranen. En heel nare gevoelens. Gevoelens die ik hoopte nooit meer te zullen krijgen.

Ik ben de laatste dagen dus druk. Maar ik vrees eigenlijk dat ik alleen maar bezig met gevoelens verdringen: boosheid, verdriet, onmacht, wanhoop.

Ik 'moet' de afgelopen jaren verwerken. Want zo lang ik huil om alles wat maar met (gedwongen) opnames, mijn bijna-dood-zijn en mislukte hulp in #ggz te maken heeft, gaat het niet goed.

En ik heb veel terug en dat weet ik en daar ben ik blij, dankbaar, enz. mee en voor: mijn huis, huwelijk, kinderen. Ik ben lijfelijk aanwezig. Mijn voorkomen buiten de deur is vooral vrolijk. Maar ik lach niet meer om de grappen zoals een maand geleden. Of twee maanden geleden. Mensen die me zien, willen me allemaal vertellen hoe goed het met me gaat. Waarom zou ik dat verpesten? Dus ik beaam dat. Maar, zoals ik me nu voel, zeg ik er inmiddels weer bij dat het 'lijntje nog wel erg dun is hoor, hahahaha'. En dat er niks 'geks' moet gebeuren.

Maar achter de schermen, buiten het zicht van kennissen, buren, Twitter en zelfs familieleden, gebeurt er veel geks. Ik had een tegenslagje afgelopen week. Ik moet moeilijke keuzes maken. Ik heb veel voor mijn kiezen gehad de laatste tijd, waarover ik niet kan/ wil uitweiden.Maar het is er wel.

Ik help anderen. Ik pak de vakantiespullen in. Ik huil. Ik lach naar iedereen en maak grappen. Want dat doe ik mijn hele leven al. Grappen maken. Maar eigenlijk hè? Is er momenteel weinig grappigs aan. Terwijl ik me juist probeer te richten op de lichte en leuke kanten van het leven. Naar de film met dochter. Uit eten met man. Terrasjes met vrienden. Echt, op Instagram is mijn leven perfect.

Maar alles bij elkaar put het me uit en loop ik leeg.

Maar ik moet verder. Vindt 'men'.

Ik moet verder.Vindt men.