16 juli

Afgelopen week tweette ik over het verschil tussen januari en nu. Ik was toen mijn huis kwijt, mijn hulpverlening, mijn gezin, mezelf. Ik kwam in verwarde toestand op straat terecht (en dit neem ik, naast mezelf, achteraf bezien, anderen ook vreselijk kwalijk). 

Maar goed. Nu was ik bezig met vakantiespullen aan het inpakken. Vragen van mensen aan het beantwoorden (Elke dag. Over klinieken, suïcidegedachten, over spreken op een evenement of ik een bepaalde verzekering wel of juist niet heb, welke pillen ik slik, wat voor werk ik doe, hoe iemand z.s.m kan worden opgenomen, welke diagnoses ik 'allemaal' heb, of ik vitamine X,Y,Z heb geprobeerd. Of ik even alle twintig vragen z.s.m wil beantwoorden, enz.). Aan het opruimen in huis. Ik stak wat helpende handen uit. Want dat heb ik geleerd: ik heb soms hulp gekregen uit onverwachte hoek en ik kreeg soms totaal geen hulp uit verwachte hoek. Ik doe wat ik kan.

In het kader van een onderzoek waaraan ik mee deed, begon ik gisteren met nadenken over bepaalde ggz-ervaringen (dwang). Vandaag sprak ik erover met de onderzoeker. Ik hoop dat het het onderzoek iets oplevert. Mij leverde het ook wat op. Tranen, flashbacks, tranen, pijn en nog meer tranen. En heel nare gevoelens. Gevoelens die ik hoopte nooit meer te zullen krijgen.

Ik ben de laatste dagen dus druk. Maar ik vrees eigenlijk dat ik alleen maar bezig met gevoelens verdringen: boosheid, verdriet, onmacht, wanhoop.

Ik 'moet' de afgelopen jaren verwerken. Want zo lang ik huil om alles wat maar met (gedwongen) opnames, mijn bijna-dood-zijn en mislukte hulp in #ggz te maken heeft, gaat het niet goed.

En ik heb veel terug en dat weet ik en daar ben ik blij, dankbaar, enz. mee en voor: mijn huis, huwelijk, kinderen. Ik ben lijfelijk aanwezig. Mijn voorkomen buiten de deur is vooral vrolijk. Maar ik lach niet meer om de grappen zoals een maand geleden. Of twee maanden geleden. Mensen die me zien, willen me allemaal vertellen hoe goed het met me gaat. Waarom zou ik dat verpesten? Dus ik beaam dat. Maar, zoals ik me nu voel, zeg ik er inmiddels weer bij dat het 'lijntje nog wel erg dun is hoor, hahahaha'. En dat er niks 'geks' moet gebeuren.

Maar achter de schermen, buiten het zicht van kennissen, buren, Twitter en zelfs familieleden, gebeurt er veel geks. Ik had een tegenslagje afgelopen week. Ik moet moeilijke keuzes maken. Ik heb veel voor mijn kiezen gehad de laatste tijd, waarover ik niet kan/ wil uitweiden.Maar het is er wel.

Ik help anderen. Ik pak de vakantiespullen in. Ik huil. Ik lach naar iedereen en maak grappen. Want dat doe ik mijn hele leven al. Grappen maken. Maar eigenlijk hè? Is er momenteel weinig grappigs aan. Terwijl ik me juist probeer te richten op de lichte en leuke kanten van het leven. Naar de film met dochter. Uit eten met man. Terrasjes met vrienden. Echt, op Instagram is mijn leven perfect.

Maar alles bij elkaar put het me uit en loop ik leeg.

Maar ik moet verder. Vindt 'men'.

Ik moet verder.Vindt men.