Ik blijf in de ggz!

Het is best een gekke kreet: ‘Ik ga weg uit de ggz’ of: ‘Je moet uit de ggz blijven!’ Ik lees regelmatig dat mensen ‘uit de ggz gaan blijven’, maar vervolgens zeggen dat ze wel een heel fijne psychologenpraktijk hebben gevonden. Men bedoelt waarschijnlijk ‘ik blijf weg uit grote ggz-instellingen’. Net zoals dat er bij de gegeven tip waarschijnlijk bedoeld wordt: ‘Ga naar een vrijgevestigde praktijk!’

Ik vermoed dat de vrijgevestigde psychologen en psychiaters ook geestelijke gezondheidszorg bieden, maar het klinkt wellicht fijner.
Ook ik zeg het steeds vaker: ik moet uit de ggz (blijven). Toen mij dit ooit werd geadviseerd, werd ik woest. Hoezo? Zeg je tegen iemand met reuma dat hij weg bij de reumatoloog moet blijven of uit het ziekenhuis? 

Ik begin nu het advies te begrijpen. Ik vraag iemand hoe het met hem gaat en ik krijg terug: ‘niet zo goed, lig op de IC’. Ik vraag iemand waar hij was met mijn presentatie: ‘sorry, gedwongen opgenomen! Net overleefd alles!’ Ik krijg te horen dat een lezeres van mijn boek zich suïcideerde (ik kende de persoon in kwestie niet uit de ggz, maar van een ‘simpele’ verjaardag trouwens). Het gaat maar door. Mensen die mij kennen, delen nu ook al hun leed met mij en ik begrijp dat volkomen overigens.

Ja, ik wil uit de ggz blijven. Voor mij geen crises, spoedopnames of IC’s meer. Een patroon lijkt doorbroken. Ik leefde een ggz-leven de afgelopen jaren. Van iemand die een gezinsleven leidde, ging ik een ggz-leven leven. En ik ging erover praten en schrijven en tweeten. Hield ik het daarmee in stand? Door dat schrijven en praten erover? Nee. Ik denk het niet. Maar ik denk wel dat ik soms wat te snel sprak of schreef. Waardoor wel? Ik leefde van afspraak naar afspraak, van opname naar opname. Ik leefde met de gedachte dat ik dood moest en depressief was. Mijn laatste drie opnames waren IC-opnames, met daaropvolgend soms een opname in een ggz-instelling.

Het roer lijkt om. Nee, het gaat niet geweldig goed. Ik denk alleen maar aan de afgelopen jaren en ik heb vreselijk last van het denken aan de afgelopen jaren. Vermissingen omdat ik vluchtte, écht bijna dood-zijn, gekke behandelrelaties met behandelaars, een kapot gezin, opnames af en aan, gedwongen, gesloten zitten, machteloosheid, (bijwerkingen van) medicatie, protocollen, diagnoses, trajecten. 

Maar ik ga niet uit de ggz. Ik blijf. Ik blijf erover schrijven. Maar ik schrijf ook graag over andere zaken. Ik blijf erover spreken, maar zal ook over andere onderwerpen spreken. Ik zal mijn werk wellicht in de ggz-sector willen blijven doen, want het boeit me. Maar dat betekent niet dat ik erin blijf hangen. Ik doe het doordacht en dus bewust. Ik blijf dus wellicht niet als patiënt.

Maar ik blijf voorlopig nog gewoon in de ggz. 

Reageren

Ik tweet soms wat om het vervolgens best snel weer te verwijderen. Te kwetsbaar. Eigenlijk helemaal geen grappige tweet. Een stomme tweet. Een tweet die weer dubbezinnig opgevat kan worden en ik vraag me af waarom ik het uberhaupt op twitter zette. Ik heb toch gewoon een leven?

Toch? Waarom die drang tot delen? Heb ik ergens iets te compenseren? Ik had het ook gewoon voor me kunnen houden en een echt gesprek met iemand kunnen hebben.

Gisteren tweette ik iets over een mail sturen omdat ik boos was. Sommige mensen lachen erom (een prima reactie, gezien de tweet), maar velen namen hem uiterst serieus. Zo zou ik het wel moeten schrijven, maar naar een bepaald adres moeten sturen, niet naar de persoon in kwestie. Of ik zou hem moeten printen en verbranden. Of ik zou er een nachtje over moeten slapen. Het zou slecht voor me zijn, ik zou dingen zeggen waarvan ik spijt zou krijgen. Ik zou kwetsend kunnen zijn. Ik zou moeten langsgaan, ik zou moeten bellen, ik zou moeten....

En natuurlijk kwamen er reacties dat ik hem gewoon moest sturen. Na een keer of tien, twintig, stopte ik met reageren, of ik plukte er eens één uit.

Dan zit ik dus best kostbare tijd in reacties te stoppen die dus niet nodig zijn. Want ik ben gewoon oud en wijs genoeg om te beslissen wat ik stuur (een mail), dat het een mail is, omdat een andere manier (zoals de langsgaan/ bellen) helemaal niet mogelijk is. Dat het 'zich vanzelf oplost' is ook totaal niet aan de orde. 

Ik vroeg ook helemaal niet om advies overigens. Al snap ik dat mensen met (goedbedoelde) raad komen.

Maar op dit soort momenten vraag ik me af of ik misschien wat minder moet tweeten. Nou, niet eens dat, maar of ik niet gewoon op iedereen en alles in moet gaan. Maar dan die angst dat ik mensen negeer... en dus kwets....

Dus stel dat ik niet (meer) altijd reageer op je tweet/ je reactie: het kost me te veel tijd.

Tijd die ik bijvoorbeeld ook zou kunnen steken in Facebook of Instagram ;-)

Het is niet persoonlijk bedoeld!

Tussendoorblogje

(van de week schreef ik dit. I.v.m ziekzijn, nu dus pas gepost)

Ik heb veel te schrijven. Maar of het allemaal zinnig is? Blogwaardig? Geen idee.

Aankomende week start ik met een kortdurend hulpverleningstraject. Niet heel interessant voor jullie... maar is dat het voor mij? Ik vraag het me af. Ik blijk, zonder hulp, óók overeind en in leven te blijven. Ik heb soms mindere dagen, ronduit slechte dagen, maar redelijke dagen staan op de voorgrond.

Beseffen dat ik nog geen jaar geleden aan de grond zat. Ik kwam net uit een gedwongen opname. Had net een boek gepresenteerd. Maar met continu gedachten aan de dood. 

In mijn dossier staat 'chronisch suïcidaal'. Overdreven, vond ik. Compleet de waarheid, zie ik nu. Ik leefde in de ggz. Ik leefde voor de ggz. De ggz wás mijn leven. Ik voelde me altijd 'kut'. Ik wilde altijd 'dood'. En ik vond iedereen tegenwerkend. Al met al: het ging niet heel lekker.

Ben ik nu hele dagen dankbaar? Blij? Gelukkig? Nee. Het hoogst haalbare lijkt: redelijke dagen met soms mooie momenten. Maar: ik ben NIET verward, ik weet wat er thuis gebeurt, waar welk kind zich bevindt (zo ongeveer), ik kook, maak schoon, schreef sinterklaasgedichten en keek zelfs een film. Ik koop GEEN dubbele kledingstukken. Ik zit momenteelin een herstelgroep. Voel me soms enorm slecht om de dag erna te beseffen dat dat gevoel ook weer weg kan gaan. 

Ik maak grappen, kijk en luister veel cabaret. Ik verbaas me over de wondere wereld die 'Twitter' heet. Bekijk een beetje hoe mijn boek loopt.Ik droom te veel over opnames. Ik ben soms vreselijk boos op oud- behandelaren en op mezelf. Ik zoek recepten uit, doe er boodschappen voor en bereid ze dus. Ik geef geld uit aan jurkjes, gadgets en etentjes en vraag me af of het verstandig is. Ik vraag me hardop af of ik nog hulp nodig heb. Enerzijds denk ik: ja! Veel hulp, heel veel hulp, heb ik nodig. 

Anderszijds: wat zoek ik bij de hulpverlening? Wat wil ik nog kwijt? Moet ik niet tevreden zijn met hoe het nu gaat (van best slecht tot best redelijk?)

Nu een vragenlijst invullen waarop ik o.a. mijn hulpvraag moet gaan formuleren.

Benieuwd of ik eruit kom. Uit die vraag.

Recensie 'Veel succes met je PTSS'

Recensie ‘Veel succes met je PTSS’ van Marijke Groot

Door M. Groot 19-11-2019

Vond je het bundeltje ‘Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie’ leuk? Dan zal je deze ook moeten lezen/ kopen! ‘Veel succes met je PTSS’ is namelijk bijna hetzelfde opgebouwd.  Gedichten, berichten en anekdotes volgen elkaar op. I.p.v. ‘ggz-extra’s’, wordt de bundel nu afgesloten met columns. Alleen zijn de gedichten van een ander kaliber dan die uit haar eerste bundel. Minder gerijm, toch toegankelijk, open en eerlijk, dat dan weer wél als de vorige keer. Ze zijn ook persoonlijker, wat zat er achter de depressie? Best wat. Het ene moment word je ontroerd door een gedicht, maar een zwaar gedicht kan ook best grappig eindigen. Een tweet vol met heftige emoties, een tweet waar je misschien iets te hard om moet lachen. Wat voor gesprekken voeren kliniekgenoten met elkaar? Het pastelgroene boekje laat je alle kanten opgaan en zal je ondanks dat je denkt dat je de roze kent, toch weer verbazen, emotioneren en aan het lachen krijgen.

Vond je het bundeltje ‘Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie’ maar niets? Dan raad ik je aan de bundel ‘Veel succes met je PTSS’ aan te schaffen. Waar het roze boekje nog wat oppervlakkig bleef rondom het thema ‘depressie’ en de schrijfster veel aan eindrijm deed bij haar gedichten, zie je nu dat ze gegroeid is op diverse gebieden.
Thema’s als ouderverstoting, een onderzoek van Veilig Thuis, een gedwongen opname, vermist zijn…: ze worden niet geschuwd. De schrijfster vertelt wat dit met haar heeft gedaan. Hoewel er toch nog veel vragen overblijven: hoe heeft het zover kunnen komen dat iemand zó onderuit is gegaan? Waarom raakte ze vermist? Ze kiest er bewust voor om niet alles te expliciet te vertellen en weegt haar woorden af, hoewel de vertellingen als impulsief kunnen overkomen. Zo blijft er ruimte voor eigen gedachten en gevoelens.

Zo cynisch en sarcastisch als ze in haar eerste bundel was, is ze niet meer. De ernst van haar situatie wordt duidelijker. Maar dat betekent niet dat er geen (zwarte) humor in te vinden. Of je nu of wilt of niet: je zal af en toe moeten (glim-)lachen om de iets te grove opmerking, de íets te ver gaande gedachte. 

De bundel laat je achter met antwoorden, met vraagtekens, met verbazing, met zwaarte, met een lach.

‘Veel succes met je PTSS’ landelijk verkrijgbaar en momenteel wordt het boek gratis verzonden via de site van LIBRIS!

https://www.libris.nl/zoek/?q=veel+succes&b=

Waarom een bundel (deel 3)

Ik besloot dus tot een tweede bundel. Ergens uit frustratie (nog niet toe aan vast werk, geen hulp, ik moet toch íets?!), maar natuurlijk zat er ook een positieve kant aan, want anders was ik er helemaal niet aan begonnen
. 
Ik heb best wat (veel eigenlijk wel, maar ik merk dat ik bij elke positieve noot wel ergens als arrogant bestempeld word) reacties gehad op mijn vorige bundel. Een bundel waarop ik niet trots ben. Rijmelarij, te cynisch soms, te sarcastisch ook. En toch ben ik wel een beetje trots. Door de reacties. Niet omdat het ‘zo goed geschreven is’, maar omdat het mensen heeft geholpen psychische problematiek bespreekbaar te maken. Mensen namen gedichten mee naar behandelaren, naar familie. Mensen herkenden zichzelf. Mensen lachten. Mensen huilden. En ik kreeg wel eens de vraag (vaak, maar vast óók weer ‘not done’ te zeggen…) of er een tweede bundel kwam. 

En die tweede en laatste bundel (in deze lijn) komt er dus. Dat wat ik bereikte met de eerste (Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie), was best veel. Ik had mensen geholpen met het geschreven werk. Ik had mensen laten lachen. Doe ik tóch nog iets voor de maatschappij. Zou ik dat nog eens kunnen doen? Zou ik psychische problematiek nog meer bespreekbaar kunnen maken? Nou, eigenlijk wel meer: seksueel trauma, ouderverstoting, uit je huis gehaald worden door politie en afgevoerd worden door een ambulance, vermist zijn met burgernetmeldingen... Het zijn geen alledaagse onderwerpen en het zijn geen onderwerpen om mee te koop te lopen. Maar ik bespreek ze wel. 

Onderwerpen die je eigenlijk voor jezelf houdt. Maar aangezien mijn hele buurt de politie toen wel heeft gezien en het óók de wereld in zou kunnen smijten, doe ik het maar, veilig in een eigen bundel. En misschien durft iemand anders ook wel te spreken over een (seksueel) trauma n.a.v. het gedicht. Het is overigens niet de bedoeling dat mensen nu mij na gaan doen met vermist raken (geen aanrader). 

Het woord ‘taboe’ wil ik eigenlijk niet gebruiken, want: iedereen gebruikt het al. Voor wélk mogelijk onderwerp dan ook. Want dat genereert aandacht. Toch, noem ik het wél. Er rust een taboe op het bij de ggz in behandeling te zijn. Heel vaak is dat taboe er ook niet trouwens. Ik vraag me soms af of er op Twitter geen taboe ligt op het feit dat je ‘gewoon gelukkig’ bent. De zin: ‘Op Instagram en Facebook lijkt alles mooi, maar dat is het niet hoor!’ wordt vaker gebruikt dan welke zin dan ook. Ik maak me er zelf ook schuldig aan… Natuurlijk moet er aandacht zijn voor die kant en dat doe ik dan ook wel. Maar vooral voor díe mensen die ermee te maken hebben in hun echte leven. De vrienden die niet meer langs komen i.v.m. je depressie. Het begrip dat er online lijkt, mis ik zelf nog wel eens in mijn ‘echte leven’. 

En daarom schreef en bundelde ik maar weer. Een inkijkje in de ggz. Ook 38-jarige moeders komen op zwaarbewaakte afdelingen terecht. Het kan jóu óók overkomen…
Je bent niet de enige die dood wilde. Je bent niet de enige die Veilig Thuis op de stoep had staan (of gebeurde dit alleen bij mij? Nee toch?). Ik bespreek het. Op mijn eigen wijze wederom.

Vrees niet dat deze bundel ineens enkel loodzwaar is. Ik laat jullie ook weer gewoon lachen hoor, tenminste, dat is de bedoeling, want het leven is een feestje, maar je moet… (jullie weten waar ik naar verwijs, hè?) Daarnaast schrijf ik ook over goede zorg, over naasten, over yoga. Over de bizarre gesprekken die ik voerde met mensen. 

Ach. Ik schreef een tweede bundel en ik heb voor mezelf weer enigszins helder waarom. 

Rest mij niks anders te zeggen: Koop dat ding gewoon. Goed voor mijn eigenwaarde, goed om moeilijke zaken bespreekbaar te maken. Om de woorden te vinden die jezelf niet vond. Om te lachen om mijn net iets te grove, zieke gedachtes over bijvoorbeeld de lief-en-leedpot van de basisschool. 

En voor als je op een wachtlijst staat, voor in de tussentijd: Veel succes met je PTSS! (of met welke andere psychische aandoening dan ook!)

Waarom een bundel (deel 2)

Om te ontspannen sloeg ik niet aan het bundelen of schrijven. Wel als overleving dus. ‘Iets te doen te hebben in een eigen tempo’ (dat ik dus zo extreem opvoerde dat er niks eigen-tempo-achtig-iets meer aan zat). Zo verkocht ik het naar mezelf en naar de mensen om me heen.

Maar de werkelijkheid was een stuk onaangenamer. Ik overleefde de tijd inderdaad (ik zit dit nu namelijk te typen), maar niet op de manier die ik van tevoren had gehoopt. ‘Het boek’ werd al snel omgedoopt tot ‘dat kutboek’. Ik was boos op alles en iedereen. Op mezelf, op ‘de ggz’, op behandelaren. Als ik dan te slecht zou zijn voor behandeling, wat deed ik dan nog op straat zonder hulp? Gezien de inhoud van de afwijzingen, zou je me minstens met een jarenlange RM moeten opnemen. Maar ik zat weer thuis. Zonder hulp. En verdrietig. Dat was ik ook. Nare herinneringen namen me over. Die nare herinneringen werden natuurlijk ook gevoed door de vulling van de bundel: gesloten opnames, vermist geweest zijn, mijn jeugd (die niet altijd alleen maar leuk was), onderzoeken die we als gezin moesten doorstaan. Ik verloor, hoewel op eigen initiatief, mijn baan. 

Ik voelde me te slecht om een andere baan aan te gaan. Ik ben niet echt lekker stabiel. Ik lig, zoals gezegd, meer in bed dan dat ik eruit ben. En ik weet dat juist ritme, beweging, ‘zelfzorg’ enz. enorm goed zouden zijn voor mezelf. Maar liggend in bed met een laptopje, een glas wijn en wat benzodiazepinen beviel ook wel weer. Op de momenten dat het kon, was (en ben) ik wel beneden hoor, ik probeer het leven dat ik vijf jaar niet heb kunnen leiden, weer op te pakken (hoewel dat niet zo klinkt, maar ik kook soms weer, ben soms weer op school te zien, ga mee naar zwemles, doe soms boodschappen en doe soms ook weer leuke dingen met vrienden). 

Gaat het me om het geld? Nee. Door het debacle van mijn vorige boek (meer terugbetalen dan dat ik winst had), wist ik dat ik het daarvoor niet hoef te doen. Quitte spelen, een etentje en een leuke jurk en ik ben zeer tevreden)

Gaat het me om ‘Zie mij! Ik heb gewoon weer een boek geschreven!’. Misschien wel een beetje. Als je dan niet meer werkt, je zelfs niet voor hulpverlening in aanmerking komt en iedereen om je heen wél werkt en ook nog eens een huishouden draaiende houdt (zoals ik ook altijd heb gekund, maar soit), dan is het fijn ‘iets’ neer te kunnen zetten. En blijkbaar is ‘een boek’ voor mensen best een groot ding. (En… ik doe het in eigen beheer, dan is het écht best een ding… er komt toch best veel bij kijken, dus ergens heeft ‘men’ dan een punt.)

Gaat het daarom ook om de complimenten die misschien zullen volgen? Misschien wel. Complimenten zijn, indien gemeend, best fijn. Ik weet ook dat er weer gezeur komt: ALS JE DEPRESSIEF BENT KAN JE NIET SCHRIJVEN!!! Dit laatste klopt best redelijk trouwens. Ik blik vooral terug. Ik schrijf als het wat beter met me gaat en ik zit helemaal niet in een ernstige depressie. Maar die discussie móet ik niet eens meer willen voeren. Soms de neiging terug te schrijven: en jij dan? Je roept alleen maar dat je depressief bent, maar je kan wel tweeten??!! Ik wil er geen wedstrijd van maken, zoals sommigen lijken te willen doen. 

Een dikke huid heb je wel nodig als je dit doet. En eigenlijk wel goede redenen. En die goede redenen zijn er vast ook wel. Tenminste. Daar hoop ik nu, na dit geplaatst te hebben, op te gaan komen.

Zie deel 3.

(ik ben echt goed in cliffhangers! Moet ik wat mee gaan doen, een boek schrijven of zoiets dergelijks)

Waarom een bundel? (deel 1)

Ik heb het idee dat ik van alles de wereld in wil smijten. Maar ik kies er vaak voor dat niet te doen. Welk doel dient het? Schaadt het mij of een ander? Maar de volgende vraag houdt me momenteel erg bezig: waarom bundelde ik ook alweer een boek?

Gewoon, hardop nadenkend, in de vorm van een blog: waarom besloot ik om weer over te gaan tot het bundelen van geschreven materiaal, terwijl het me de vorige keer zo veel stress kostte en ik zelfs niet rustte voordat het boek uitverkocht was? Wat doe ik mezelf aan? Een presentatie, interviews, het versturen van exemplaren naar mensen die er één krijgen, berekeningen maken. Kosten, opbrengsten, wat als er net als vorige keer een tweede druk ‘nodig is’. Ga ik dat weer doen, of laat ik het er gewoon bij, is wel zo rustig. Waarom?

Was het proces ernaartoe leuk? Nee. Iemand merkte op dat het zó knap was dat ik wéér met een boek kwam. ‘Knap?’ Zei mijn man. ‘Dit doet ze alleen maar om te overleven. Het is een vlucht.’ Ik kon niks anders dan het beamen. Ik zat niet romantisch aan een tafeltje met een kaarsje ‘lekker te verzamelen en te schrijven’. Mijn bundel is compleet tot stand gekomen in bed. Of ik echt bijna alleen maar in bed doorbracht de afgelopen tijd? Ja. Sinds ik hoorde dat ik bij twee ggz-aanbieders niet terecht kon, terwijl ik daar zo naartoe had geleefd, werd ik weer terug op mezelf geworpen. Ik keek al een half jaar reikhalzend uit naar die hulp. Omdat ik wist dat die eraan kwam, hield ik het vol. De hoop vervloog en daarmee ook direct mijn levenslust. Omdat er toch wel aandacht leek voor een tweede bundel, hakte ik de knoop door en ik stelde mezelf een keiharde deadline: hoe leuk zou het wel niet zijn als het precies een jaar later gepresenteerd zou worden? Leuk toch? Ja. Echt heel erg leuk. Superleuk. Zo leuk dat het me verlamde. Wat doe ik erin? Wat niet? Welke volgorde? Kwets ik met dit stukje iemand? Kan ik dat zware onderwerp echt wel opnemen in mijn boek? 

Het werd weer last-minute-werk. De bundel ligt bij de drukker en ik heb weer nadenk-tijd. Heb ik nog wel hulp nodig? Waarom ben ik niet blij nu ik ‘klaar’ ben? Maar vooral dus: waarom heb ik dit gedaan?

Daar ga ik nu naar kijken. Maar ik plaats deze blog alvast. Toch wel een ontzettend gave cliffhanger dit. (ik plaats straks deel twee/ drie/ vier denk ik)

Ik trek het me niet aan hoor! (Wel!)

Natuurlijk moet ik het me niet aantrekken.
Natuurlijk moet ik 'het buiten mezelf leggen'

En waarschijnlijk zeggen sommigen: 'het zegt meer over die anderen dan over jou'.

En misschien denken of zeggen mensen, jullie, dat niet en ligt er ook een stuk bij mij. 

HET KAN ALLEMAAL.

Maar het raakt me dan tóch weer. 

Terwijl mijn verstand zegt: 'boeien!' 

Terwijl mijn verstand zegt: 'moet jezelf weten!' Terwijl mijn verstand zegt: 'je hebt je best gedaan'.

Raakt het me.

Ik las de wanhopige berichten. Ik beantwoordde de talloze vragen over opnames, medicatie, hoe het dan met een gezin gaat als jij er even niet bent, hoe je uit een depressie komt. En dan antwoordde ik dus vaak. Dit niet gevolgd door een 'dank je wel' (wat ik dan weer plaatste in de positie van de zieke medemens), maar wel na weken weer werd beantwoord met wéér een spervuur aan vragen die ik dan weer keurig beantwoordde (met iets meer tegenzin).

Ik probeerde waar nodig te helpen en te antwoorden. Ik doe dat vaak. Te vaak misschien en waarschijnlijk. Ook wanneer ik er heel slecht bij zit. En soms antwoord ik niet, omdat er te veel DM's zijn. Omdat ik zelf in de goot lig. En het dan vergeet (excuus dan!)

Dan zie je ineens, als je de profielen eens bekijkt hoe het met ze gaat, dat ze je ontvolgd hebben. Terwijl jij tijd in ze stak. Dan kunnen mensen zeggen: maar misschien 'worden ze getriggerd door jouw verhalen'.

Neuh, lijkt me niet, als ik zie wie ze wél volgen: mensen die hele dagen over hun psychische staat tweeten.

Ja. Ik weet het. Dit zegt meer over mij dan over hen. Ik weet het. Ik trek me dit soort dingen aan. Te erg. Zal een achtergrond hebben die ik nog niet helder heb.

Maar die tijd die ik investeerde in al die vragen. Om ze serieus, zorgvuldig, in vertrouwen te behandelen. En dan na het beantwoorden zien dat ze je niet meer volgen... Het raakt me.

En gaat het me om de hoeveelheid volgers?

Nee. Elke dag gooi ik er knappe Amerikaanse artsen uit het leger uit die me ineens volgen. Of Franssprekende mannen die enkel selfies plaatsen. Ik verlaag mijn eigen volgersaantal dagelijks.

Ik heb duizenden vragen momenteel. Mijn hoofd draait overuren. Dit zou écht geen vraag moeten zijn momenteel.

Maar is het dus wel.

Maar nu ga ik me bezighouden met waar het echt om draait: avondeten voor vanavond bedenken!

Verward

Een psychische ziekte. Of noem je het nu psychiatrisch? Je moet een stoornis hebben voor de verzekering. 'Maar', zegt de therapeut er redelijk standaard bij, dat is alleen maar voor de verzekering, 'niemand past op zo'n papiertje, haha', al wijzende naar de dikke DSM-bijbel.
Heb ik een psychiatrische ziekte: Zo ja: dan wil ik graag hulp. Zo niet: fijn! Niks aan de hand. En door! Dat is een beetje hoe de situatie nu is.

En toen kwam het weer voorbij. Als een mokerslag. Ik werd door iemand verward genoemd. Niet door de eerste de beste trouwens. Verward is volgens mij geen diagnose. Verwardheid hoogstens een symptoom of bijwerking. Maar geen diagnose, toch?

En het deed wat met me. Namelijk: de zoveelste zei me dat ik in een bepaalde periode, niet nu dus, zó verward was. Ik was mezelf niet. Ik kon geen normaal gesprek voeren. Ik kon geen pen vasthouden. Ik kon wel weer andere dingen. Ik kón wel praten,  maar mét grammaticale fouten. Mét ander gedrag. Ik was 'ziek' en ab-so-luut niet mezelf. Hun woorden.

Verwarde mensen zijn mensen die wat hulpeloos vragen of je een euro kan missen. Die schreeuwend en halfbloot door de stad lopen. Die mensen aanklampen en vragen waar ze zijn. De mensen die starend op een bankje zitten in kleding waarvan je niet wist dat het nog bestond.

Verwarde mensen hebben drugs gebruikt. Verwarde mensen zijn gek. Verwarde mensen horen stemmen. Verwarde mensen zijn manisch. Verwarde mensen zijn dement. Psychisch ziek. Van het padje. De weg kwijt. Ze hebben geen gezin meer. Of geen huis. Of geen werk. Of allemaal niet meer. Ze zitten bij het Leger des Heils. Of in een inrichting.

Verwarde mensen zijn vrouwen van 38 met een gezin en een groot jaren '30 huis met glas in lood en andere 'authentieke elementen'. Misschien zijn ze ziek, misschien overbelast, misschien allebei. Misschien zijn ze best grappig. Hebben ze zelfspot. En ogen ze redelijk normaal en denken ze ook heel normaal over te komen. Want: waarom zegt vriendin A bij het weggaan tegen vriendin B: let jij nu op haar? Ach, vast een grapje. Zo dacht ze toen.

In deze periode heb ik dingen gedaan die mij zijn aangerekend door mensen. Terecht. Want ik liet me nu niet écht van mijn leukste kant zien. Verward gedrag uitte zich in mijn geval niet in: bloemen sturen, mensen mee uit eten nemen, bordspelletjes spelen of avonden voorlezend en muziek luisterend doorbrengend.

Nee. Panikerend. Verwijtend. Beschuldigend. Wantrouwend. Angstig. Bozig. Zelfdestructief. Deze woorden pasten meer bij mijn verwarde staat (rustig! Allang onderzocht door Veilig Thuis hiervoor! Hoeft geen melding meer van gemaakt te worden. Verward gedrag hoeft maar door één buitenstaander gemeld en het is geregeld!)

Ik ben uit deze staat gekomen door medicatie (rustgevende middelen, antidepressivum), EMDR en het terugpakken van 'de eigen regie' (jeukwoord, sorry).

Maar wat me blijft bezigen: waarom stopten hulpverleners de hulp omdat ik zo boos was? Achteraf door vele omstanders dus benoemd als 'verward'. Ik was blijkbaar to-taal niet mezelf en dan de vraag: was ik ziek? Of niet?  En welke ziekte had ik dan?

Ik ga er eens over nadenken.

Maar nu een my little pony kopen van het zakgeld van de kleuter. Ook wat verward wel. Zoveel geld neertellen voor plastic troep, maar ik zal het haar niet zeggen.

(Oja. Overal waar ik verwarde mensen zei, bedoel ik natuurlijk mensen met verward gedrag. Maar dit bekte lekkerder.)

Uitleg bundel twee...

Momenteel nemen we niemand aan i.v.m. de lange wachtlijsten

Gedichten, berichten en columns uit de ggz.

Lang verhaal, korte vraag.

Het is vér overdreven om te zeggen dat er dagelijks wordt gevraagd wanneer mijn volgende bundeltje uitkomt, maar die vraag krijg ik wel met enige regelmaat.

Nu heb ik plezier beleefd aan het uitbrengen van het bundeltje ‘Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie’. Dat plezier kwam vooral door een aantal fijne reacties. Vooral van mensen die aangeven dat naasten hen beter begrepen door een bepaald gedicht, door een tweet, of door het hele boekje. Om die reden heb ik het destijds ook gebundeld. Omdat die vraag er letterlijk lag: kan jij niet wat uitbrengen, want je kweekt begrip.

Dat wil ik nu wéér doen. Openheid over psychische problemen, want ook jou, of je naaste, kan het overkomen.

Destijds zocht ik mijn werk bij elkaar dat vooral te maken had met depressie en opname. Maar ik had nog heel wat ander werk liggen. Én ik schreef het afgelopen jaar af en toe ook nog wat door. Dan weer eens een gedicht, dan weer eens een column en natuurlijk tweette ik ook nog. Dus nu ligt er zo goed als weer een bundeltje klaar. Maar: ondanks de goede verkoop van de eerste bundel, heb ik daar zeer weinig aan overgehouden. De belastingdienst kwam langs, terecht en het UWV kwam langs, ook terecht natuurlijk. Maar het idee om van het overgebleven geld nieuw werk uit te geven mislukte daardoor. Wel kocht ik een nieuw klein laptopje, een Microsoft Abonnement en we zijn uit eten geweest, als gezin. Én ik kon, door de crowdfunding een leuk feestje geven bij mijn presentatie. En dat was al heel lang geleden voor me. Een feestje.

Nu ga ik het boek niet zelf meer verkopen, dus minder opbrengsten, minder belasting betalen etc.

Omdat mensen meedeelden mee te willen betalen aan een nieuwe bundel en ik toch al van alles had liggen, eerder gepubliceerd én ongepubliceerd werk, besloot ik tot het wéér bundelen van het één en ander. Gedichten, tweets, anekdotes en columns over de ggz. Opnames, therapieën, PTSS, suïcide, depressie: het komt voorbij. Iets minder cynisme wellicht. Géén ‘ggz-extra´s’. Maar met voldoende zelfspot en humor. Vind ik dan.

Ik heb opgevraagd wat me dit gaat kosten. En ik weet het richtbedrag... Laten ontwerpen, laten drukken, controleren, afspraken, verzending naar het Centraal Boekhuis...

Om uit de kosten te komen, heb ik wel wat nodig nodig en ik wil kijken of dit gaat lukken. In het stukje hieronder leg ik uit hoe je me kan helpen, met natuurlijk werkelijk geen énkele verplichting (vooral bedoeld voor vrienden en familie, deze opmerking;-))

Hoe je kan doneren? Lees blog hieronder!

Geen vergelijking tussen fysiek en mentaal a.u.b.

Terwijl ik weet dat ik het niet moet doen, 
lig ik in bed. Zorg ik op verschillende -ongezonde maar nodige- manieren noodzakelijk ervoor om rustig te blijven en dus veilig te zijn. Mijn gezin is op de hoogte. In dit opzicht is er weinig onderscheid tussen griep (iemand met hoge koorts stoor je ook niet ..dan vraag je de kinderen óók om de zieke met rust te laten op een knuffel en kus per dag na dan) en mentaal in crisis zitten. Partner komt langs met thee, soep en snoep. 

Ik weet dat wanneer ik dit nu niet zou doen, ik zou gaan zwerven, mezelf in gevaar zou brengen, mijn gezin dodelijk ongerust maak en mezelf wellicht dood. Want, dat blijkt uit de geschiedenis.(hoewel dat doodgaan wonderbaarlijk genoeg nog niet gebeurd is) dat zoiets dus kan mislukken, ik in het ziekenhuis beland, wakker word op een IC en wellicht,  voor drie weken word opgenomen. Maar waarschijnlijk niet, want het helpt 'toch niet'. En ik wil het ook niet. En ook wel. RUST. Kleuren. Niks moeten. 

Het kan ook aflopen zoals op dat moment gewenst: dat ik niet meer leef. Maar dat vergt best wat voorbereiding en nadenkwerk. 

(En voor de vraag komt: weet je waardoor je in crisis zit? Ja. Om dezelfde redenen als 'toen'. Boosheid en verdriet dat mijn veilige behandelaar niet veilig bleek, dat ik mijn baan kwijt ben, dat ik niet ben aangenomen bij twee hulpinstanties, want ik zou 'te zwaar' zijn. Verlies en rouw die ik niet kan delen. Behalve met instanties die juridisch mee willen denken, want écht....)

Dus ik vroeg hulp. Ik sprak de persoon die je nodig hebt als je ziek bent. Conclusie: je moet het zelf doen. De regie in eigen hand nemen. De ggz redt jou niet. Oké. Helder. 

Ik hoor vaak dat je lichamijke zaken en mentale ziekten niet met elkaar mag vergelijken. En in dit geval doe ik dat wel even. Griep moet je uitzitten. Een mentale crisis dus ook. Hoewel die laatste me toch een stuk dodelijker lijkt dan een griep. Dat wel. 

Wereld Suïcide Preventie Dag

15. Of was hij 16? Toen een leerling van mij een einde aan zijn leven maakte. Had ik dat kunnen voorkomen?

30 was mijn broertje toen hij een einde aan zijn leven maakte. Had ik dat kunnen voorkomen?

Eind 30, begin 40 waren ze toen ze een einde aan hun leven maakten. Twee jonge moeders. Had ik dat kunnen voorkomen?

30, 20, begin 50, 19, waren ze, 'mijn' kliniekgenoten, toen ze een einde aan hun leven maakten. Had ik dat kunnen voorkomen?

Bovenstaande is 'slechts' een greep van mensen uit mijn omgeving die suïcide, zelfdoding, zelfmoord, wat je wilt, pleegden. En het is niet gelukt om te voorkomen. Mij niet. Maar al die anderen die er (nog veel dichterbij stonden) óók niet.

Vandaag is het Wereld Suïcide Preventie Dag.

Naast 'praat erover’ en 'stel de vraag van je leven' die ik dus heb overgenomen van 113.nl, de site die ik ook gebruik als raadgever als ik met suïcidale mensen via privéberichten op Twitter spreek, zou ik niet goed weten hoe ik zelfdodingen verder kan voorkomen. Terwijl ik dat best zou willen. Want wat laat een suïcide sporen na. En wat had de persoon in kwestie wel niet kunnen helpen.

Want er blijken echt manieren te zijn om het te voorkomen zodat de persoon in kwestie in leven blijft. En het liefst ook nog zo'n prettig mogelijk blijft leven. En er zal heel veel leed bespaard worden bij de de achterblijvers.

Lezen jullie vandaag allemaal mee? Dan kunnen we wellicht wat leren van alle tips en misschien helpen waar nodig.

Solliciteren op hulpverlening

Het doel van dit stuk is niet dat jullie met allemaal tips en therapeuten en heilzame kruiden aankomen. Ik heb inmiddels best wat tips gehad en kan daar wellicht wat mee. Maar voor nu: even niks. Op een medicatiewissel (misschien) na dan.

Jullie weten inmiddels dat ik aan het solliciteren ben naar een plekje in de hulpverlening. Dat is best zwaar. Je meldt je aan, moet een verwijzing weten te regelen bij de huisarts (die het druk heeft of met vakantie is, of wat laat reageert: stress dus). En dan begint het.

Je mag niet over komen als iemand die te licht is voor de ggz (Je moet wel wát klachten hebben waardoor je niet meer functioneert, anders kom je niet in aanmerking voor hulp), maar je moet vooral niet té veel klachten hebben waardoor je niet goed functioneert. Daarnaast mag je niet te veel hebben meegemaakt en als je vertelt over nare ervaringen met andere hulpverleners en hoe ontzettend teleurgesteld en inmiddels kwaad je daarover bent, ben je eigenlijk meteen afgeschreven, want stel je voor dat je op hen óók kwaad wordt.

Daarbij is een schrijvende ggz’er ook niet heel aantrekkelijk zo blijkt. Terwijl ik (natuurlijk) niemand persoonlijk of een precieze instantie bij naam noem (iets met integerheid), moest ik laatst bijna een eed afleggen dat ik niks over een bepaalde hulpverlener zou melden. Maar na wat deze hulpverlener vervolgens zélf heeft gedaan, zal dat zéker gemeld gaan worden door mij. Niet uit wraak. Wel uit noodzaak. Zodat dat jullie niet gebeurt. Graag gedaan.

Daarnaast mag je best suïcidale neigingen hebben (gehad), want dat past bij het ziektebeeld van een depressie, maar een vermissing en verschillende bijna-dood-ervaringen worden duidelijk minder gewaardeerd. Als je dat goedpraat, zoals ik deed, met ‘maar dat was enkel toen ik dissocieerde of teveel benzo’s op had’, dan ben je weg. Vermoed ik nu. 

En dat instelling A zegt dat je een depressie en een PTSS hebt. Instelling B zegt depressie en CPTSS, instelling C zegt dat CPTSS helemaal niet bestaat, want 'het staat niet in de DSM', en dat je dan dus wel een persoonlijkheidsstoornis moet hebben. Want: één kenmerk van cluster B en één kenmerk van cluster C, maakt blijkbaar een persoonlijkheidsstoornis NAO. Instelling D zegt dat je dan éven opnieuw gediagnosticeerd moet worden om van die persoonlijkheidsstoornis weer CPTSS te maken voor hun behandeling. En instelling A, bij welke ik lang vaste klant was, vindt door mijn gebrek aan échte impulsiviteit en door mijn integriteit die ik liet merken tijdens patiënt/ werknemer zijn, er geen sprake kón zijn van een persoonlijkheidsstoornis. Uitgesloten. Dat instelling E dan vindt

dat je heel zware zorg nodig hebt en niet in hun programma van een klinische opname van twaalf weken (want dat is super licht blijkbaar!) past, maar een VERS-training moet doen van eenmaal in de week. Ergens. En daarbij wel heel netjes schrijven na een intake van uuuuuuren: veel succes bij een passende behandeling’, vind ik ook wat lastig te rijmen . En dan ook nog: die VERS had ik één-op-één al gevolgd - op eigen verzoek- en bleek niet op mij van toepassing. Ik heb geen ‘pannetjes’. In ontsteek niet ineens in woede of razernij. Het werd me soms allemaal te veel en dan heb ik blijkbaar last gehad van vluchten (dissociatieve fugue en mezelf verstoppen. Erg ongelukkig als je een gezin hebt. En ook duur voor de samenleving. Sorry.) Mijn laatste hoop was instelling F. Maar helaas. Die zou me niet kunnen bieden ‘wat ik nodig had’ (bittergarnituur en witte wijn over het algemeen trouwens). Ik moest maar eens écht goede diagnostiek laten uitvoeren.

Dus dat dan?

Voor nu weet ik wel wat ik bij mijn volgende sollicitatie zeg: ‘hoi, ik heb last van klachten in mijn dagelijks functioneren, maar niet heel erg hoor, maar wel voldoende voor ggz-hulp, ik heb wel eens aan suïcide gedacht, maar daar bleef het bij. Ik ben best stabiel, op sommige momenten na, slik mijn medicatie, thuis gaat het naar omstandigheden goed, maar toch echt wel wat klachten hoor, maar écht niet te veel.’

Ik zal aangenomen worden! Kan niet anders. Dat ik van de week ernstig suïcidaal was, laat ik dan ook maar achterwege.

Werkloos

Ik schrijf nog. 

Maar niet meer voor Dimence. Ik heb ontslag genomen om nare en ingewikkelde redenen. Het had niks te maken met mijn directe collega's of met Dimence als werkgever.

Nu ben ik al heel veel kwijtgeraakt de afgelopen jaren, maar ik heb ook veel weer teruggewonnen. Ik woon weer thuis. Ik heb de regie die mij was afgenomen ('Jij bent heel, heel erg ziek!' En dat elke week...), weer redelijk in eigen handen. Ik ben mijn hulpverlening kwijt en ik heb geen nieuwe. Wellicht heb ik die niet eens nodig. Maar soit. Dat zullen we nog zien.

Maar mijn baan kwijt. Al deed ik het maar een paar uur per week. Het betekent: geen collega's meer. Het betekent: geen recht op kinderopvangtoeslag meer. Het betekent: niet meer tegen mensen kunnen zeggen wat voor werk ik doe. Van de week werd me die vraag gesteld en ik zei maar zoals het was: 'Ik werk niet'. Zonder verhaal. Gewoon als mededeling. En dat voelde naar. Ik werkte altijd. Als docente, als hulpverleenster, als communicatiemedewerkster. En nu werk ik niet meer.

Het voelt als een verlies. En dat is het ook.

Mijn man had afgelopen week een teamuitje. Ik ga nog met mijn oud-collega's lunchen en dan is het klaar.

Ik ga niet op zoek nu naar ander werk. Ik heb rust nodig. Terwijl ik mensen met Burn-outs zie en zag lezen, netflixen en leuke dingen doen, durf en kan ik nog slecht ontspannen. De spullen moeten eerst worden opgeruimd, wil ik tv mogen kijken. Of mogen lezen. Of mogen knutselen. Ik heb de rust ook niet. Schrijven doe ik vanuit het niks. Zoals nu, omdat ik nog niet naar bed wil, maar ook niet te veel wil nadenken.

Vandaag deed ik boodschappen en zocht ik recepten uit. (In omgekeerde volgorde trouwens). En ik was kapot. En ik moest bijkomen.

Voor nu is dat mijn werk even: overeind blijven staan, boodschappen doen, wat opruimen en er proberen te zijn voor anderen. En dat kost me nog erg veel. Te veel soms zelfs.

Misschien heb ik in dat opzicht wel een goede keuze gemaakt m.b.t. stoppen met werken. Maar het doet pijn.

Veel pijn.

Vakantieoverpeinzingen

Nu ik al maanden geen ggz-hulp meer heb en dus niet 'hang' aan de hulpverlening, leer ik mezelf kennen én zie ik me óók weer in dezelfde fouten trappen.

Controledrang (hele dag bezig met lijstjes maken), maar wél laten lijken 'hoe los ik ben', dus niet mezelf zijn, dus weer op mijn tenen lopen, dus weer angst om onderuit te gaan, dus lichte paniek om 'door te slaan', in een depressie te raken, in crisis te raken, om opgenomen te worden, mijn gezin kwijt te raken en/of mijn leven te verliezen.

En terwijl dit dagelijks honderd keer voorbij komt in mijn hoofd, kom ik -gok ik- over als gezellig, sociaal, redelijk onbezorgd en wellicht ook wel als grappig. Tenminste: mensen lachen om me. En nee, ik lach mijn problemen niet weg. Soms wel hoor, maar vaak vind ik het ook fijn om grappen te maken. Hobbymatig😬 Ik heb altijd grappen gemaakt, dus er hoeft geen gepsychologiseer overheen dat dit een verkeerde 'coping' is. Ik weet inmiddels het verschil tussen weglachen en humor inzetten om mezelf op de been te houden.

Maar die angst om 'alles te verliezen' is zó ernstig aanwezig dat ik soms denk aan radicale beslissingen. En ik denk dat 'men' dan zal zeggen: 'wat onverwacht', 'Het ging net zo goed'.  En ik denk dan meteen: wat een onzin ook! Waarom zou ík niet meer willen leven? Ik heb toch alles? Leuke man, leuke kinderen, fijn huis, ik help mensen die hulp kunnen gebruiken, ik heb leuke en goede vriendschappen.

En dat ik dit met niemand durf te delen, (maar wel durf te schrijven (en dus tóch deel, maar dan wat in het luchtledige) Maar ook niet echt kán delen. Want: wat moet iemand hiermee? Aan een hulpverlener kan ik het niet kwijt. Want: die heb ik niet. En: wat zou een hulpverlener hiermee moeten? Of iemand anders?

We hebben het wel over dingen natuurlijk. Wat naasten en ik. Maar dit vind ik confronterend. Misschien laat ik het ze lezen. En we zijn momenteel ook bezig met iets. Iets dat ons, als gezin, misschien nog weer wat verder kan brengen. Maar het is wederom een enorme investering. Er wordt dan weer veel gevraagd van ons allemaal. Kunnen we dat aan? Of laat ik alles nu doorsudderen?

Ach, gewoon wat losse gedachten vanaf mijn vakantieadres.

En misschien word ik gewoon gelukkig en 90. Dat kan ook.

Wat ik moet. Wat ik wil. Vakantie.

Vakantie. Ik vond het spannend. Ik vind het spannend. Ik heb niet mijn beste jaren achter de rug. En een bepaalde tijd tot april 2019 was echt heel beroerd. 

Vakantieplannen maakten we niet. Want hoe maak je vakantieplannen als je niet weet of je relatie dan nog bestaat? Hoe maak je vakantieplannen als je niet weet of je nog overeind staat tegen die tijd?

We moesten niet alleen met deze -toch wel essentiële- zaken rekening houden. Er waren nog wat componenten: vakantie van het werk van de oudste, vakantie van de verkering van de oudste én die van zijn ouders, vakantie van het werk van de middelste, de vakanties van de kinderen: de één in de ene regio, de andere in een andere, een kamp waar de puber ECHT naartoe MOEST, de vakantie van de man, de bestemming. Dit? 'NEE!' Dat? 'JA!' Maar nooit iedereen tegelijkertijd. De jongste betrokken we er ook wel bij hoor. Met de vraag: Wil je op vakantie ijsjes? Ze zei 'ja'. Tenminste één die meewerkte.

Uiteindelijk kwamen we eruit en nu zijn we er. Op een minicamping met zwembad, veel groen, een huiskamer, enorme plekken, schoon sanitair. Één kind is niet mee. Die is met de verkering en het gezin op pad.

De kinderen zijn tevreden. De man is tevreden en ik, ik ook wel, denk ik. Of niet? Ik weet het niet. Want: hoe vier ik vakantie? Soms vliegt alles me aan. Was ik ziek of ben ik ziek? Waarom zit ik op Twitter? Waarom voel ik me nu zo gejaagd, te veel Ritalin? Waarom ben ik zo gespannen? Waarom onstpande ik gisteren zo goed? Waarom praat ik dom mee over het weer? Waarom moet ik lezen? Waarom MOET ik ontspannen?

Dus ik pakte het Flow vakantieboek. En nu ben ik nog verder van huis. Ik 'moet' niet iets 'moeten', ik moet iets willen. Maar niet té graag.  ik moet geen lijstjes maken en moet zien wat de dag me brengt. Maar niet alles helemaal 'doelloos' doen, maar voornamelijk wel. En ruziënde kinderen en lekke matjes en hittegolven: het hoort er allemaal bij. Maar goed. Dat wist ik al.

Maar ik moet van mezelf te veel misschien en toch ook niet. Maar moet ik iets of wil ik iets? 'Je MOET niks', zegt iedereen. En: 'Volg je gevoel!'

Maar als ik NU mijn gevoel zou volgen, zou ik de hele dag alleen zijn. Soms even in het zwembad springen, niet kijkend naar de 'bommetjes' van de kleuter, een fles wijn opentrekken wanneer ik wil en niet wanneer ik vind dat het 'mag', ik zou enkel op mijn telefoon zitten, ik zou niet koken, ik zou niet sociaal doen. Én ik zou op die manier waarschijnlijk weer zo in een depressie schieten.

Dus ik zeg dat ik geniet. En misschien doe ik dat ook wel. Ik doe sociaal en misschien ben ik dat ook wel. Ik zeg dat ik de vlinder prachtig vind en kijk er net zo lang naar als degene die mij erop wijst. Ik doe mee aan de gezamenlijke maaltijd. Ik bestel brood en bereid deze voor de kinderen. En eigenlijk wil ik gewoon ook lezen, ontspannen, genieten, mindful bezig zijn. Maar daar ben ik te druk mee.

En dat staat nu óók overal geschreven: je moet het niet té graag willen. Je moet niks moeten. Je mag iets willen. Maar écht willen. Maar eigenlijk dus niet, want dan wil ik ook verkeerde dingen: afzonderen, afsluiten, verstoppen. Maar ik wil ook geen depressie. Dus ik moet dingen willen. En ik moet dingen doen.

Dus misschien moet ik de druk gewoon nog iets meer opvoeren en er geen 'willen' maar 'moeten' van maken.

Maar dat zal ook wel weer fout zijn. Volgens de Flow. Volgens de lezers. Volgens mezelf.

Ik weet het even niet.

Maar als ik de foto's van mijn vakantie zie of ergens plaats, dan is het één en al perfect en voel ik me weer schuldig.

Maar dat mag niet en dat hoeft niet, roept iedereen dan. Klopt.

Daar waar ik vroeger genoot, relatief zorgeloos, vrolijk, maar tóch perfectionistisch was, ben ik nu maar bezig met of ik het goed doe. Voor mezelf. Niet voor anderen. Dat wel.

Vermoeiend ook wel.

Ik moet écht eens normaal gaan doen.

('En wat is normaal dan? In jouw ogen?' Die vraag ga ik niet beantwoorden)

Fijne vakantie!

Ik ga verder. Ik moet ontspannen. Oh nee, ik wíl ontspannen. Maar niet te graag natuurlijk, want dan schiet het zijn doel voorbij.... Zucht.

Ik HOOP te gaan ontspannen!

16 juli

Afgelopen week tweette ik over het verschil tussen januari en nu. Ik was toen mijn huis kwijt, mijn hulpverlening, mijn gezin, mezelf. Ik kwam in verwarde toestand op straat terecht (en dit neem ik, naast mezelf, achteraf bezien, anderen ook vreselijk kwalijk). 

Maar goed. Nu was ik bezig met vakantiespullen aan het inpakken. Vragen van mensen aan het beantwoorden (Elke dag. Over klinieken, suïcidegedachten, over spreken op een evenement of ik een bepaalde verzekering wel of juist niet heb, welke pillen ik slik, wat voor werk ik doe, hoe iemand z.s.m kan worden opgenomen, welke diagnoses ik 'allemaal' heb, of ik vitamine X,Y,Z heb geprobeerd. Of ik even alle twintig vragen z.s.m wil beantwoorden, enz.). Aan het opruimen in huis. Ik stak wat helpende handen uit. Want dat heb ik geleerd: ik heb soms hulp gekregen uit onverwachte hoek en ik kreeg soms totaal geen hulp uit verwachte hoek. Ik doe wat ik kan.

In het kader van een onderzoek waaraan ik mee deed, begon ik gisteren met nadenken over bepaalde ggz-ervaringen (dwang). Vandaag sprak ik erover met de onderzoeker. Ik hoop dat het het onderzoek iets oplevert. Mij leverde het ook wat op. Tranen, flashbacks, tranen, pijn en nog meer tranen. En heel nare gevoelens. Gevoelens die ik hoopte nooit meer te zullen krijgen.

Ik ben de laatste dagen dus druk. Maar ik vrees eigenlijk dat ik alleen maar bezig met gevoelens verdringen: boosheid, verdriet, onmacht, wanhoop.

Ik 'moet' de afgelopen jaren verwerken. Want zo lang ik huil om alles wat maar met (gedwongen) opnames, mijn bijna-dood-zijn en mislukte hulp in #ggz te maken heeft, gaat het niet goed.

En ik heb veel terug en dat weet ik en daar ben ik blij, dankbaar, enz. mee en voor: mijn huis, huwelijk, kinderen. Ik ben lijfelijk aanwezig. Mijn voorkomen buiten de deur is vooral vrolijk. Maar ik lach niet meer om de grappen zoals een maand geleden. Of twee maanden geleden. Mensen die me zien, willen me allemaal vertellen hoe goed het met me gaat. Waarom zou ik dat verpesten? Dus ik beaam dat. Maar, zoals ik me nu voel, zeg ik er inmiddels weer bij dat het 'lijntje nog wel erg dun is hoor, hahahaha'. En dat er niks 'geks' moet gebeuren.

Maar achter de schermen, buiten het zicht van kennissen, buren, Twitter en zelfs familieleden, gebeurt er veel geks. Ik had een tegenslagje afgelopen week. Ik moet moeilijke keuzes maken. Ik heb veel voor mijn kiezen gehad de laatste tijd, waarover ik niet kan/ wil uitweiden.Maar het is er wel.

Ik help anderen. Ik pak de vakantiespullen in. Ik huil. Ik lach naar iedereen en maak grappen. Want dat doe ik mijn hele leven al. Grappen maken. Maar eigenlijk hè? Is er momenteel weinig grappigs aan. Terwijl ik me juist probeer te richten op de lichte en leuke kanten van het leven. Naar de film met dochter. Uit eten met man. Terrasjes met vrienden. Echt, op Instagram is mijn leven perfect.

Maar alles bij elkaar put het me uit en loop ik leeg.

Maar ik moet verder. Vindt 'men'.

Ik moet verder.Vindt men.