Ik tweet soms wat om het vervolgens best snel weer te verwijderen. Te kwetsbaar. Eigenlijk helemaal geen grappige tweet. Een stomme tweet. Een tweet die weer dubbezinnig opgevat kan worden en ik vraag me af waarom ik het uberhaupt op twitter zette. Ik heb toch gewoon een leven?
Toch? Waarom die drang tot delen? Heb ik ergens iets te compenseren? Ik had het ook gewoon voor me kunnen houden en een echt gesprek met iemand kunnen hebben.
Gisteren tweette ik iets over een mail sturen omdat ik boos was. Sommige mensen lachen erom (een prima reactie, gezien de tweet), maar velen namen hem uiterst serieus. Zo zou ik het wel moeten schrijven, maar naar een bepaald adres moeten sturen, niet naar de persoon in kwestie. Of ik zou hem moeten printen en verbranden. Of ik zou er een nachtje over moeten slapen. Het zou slecht voor me zijn, ik zou dingen zeggen waarvan ik spijt zou krijgen. Ik zou kwetsend kunnen zijn. Ik zou moeten langsgaan, ik zou moeten bellen, ik zou moeten....
En natuurlijk kwamen er reacties dat ik hem gewoon moest sturen. Na een keer of tien, twintig, stopte ik met reageren, of ik plukte er eens één uit.
Dan zit ik dus best kostbare tijd in reacties te stoppen die dus niet nodig zijn. Want ik ben gewoon oud en wijs genoeg om te beslissen wat ik stuur (een mail), dat het een mail is, omdat een andere manier (zoals de langsgaan/ bellen) helemaal niet mogelijk is. Dat het 'zich vanzelf oplost' is ook totaal niet aan de orde.
Ik vroeg ook helemaal niet om advies overigens. Al snap ik dat mensen met (goedbedoelde) raad komen.
Maar op dit soort momenten vraag ik me af of ik misschien wat minder moet tweeten. Nou, niet eens dat, maar of ik niet gewoon op iedereen en alles in moet gaan. Maar dan die angst dat ik mensen negeer... en dus kwets....
Dus stel dat ik niet (meer) altijd reageer op je tweet/ je reactie: het kost me te veel tijd.
Tijd die ik bijvoorbeeld ook zou kunnen steken in Facebook of Instagram ;-)
Het is niet persoonlijk bedoeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten