zondag 22 december 2019

Ik blijf in de ggz!

Het is best een gekke kreet: ‘Ik ga weg uit de ggz’ of: ‘Je moet uit de ggz blijven!’ Ik lees regelmatig dat mensen ‘uit de ggz gaan blijven’, maar vervolgens zeggen dat ze wel een heel fijne psychologenpraktijk hebben gevonden. Men bedoelt waarschijnlijk ‘ik blijf weg uit grote ggz-instellingen’. Net zoals dat er bij de gegeven tip waarschijnlijk bedoeld wordt: ‘Ga naar een vrijgevestigde praktijk!’

Ik vermoed dat de vrijgevestigde psychologen en psychiaters ook geestelijke gezondheidszorg bieden, maar het klinkt wellicht fijner.
Ook ik zeg het steeds vaker: ik moet uit de ggz (blijven). Toen mij dit ooit werd geadviseerd, werd ik woest. Hoezo? Zeg je tegen iemand met reuma dat hij weg bij de reumatoloog moet blijven of uit het ziekenhuis? 

Ik begin nu het advies te begrijpen. Ik vraag iemand hoe het met hem gaat en ik krijg terug: ‘niet zo goed, lig op de IC’. Ik vraag iemand waar hij was met mijn presentatie: ‘sorry, gedwongen opgenomen! Net overleefd alles!’ Ik krijg te horen dat een lezeres van mijn boek zich suïcideerde (ik kende de persoon in kwestie niet uit de ggz, maar van een ‘simpele’ verjaardag trouwens). Het gaat maar door. Mensen die mij kennen, delen nu ook al hun leed met mij en ik begrijp dat volkomen overigens.

Ja, ik wil uit de ggz blijven. Voor mij geen crises, spoedopnames of IC’s meer. Een patroon lijkt doorbroken. Ik leefde een ggz-leven de afgelopen jaren. Van iemand die een gezinsleven leidde, ging ik een ggz-leven leven. En ik ging erover praten en schrijven en tweeten. Hield ik het daarmee in stand? Door dat schrijven en praten erover? Nee. Ik denk het niet. Maar ik denk wel dat ik soms wat te snel sprak of schreef. Waardoor wel? Ik leefde van afspraak naar afspraak, van opname naar opname. Ik leefde met de gedachte dat ik dood moest en depressief was. Mijn laatste drie opnames waren IC-opnames, met daaropvolgend soms een opname in een ggz-instelling.

Het roer lijkt om. Nee, het gaat niet geweldig goed. Ik denk alleen maar aan de afgelopen jaren en ik heb vreselijk last van het denken aan de afgelopen jaren. Vermissingen omdat ik vluchtte, écht bijna dood-zijn, gekke behandelrelaties met behandelaars, een kapot gezin, opnames af en aan, gedwongen, gesloten zitten, machteloosheid, (bijwerkingen van) medicatie, protocollen, diagnoses, trajecten. 

Maar ik ga niet uit de ggz. Ik blijf. Ik blijf erover schrijven. Maar ik schrijf ook graag over andere zaken. Ik blijf erover spreken, maar zal ook over andere onderwerpen spreken. Ik zal mijn werk wellicht in de ggz-sector willen blijven doen, want het boeit me. Maar dat betekent niet dat ik erin blijf hangen. Ik doe het doordacht en dus bewust. Ik blijf dus wellicht niet als patiënt.

Maar ik blijf voorlopig nog gewoon in de ggz. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten