Terwijl ik weet dat ik het niet moet doen,
lig ik in bed. Zorg ik op verschillende -ongezonde maar nodige- manieren noodzakelijk ervoor om rustig te blijven en dus veilig te zijn. Mijn gezin is op de hoogte. In dit opzicht is er weinig onderscheid tussen griep (iemand met hoge koorts stoor je ook niet ..dan vraag je de kinderen óók om de zieke met rust te laten op een knuffel en kus per dag na dan) en mentaal in crisis zitten. Partner komt langs met thee, soep en snoep.
Ik weet dat wanneer ik dit nu niet zou doen, ik zou gaan zwerven, mezelf in gevaar zou brengen, mijn gezin dodelijk ongerust maak en mezelf wellicht dood. Want, dat blijkt uit de geschiedenis.(hoewel dat doodgaan wonderbaarlijk genoeg nog niet gebeurd is) dat zoiets dus kan mislukken, ik in het ziekenhuis beland, wakker word op een IC en wellicht, voor drie weken word opgenomen. Maar waarschijnlijk niet, want het helpt 'toch niet'. En ik wil het ook niet. En ook wel. RUST. Kleuren. Niks moeten.
Het kan ook aflopen zoals op dat moment gewenst: dat ik niet meer leef. Maar dat vergt best wat voorbereiding en nadenkwerk.
(En voor de vraag komt: weet je waardoor je in crisis zit? Ja. Om dezelfde redenen als 'toen'. Boosheid en verdriet dat mijn veilige behandelaar niet veilig bleek, dat ik mijn baan kwijt ben, dat ik niet ben aangenomen bij twee hulpinstanties, want ik zou 'te zwaar' zijn. Verlies en rouw die ik niet kan delen. Behalve met instanties die juridisch mee willen denken, want écht....)
Dus ik vroeg hulp. Ik sprak de persoon die je nodig hebt als je ziek bent. Conclusie: je moet het zelf doen. De regie in eigen hand nemen. De ggz redt jou niet. Oké. Helder.
Ik hoor vaak dat je lichamijke zaken en mentale ziekten niet met elkaar mag vergelijken. En in dit geval doe ik dat wel even. Griep moet je uitzitten. Een mentale crisis dus ook. Hoewel die laatste me toch een stuk dodelijker lijkt dan een griep. Dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten