Verward

Een psychische ziekte. Of noem je het nu psychiatrisch? Je moet een stoornis hebben voor de verzekering. 'Maar', zegt de therapeut er redelijk standaard bij, dat is alleen maar voor de verzekering, 'niemand past op zo'n papiertje, haha', al wijzende naar de dikke DSM-bijbel.
Heb ik een psychiatrische ziekte: Zo ja: dan wil ik graag hulp. Zo niet: fijn! Niks aan de hand. En door! Dat is een beetje hoe de situatie nu is.

En toen kwam het weer voorbij. Als een mokerslag. Ik werd door iemand verward genoemd. Niet door de eerste de beste trouwens. Verward is volgens mij geen diagnose. Verwardheid hoogstens een symptoom of bijwerking. Maar geen diagnose, toch?

En het deed wat met me. Namelijk: de zoveelste zei me dat ik in een bepaalde periode, niet nu dus, zó verward was. Ik was mezelf niet. Ik kon geen normaal gesprek voeren. Ik kon geen pen vasthouden. Ik kon wel weer andere dingen. Ik kón wel praten,  maar mét grammaticale fouten. Mét ander gedrag. Ik was 'ziek' en ab-so-luut niet mezelf. Hun woorden.

Verwarde mensen zijn mensen die wat hulpeloos vragen of je een euro kan missen. Die schreeuwend en halfbloot door de stad lopen. Die mensen aanklampen en vragen waar ze zijn. De mensen die starend op een bankje zitten in kleding waarvan je niet wist dat het nog bestond.

Verwarde mensen hebben drugs gebruikt. Verwarde mensen zijn gek. Verwarde mensen horen stemmen. Verwarde mensen zijn manisch. Verwarde mensen zijn dement. Psychisch ziek. Van het padje. De weg kwijt. Ze hebben geen gezin meer. Of geen huis. Of geen werk. Of allemaal niet meer. Ze zitten bij het Leger des Heils. Of in een inrichting.

Verwarde mensen zijn vrouwen van 38 met een gezin en een groot jaren '30 huis met glas in lood en andere 'authentieke elementen'. Misschien zijn ze ziek, misschien overbelast, misschien allebei. Misschien zijn ze best grappig. Hebben ze zelfspot. En ogen ze redelijk normaal en denken ze ook heel normaal over te komen. Want: waarom zegt vriendin A bij het weggaan tegen vriendin B: let jij nu op haar? Ach, vast een grapje. Zo dacht ze toen.

In deze periode heb ik dingen gedaan die mij zijn aangerekend door mensen. Terecht. Want ik liet me nu niet écht van mijn leukste kant zien. Verward gedrag uitte zich in mijn geval niet in: bloemen sturen, mensen mee uit eten nemen, bordspelletjes spelen of avonden voorlezend en muziek luisterend doorbrengend.

Nee. Panikerend. Verwijtend. Beschuldigend. Wantrouwend. Angstig. Bozig. Zelfdestructief. Deze woorden pasten meer bij mijn verwarde staat (rustig! Allang onderzocht door Veilig Thuis hiervoor! Hoeft geen melding meer van gemaakt te worden. Verward gedrag hoeft maar door één buitenstaander gemeld en het is geregeld!)

Ik ben uit deze staat gekomen door medicatie (rustgevende middelen, antidepressivum), EMDR en het terugpakken van 'de eigen regie' (jeukwoord, sorry).

Maar wat me blijft bezigen: waarom stopten hulpverleners de hulp omdat ik zo boos was? Achteraf door vele omstanders dus benoemd als 'verward'. Ik was blijkbaar to-taal niet mezelf en dan de vraag: was ik ziek? Of niet?  En welke ziekte had ik dan?

Ik ga er eens over nadenken.

Maar nu een my little pony kopen van het zakgeld van de kleuter. Ook wat verward wel. Zoveel geld neertellen voor plastic troep, maar ik zal het haar niet zeggen.

(Oja. Overal waar ik verwarde mensen zei, bedoel ik natuurlijk mensen met verward gedrag. Maar dit bekte lekkerder.)