Racefiets

Ik werd meegnomen naar de schuur. Daar stond namelijk mijn racefiets. Ik zou hem meenemen naar mijn moeder, want ineens woonde ik niet meer in het huis waar ik nu stond, maar ik woonde in een dorp verderop, bij mijn moeder. Ik was krap veertien jaar oud.

Hoewel, ‘ineens’… er was het nodige aan vooraf gegaan. Zo was ik een week of zes daarvoor achter mijn moeder aangefietst toen zij werd uitgescholden en uit huis was verjaagd. De nacht ervoor was ze niet thuis geweest. We wisten niet waarom, maar mijn vader wel. En dat legde hij ons die avond en nacht precies uit: onze moeder ging al jaren vreemd en nu, nu ze niet thuis was, waarschijnlijk ook. We waren verbijsterd. Wij hadden tot dan toe altijd de schuld van de scheiding aan mijn vader gegeven. Hij was vaak naar en gemeen tegen onze moeder. Dat wilde hij nu dus voor eens en altijd eerlijk aan ons uitleggen: hij deed altijd zo, omdat hij al jaren bedrogen was door onze moeder, maar dat wilde hij ons niet zeggen, want dat was ook zo erg voor ons geweest. 

Voor ons viel alles op zijn plek. Waarom zou je anders zó intens en raar doen tegen onze lieve moeder? Dan moest je het inderdaad wel heel bont gemaakt hebben. En dat had ze. Want ze was niet alleen nu, op dit moment dus, bij een andere man, maar ze was ook bij andere mannen als wij op school zaten. En onze vader moest dit al die jaren maar slikken. Onze boosheid, die altijd op onze vader was gericht, richtte zich nu op haar.

De dag erna, toen ze dus weer thuiskwam, waren we dan ook woest. We scholden en schreeuwden tegen haar terwijl mijn vader met een minzaam lachje zei: ‘Geen idee waar dit vandaan komt’ en ons compleet liet losgaan op haar. Mijn moeder brak. Ze huilde en vluchtte naar boven om wat spullen te pakken om vervolgens wéér weg te gaan. Ik zag haar verdriet en geloofde van de één op de andere seconde niks meer van wat mijn vader had verteld. Of misschien geloofde ik het wel, maar besefte ik dat dat allemaal toch eigenlijk niets over de liefde voor haar richting ons hoefde te betekenen.

Ik fietste achter haar aan en vertelde haar wat ons die avond en nacht uren achtereen verteld was. Ik zag verbijstering en verdriet en toen wist ik zeker dat alles verzonnen moest zijn. 

We logeerden vervolgens bij vrienden van mijn moeder. Ongeveer haar enige nog op dat moment, want mijn vader had in die dagen de hele vrienden- en familielijst afgebeld om te zeggen dat zijn vrouw hem na jaren van ontrouw, verlaten had voor een ander. Wat hij inmiddels wist, was dat ze inderdaad wat gevoelens voor een collega had, maar dat er nog niks gebeurd was. Door zijn acties werd deze relatie bespoedigd en kon hij dus ‘met recht’ ie-de-reen vertellen over haar ontrouw. Mijn moeder werd beschimpt en was nergens meer welkom. Gelukkig had mijn vader nog oog voor de kinderen, want die had ze zomaar verlaten voor haar nieuwe man!

Na een paar weken zwerven en een bezoek aan de rechtbank waar ik vertelde dat ik bij mijn moeder wilde wonen, omdat mijn broer en zus al voor mijn vader hadden gekozen en ik dat dus zielig vond voor mijn moeder, kregen we een huis in het dorp waar ik dus straks op de racefiets naartoe zou rijden.

We stonden bij de schuur en mijn vader pakte mijn racefiets. Hij zei niks. Ik zal vast wat gezegd hebben om de sfeer maar een beetje ontspannen te krijgen, maar hij zei niks terug. Binnen, waar mijn broer en zus nog bij waren geweest, was hij nog vriendelijk tegen me geweest. Of in ieder geval: niet zo grof als hij de laatste tijd wel eens kon zijn. In de schuur was er niks meer van die vriendelijkheid te merken. Toen hij mijn racefiets voor me neerzette zei hij dat ik nu mocht oprotten met mijn racefiets. Dat ik naar die kuthoer moest en dat ik haar hoerenkind was. 

Compleet verstomd en vervolgens op de fiets hard huilend fietste ik naar mijn nieuwe woonplek. Naar mijn moeder, die hoer.

Later zou blijken dat hij binnen tegen mijn zus en broertje gezegd zou hebben dat hij nog had voorgesteld dat ik ze even netjes gedag zou zeggen, maar dat ik daar geen zin in had gehad en ze mij niks konden schelen blijkbaar.