Hoe het gaat

 Al een tijdje wil ik een blogje schrijven over hoe het nu gaat. Voor de geïnteresseerden. Afgelopen week was het dan zover: ik schreef een a-4tje met tekst. Ik begon ermee met wat ik zeg tegen vage bekenden, vervolgens wat ik zeg tegen naaste buren en minder vage kennissen en daarna schreef ik wat ik antwoordde op de hoe-gaat-het-vraag van naasten/ goede vrienden.

Het was een duidelijk stuk.

Vervolgens maakte ik een sprong naar Twitter: over wat ik wel tweette en wat niet. Over volgers die al van alles van me weten en over mensen die me volgen om mijn huis-tuin-en-keuken-tweets en niet op de hoogte zijn van mijn turbulente jaren.  En daar liep ik vast.

Ik wilde een middenweg zoeken, uitleg geven over waarom ik iets wel of juist niet postte. Waarom ik niet vertel welke medicatie ik slik of waar ik therapie heb. Dat ik wel voor openheid ben, maar ook niet té open wil zijn. Dat ik met zoveel volgers, waaronder ook wel een aantal knappe, vrijgezelle piloten uit de VS, wat voorzichtiger ben geworden. Dat ik mezelf momenteel wel wat oppervlakkig vind op Twitter, maar dat ik me ook kwetsbaar voel. Als ik iets politieks tweet: gezeur. Als ik een grapje post: gedoe. Ik merk dat ik niet zit te wachten op tips, specifieke vragen en commentaar als ik wat deel over waarmee ik nu bezig ben, dus me op persoonlijk vlak wat stilhoud. Ergens vind ik dat wel jammer. En misschien, ik ga waarschijnlijk ergens nieuwe therapie volgen, dat ik toch wel weer wat meer over mezelf ga schrijven. Omdat mijn leven echt niet alleen bestaat uit online winkelen bij de HEMA en grappige uitspraken van huisgenoten. Echt niet. Dus binnenkort waarschijnlijk weer wat meer.

En voor nu: hoe het gaat? Ik weet het niet zo goed eerlijk gezegd. De angst dat het mis kan gaan, zoals het eerder mis is gegaan, is groot en erg aanwezig. En ik voel weinig lijkt wel, waardoor het lastig aan te geven is of ik me wel oké voel, of juist niet, omdat ik me best wel ‘afgestompt’ voel. En het weer of eigenlijk: het seizoen, ondanks het ‘lekker binnen zitten met dekentjes en kaarsen en thee’ (zoals ik overal lees), helpt volgens mij eerder tegen dan mee.

Dus laat ik het houden bij: ‘mwah, het gaat.’