Het was niet mijn jaar

2015

 

Het was niet mijn jaar. Ik kijk de laatste tijd geregeld terug en kom niet verder dan: ‘wat een kutjaar’ en ‘wat een ongelooflijk tyfus kutjaar’ en soms zelfs: ‘het was een ongelooflijk traumatisch tyfus kutjaar!’  En als ik mensen spreek, die ik niet zo goed ken, dan hou ik het bij: ‘het was niet mijn jaar’.

 

Je hebt immers niet elk jaar een crisisdienst aan je bed staan die zegt dat het niet (goed) gaat. Of een psychiater aan de deur om je op te nemen met een IBS.

Je wordt niet elk jaar drie keer opgenomen in een psychiatrische instelling. Je ziet niet elk jaar enorme aantallen hulpverleners (psychologen, psychiaters, SPV’ers en méér) die er voor jóu zijn.  Het woord depressie alléén al was compleet onbekend voor me. Een depressie deed me denken aan slecht weer en, in de andere variant,  aan iemand die zich aanstelde. Dat laatste heb ik ook nogal gedaan.

Ik heb me niet aangesteld met de depressie, die had ik wel, zo achteraf bezien. En een beste ook (in GGZ-termen: een ernstige depressie en niet ‘een beste’, even voor de duidelijkheid). Ik heb me aangesteld met het ontkennen van de depressie, want dat was, in mijn ogen, iets voor de zwakkeren onder ons. Ik bleef er bij dat ik het zelf kon doen. Dat ik er zelf wel uit zo komen.  En tegelijkertijd zag ik dat het niet meer ging.

Ik googelde en googelde. Ik googelde  op ‘overspannen’, op ‘burn-out’, op ‘aanpassingsstoornis met depressieve kenmerken’, op ‘depressie’ en –bijna ten einde raad- googelde ik soms op: ‘wat heb ik?’ en:‘wat moet ik?’ en  –ten einde raad- op ‘voor de trein springen, hoe doe je dat?’

 

Het was niet mijn jaar.

 

Maar nu, aan het einde van het jaar, geloof ik er weer een beetje in. Ik ben er weer. Ik doe soms leuke dingen. Ik zing weer, soms.  Nog steeds vals overigens. Ik wandel niet als een debiel, maar loop rustig over straat. Ik zit meer in mijn lijf. Niet in mijn hoofd.  

Een opname van twee maanden in de heuvels van Limburg hebben me blijkbaar goed gedaan. Hoewel ik het pand in complete paniek verliet, want: gaat het thuis dan weer slecht? Kruip ik mijn bed weer in? Negeer ik alle appjes weer? Maar tot nu toe: niks van dat al. Het gaat gewoon goed.

Eng hoor!