Ook naar voor je man en kinderen, hoor!

Als het dan niet goed met je gaat, zoals dat nu eenmaal vaak het geval is ten tijden van een depressie, krijgen anderen in je omgeving daar ook wel wat van mee. Mijn man en mijn kinderen bijvoorbeeld viel het op dat ik continu in bed lag en het viel ze op een gegeven moment óók wel op dat ik weg was i.v.m. een opname voor diezelfde depressie.

Vervelend voor mij, want: ik had een depressie én was weg van huis.
Vervelend voor mijn man, want: zijn vrolijke vrouw had een depressie, lag in bed óf was weg van huis.
Vervelend voor de kinderen, want: hun lieve moeder lag in bed óf was weg van huis.

(tevens ook vervelend voor de AH, want mijn man gaf daar afgelopen jaar nu eenmaal minder geld uit dan ik, maar dat even daargelaten).

Eén van mijn thema's is schuldgevoel: het gevoel dat ik tekortschiet als vrouw, als moeder, als dochter en zus, als werkneemster, als vriendin, als buurvrouw, zelfs als cliënt. Het is ook niet zo makkelijk om dat uit mijn hoofd te praten. Ik voel/ ben  (me) nu eenmaal 'schuldig' aan het één en ander.

Het heeft dan ook geen énkele zin om als buitenstaander te zeggen:
'Ook (vooral!) naar voor je kinderen hoor, en voor je man, die moeten nu alles alleen doen'.

Prima als je dat tegen mijn man zegt. Of tegen mijn kinderen.
Maar alsjeblieft niet tegen mij.

Ik weet het. Het is erg voor ze.
Ik voel me daar al zonder opmerkingen héél schuldig over!