depressiecampagne

Ik was erbij in Amsterdam toen minister Schippers aankondigde geld uit te geven aan 'depressies'. Ik las de laatste tijd tweets van wat enthousiaste psychiaters en wist dus al een tijdje: er komt een depressiecampagne aan. Ik kon me er weinig bij voorstellen. Hoe zou het eruit gaan zien? 'Heb jij 'm al, de nieuwste winterdepressie? of: Ik heb een depressie, en jij? En dat dan vergezeld van foto's van uitdagend kijkende, mooie mensen. En ze zouden dan óveral in bushokjes hangen. 

Ik vreesde een beetje dat door de campagne depressie een modeziekte zou gaan worden, want sinds ik 'uit de kast' ben met mijn depressie, ken ik ineens heel veel mensen die mij durfden te vertellen dat zij 'ook wel eens een depressie hadden'. Soms zelfs wel een hele week!... Wat zou zo'n campagne dan wel niet gaan doen?

Het lijkt alsof ik er flink over had nagedacht, maar bovenstaande zaken schoten door mijn hoofd bij het lezen over de campagne. De campagne werd vorige week gelanceerd, zo kreeg ik mee op Twitter. Ik zag de laatste twee seconden van een filmpje tijdens het reclameblok afgelopen week, ik las meningen over de campagne en ook nog een open brief erover in de krant. 

En ineens was 'ie daar: De Vraag. Hoe zou het er voor míj hebben uitgezien als ik de campagne twee jaar geleden had meegekregen? Ik behoorde toen nog tot de doelgroep ( vrouw van 34). Had ik mijn eigen symptomen herkend? Was ik überhaupt naar de site gegaan om te kijken voor meer informatie? Of was ik daar te depressief voor? Dat laatste lijkt me nu aannemelijk. Maar als dat zo was: had mijn man wat aan de spotjes gehad? Of mijn familie of mijn vrienden?

Ik vraag het me nu een paar dagen af en ik weet het antwoord nog niet. Wel denk ik dat het de schaamte had verkleind. Want als het zelfs op tv is, dan is het toch helemaal niet raar om een depressie te hebben? Destijds dacht ik dat in zo ongeveer de enige was op de wereld die niet meer uit bed wilde komen en niet meer onder de mensen wilde zijn. Ook mijn familie googelde zich suf op de term 'depressie', nadat die diagnose eindelijk gesteld was. Misschien had deze campagne ze sneller op een spoor gezet i.p.v. maanden wachten tot ik eindelijk durfde te zeggen dat ik ze vermeed, negeerde, links liet liggen, omdat ik dus een depressie had. 

Vandaag bekeek ik een filmpje van de campagne. Het filmpje van de jonge vrouw, een dertiger. Ik keek. En bij het sluiten van de gordijnen en het liggen in bed, kwamen ze: dikke tranen. Onaangekondigd dropen ze langs mijn wangen. Die vrouw had een depressie, net als ik.

En ik vroeg me meteen weer af: zou het mij destijds wat hebben kunnen bieden? Misschien wel. De gelijkheid tussen het filmpje en mijzelf is net te groot om te negeren. En de gelijkenis tussen die vrouw en hoe ik me nu voel ook. Ik zou toch niet wéér/ nog steeds een depressie hebben? Ik hoop het niet.... En zo wel: mijn familie en vrienden zien die spotjes óók en kunnen me vast sneller helpen. Zo.


https://www.rijksoverheid.nl/actueel/nieuws/2016/09/25/landelijke-campagne-moet-taboe-op-depressie-wegnemen