Moe

Ik ben moe.

Ik zeg het niet alleen continu tegen iedereen hier in huis die het wil horen (hoewel… ze willen het niet horen, maar ze hebben geen keuze), ik vóel het ook echt daadwerkelijk al een tijdje.

Mensen die altijd zeggen dat ze moe zijn vind ik altijd wat saai, wat zeurderig. Ik denk nog steeds in termen van: ‘Kom op, even gaan wandelen!’ en: ‘Gewoon even bijtijds naar bed!’ Maar als het over mijzelf gaat, is het toch anders. En misschien moet ik wel wandelen, of meer op tijd naar boven, of wat minder wijn en wat meer fruit, maar ik blijf wat hangen in de moedeloze moeheid merk ik.

Vandaag had ik een gesprek met mijn therapeut en in die drie kwartier kwam ik er toch wel achter dat ik heel veel moet. Niet van anderen overigens, maar van mezelf. Ik moet gezond koken, ik moet een goed boek lezen, ik moet alle opdrachten van het thuisonderwijs goed (laten) maken en ik moet ook ontspannen. En bewegen. En vrolijk zijn. En boodschappen doen en stofzuigen en de keuken het liefst ook nog een beetje ‘aan kant’. 

Of mijn man niks doet? Jawel hoor. Hij werkt fulltime en hij doet de was en doet alles waar ik geen tijd voor heb. Niks is hem te veel. Ongelooflijk.

Ook kwam ik er heel snel achter dat ik vooral een grote bewijsdrang heb. Ik wil bewijzen dat het echt goed met me gaat. Aan mijn man wil ik laten zien dat ik de boel ‘beneden’ fijn onder controle heb met de lessen van groep drie, het opruimen van de keuken en alles wat er beneden bij komt kijken. Hij kan na 5 jaar álles gedaan te hebben i.v.m. mijn slechte mentale staat en opnames écht nu rustig werken, echt! Daarnaast wil ik de juf laten zien dat ik het goed voor elkaar heb. Dochter doet de opdrachten, moeder (die labiele, zal dat in de overdracht hebben gestaan, of erger?) begeleidt het keurig. En naar alle familie en vrienden en kennissen en buren wil ik laten zien: ‘Kijk! Ik ben er weer! Ik zorg voor de kinderen! Ik knutsel sneeuwpoppen!’

Maar het is misschien, heel misschien, soms toch nog net iets te veel. 

Ik ben moe.