Het gaat gewoon goed

Zo. De paasdagen weer overleefd. En Goede Vrijdag ook. Voor Witte Donderdag geldt geen uitzondering. En die woensdag ervoor, met vast óók een bijzondere naam, ben ik óók doorgekomen. Maar morgen. Ga ik die ook redden? En overmorgen dan? En gewoon: april in het geheel? 

Waarom voelt het toch zo, waarom voelt het alsof ik ze overleefd heb? Waar slaat het nou weer op? Want met mij gaat het goed. Of: in ieder geval beter. Ik lig niet in een psychiatrisch ziekenhuis, ik word niet gezocht m.b.v. een burgerenetmelding en ik lig niet bedwelmd in mijn bed. En sowieso: het gaat gewoon goed. Ik ben stabiel, heb een groot gedeelte van de zorg weer overgenomen in huis en ben de afgelopen maanden actiever dan de afgelopen jaren bij elkaar. 

 

Het gaat gewoon goed. Ik groet buren, maak een praatje met ze, app met vriendinnen, kom weer op het schoolplein en trouwens: het geeft wel een kick: iedereen zeggen dat het goed gaat. Dat het beter gaat. Dat ik stabiel ben. Dat ik kook en schoonmaak, maar dat ik –haha- nog wel een beetje moet bijkomen van de afgelopen jaren. Om dan nog even stoer te kunnen zeggen dat ik gestopt ben met mijn antidepressivum. Mijn pillen. 

Het gaat gewoon goed. Want zeg nou zelf: kijk naar de afgelopen jaren. Dramatische jaren. Traumatische jaren. Jaren vol met diagnoses, opnames, pillen en nog meer pillen, gekke twisten, hulpverleners die alle grenzen over gingen, ik, die óók alle grenzen overging, ik, die ging schrijven, hoewel nog hevig verward. Dan gaat het nu toch gewoon goed? 

Nee, je voelde hem al aankomen, het gaat niet zo goed nu. Oké, ik word niet door politie uit mijn huis gehaald momenteel en ik zit ook niet op een gesloten afdeling. Maar mijn oude vijanden zijn er weer: mijn bed, het afzonderen, het niet willen reageren op berichten, het niet kunnen hebben van bepaalde leefgeluiden. En nog meer, maar niet alles hoeft en kan op Twitter. Gelukkig maar.  

Maar dan het volgende probleem: wie neem ik nog in vertrouwen? Familie? Ze zullen doodsbang zijn dat ik terug ga vallen, dat ik in crisis raak. Dat wil ik ze niet aandoen. Vrienden, vriendinnen? De één heeft een crisis op het werk. De ander gaat verhuizen en staat onder hoogspanning, weer een ander heeft een zeer zieke ouder en bij nog een ander speelt ook van alles. Die ga ik niet lastigvallen. En ik ben ook bang dat ze zich zorgen gaan maken.

Een draadje op Twitter: wie leest het allemaal? Wat wil ik er mee bereiken? En: zullen ze me een aandachtvrager vinden? Daar heb ik ook geen zin in. 

Dan blijft mijn therapeut over, maar: die wil ook blijven zien dat ik in herstel ben. Die wil ook met een ander onderdeel aan de slag, zoals afgesproken. En ik wil de therapeut ook niet het gevoel geven dat de therapie geen zin heeft en ben bang dat ik het teken afgeef dat de therapie niet voldoende voor me is. Of dat ze zegt dat ik toch echt zwaardere zorg nodig heb. 

 

Maar verder gaat het gewoon goed gelukkig.