Afgelopen week sprong ik op. Ik was gevraagd een artikel aan te leveren voor een mooi magazine en ik was het totaal vergeten. De deadline wist ik nog: die was de dag erna. De mails erover kon ik niet meer vinden, dus in blinde paniek mailde ik de betreffende persoon. Ik kreeg én wat meer woorden en wat meer tijd, ze liepen toch al wat achter. Ik was al even bezig geweest met mijn stuk over ‘herstel’ en ging er verder mee aan de slag.
De reden dat ik het vergeten was, nog niet klaar was en niks meer kon vinden, omdat ik blijkbaar alles verwijderd had, lag in de weken ervoor. Die verliepen rommelig. Op een ongezellige manier.
Waar april 2019- maart 2021 een periode was van rust, stabiliteit, maar wel met een depressie en een ECT-behandeling, maar verder geen gekke pieken of nog diepere dalen, was het vanaf half maart tot en met nu allesbehalve rustig in mijn hoofd.
Geen idee of het toevallig gebeurde omdat ik was gestopt met (één van) mijn antidepressiva. Degene die ik al drie jaar slikte. Geen idee of het erger werd dat ik na een paar weken geen pillen weer begon met datzelfde antidepressivum en die alle bijwerkingen die je de eerste weken kan krijgen, vooral de psychische, blijkbaar kreeg. Geen idee of de therapie die ik volg misschien net wat te zwaar was. Wat ik wel wist, was dat ik op omvallen stond.
Het gevoel dat ik noooooit meer zou krijgen en het idee dat ik nooooooooit meer in een crisis zou belanden, werden gevoelens en ideeën die ineens tóch nog zouden kunnen gaan gebeuren. In crisis zat ik bij mijn psychiater en in crisis lag ik in bed. Ik wilde wel dood, maar hóe, dat was dan weer de vraag waar ik in bed over na lag te denken, Opgenomen worden: voor geen goud. Een crisisteam aan mijn bed: voor geen goud. Wilde immers niet nóg een aantekening in mijn dossier op de scholen van de kinderen (zie vorige stukje). Een gesprek met véél wijn met mijn mannelijke BFF. Een wandeling met een oude jeugdvriendin met zon en een lekker broodje en tussendoor thuis wat voorgeschreven noodmedicatie aangevuld met eigen voorraad noodmedicatie trokken me weer eruit. Een beetje. Af en toe weer een kind ophalen. Af en toe weer even een boodschap doen. Soms weer koken.
En nu ben ik op het punt dat ik spreek van een halve crisis. Als een munt die twee kanten op kan vallen. Naar úit de halve crisis en naar het leven. En de andere kant op: de kant met Te veel, Te zwaar, niet te redden, eigen schuld, zelf naar gemaakt, zie je wel, eens omgevallen, altijd omgevallen. Voorgeschreven medicatie die ik niet meer wil nemen: want: wat doen ze eigenlijk? Mijn therapeut zie ik ook de komende weken niet door Koningsdag en vakanties: wat voor nut heeft dat nog, laat maar. En ze vindt me vast een te zwaar geval. De huisarts: wat moet die ermee? Maar gezien de therapeut nu helemaal onbereikbaar lijkt.... maar wat kán een huisarts als ik zeg me niet goed te voelen?
Corona gebruik ik zelden in tweets of stukjes en ik zou niet weten of het verschil met of zonder er zou zijn: maar ondanks dat er vast mensen zijn bij wie ik terecht zou kunnen, zou ik niet weten bij wie (dit is geen oproep aan mensen trouwens!). Mensen hebben wel genoeg crises in hun leven en ik heb er ook al eens wat gedoe veroorzaakt. Als ik om hulp vraag is er meteen wel écht iets aan de hand.
Ik blijf nog even in de halve crisis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten