Er was ‘iets’ met een kind en vervolgens was er nog ‘iets’ met een ander kind. We hadden er besprekingen over, dus ik las me even snel in over de ontwikkeling en over eerder gevoerde gesprekken. Daar stond het: ‘Door de psychiatrische problematiek van moeder, waarvoor moeder ook regelmatig opgenomen is geweest…’ en in het andere verslag stond ongeveer hetzelfde, maar werd het voor de lezer die niet zo nauwkeurig zou lezen nog een keer herhaald dat moeder, ik dus, psychisch ziek was.
Het sneed door mijn ziel en het maakte me kwaad en misschien nog wel meer verdrietig. Als ze naar de huisarts gaan, krijgen ze waarschijnlijk ook altijd de extra vraag: Hoe gaat het thuis? Hoe gaat het met mama? En ouders van vriendjes en vriendinnetjes zullen door de jaren heen hetzelfde hebben gedaan.
Een paar jaar geleden. Het ging goed bij ons thuis. We waren een gezond gezin. Bij rapportages stond er niks over ‘vader’ of ‘moeder’.
Dit was nieuw voor me. En omdat ik ‘al’ twee jaar stabiel ben, vond ik het overbodige informatie. Tranen stonden in mijn ogen. Het ging over mij. Ik ben hun moeder en ik was (ben??) psychisch ziek. Ik heb verzaakt in het geven van een stabiele basis. En als anderen of de kinderen zouden zeggen dat dat best wel meeviel, dan stond er in ieder geval voor altijd in de rapportages nog wel te lezen dat moeder regelmatig absent was.
Tot zover mijn gevoel.
Want: tuurlijk moet het erin staan, dat moeder regelmatig absent is geweest de afgelopen jaren. Natuurlijk moesten ouders, juffen, dokters en anderen weten wat er aan de hand was, zodat ze mijn kinderen wat extra konden vragen en geven. Ik zou het toch ook van mijn leerlingen willen weten?
Maar dat zinnetje kwam het zó hard binnen, het was een keihard eerlijk oordeel: ik ben er niet geweest voor mijn kinderen. Ze hebben pijn en verdriet gekend door mij. Want:
‘moeder is psychiatrisch patiënt en daarvoor ook opgenomen geweest.’
Au.
Zo voorstelbaar en ook herkenbaar, je angst en het jezelf zo kwalijk nemen wat jouw ziek zijn met je kinderen doet en gedaan heeft.
BeantwoordenVerwijderenMaar, was het jouw keuze om ziek te worden? Nee natuurlijk niet. Niemand oordeelt zo hard over jou als jij zelf doet.
Ik gun je heel erg veel zelfcompassie, ik hoop dat je met een mildere bril naar jezelf kunt kijken op den duur.
Volgens mij is er niks mis met haar zelf compassie en gaat het heel goed met ‘r. Die klinische zin raakt haar en maakt haar boos en gelukkig maar! Het gebrek aan compassie in zo’n rapport en het onnodig benoemen van een indicatie is juist wat hier mis is. Wat haar raakt is dat ze vastzit aan een stigma, wàt ze ook doet, hoe goed het ook gaat, wat anderen of zelfs de kids ook zeggen. Júist het keiharde oordeel van anderen is wat er steeds misgaat. Laten we haar juist erg veel compassie van ánderen gunnen en hopen dat men haar met een ópen houding benadert op den duur. Ik denk dat je het heel erg goed bedoelt maar ook jij benadert haar nu als incapabel: niet in staat mild naar zichzelf te kijken en niet tot zelfcompassie in staat en dat is een beetje victimblamen. Hey Marijke, knuffel voor de pijn die die tekst je geeft, wat naar. Fuck die shit.
BeantwoordenVerwijderen