Meisje

Meisje,

18, dan mag ik je nog een meisje noemen, toch?

Je had het moeilijk. Dat wist ik. Dat wist mijn dochter. Ik wist het trouwens van mijn dochter.

Je logeerde hier een paar jaar geleden nog. De laatste tijd spraken jullie niet meer af. Nog af en toe contact via social media.

Mijn dochter vindt nog steeds selfies van jullie. Ze is dan in tranen. Ze stuurde je ouders een kaart met hoeveel plezier ze met je had en hoe erg ze het wel niet vindt. En dat vindt ze.

Net, het is een paar weken geleden nu, was ze weer in tranen. Om jou. Om jouw verdriet. Om jouw eenzaamheid. Tijdens een feestje, haar feestje, kwam jij weer even voorbij. Niet gek: het is nog geen maand geleden.

Je zal het nooit meer moeilijk hebben. Maar ik weiger te zeggen dat ik hoop dat je je rust hebt gevonden.

Want dit had niet zo mogen lopen.

Maar toch. Het is zo. En als het dan toch zo is, dan hoop ik dat je je rust hebt gevonden.

We denken aan je.
We denken aan je ouders.

We zullen er voor onze dochter zijn.

Je was nog maar 18.

Dag meisje.