Vakantie

Er was altijd iets. Er waren geen rustige weken.

Mijn vaders uitspraak richting mijn moeder aan het begin van de scheiding: ‘Ik maak je helemaal kapot’, leefde hij trouw na. Óf er was iets met de bezoekregeling (de bezoekregeling was opgelegd door de rechter, maar mijn vader hanteerde hierin zijn eigen regels en ook zijn eigen tijden.) óf er werd steeds door hem langs ons huis gereden, iets wat heel onveilig aanvoelde. 

Inmiddels was ik vijftien. Ik had een vreselijk jaar gehad met rechtszaken, eenzaamheid, ruzies, pleeggezinnen en meer van dat soort ongezellige dingen achter de rug. Ik woonde inmiddels weer bij mijn moeder en de zomervakantie stond voor de deur.

Ik mocht mee met mijn vader, broertje en zus. We zouden gaan kamperen in Luxemburg. Ik moest zelf zorgen voor een slaapzak, matje en tentje, want, zoals ik elke visite aan mijn vader meermaals moest horen: ‘Ik had voor haar gekozen, dus dan betaalde zij maar.’

Mijn moeder had met me gewinkeld en ik werd met de kampeerspullen afgezet bij mijn vader op de vooravond van de kampeervakantie. Zij zou zelf met haar vriend weggaan, precies gelijk aan mijn vakantie. Ze hadden een overtocht geboekt naar Engeland en ze hadden daar een soort van rondreis gepland. Mijn moeder vroeg me om mijn vader niet op de hoogte te brengen van haar plannen. Hij hoorde me namelijk elke keer uit en hij deed ook daadwerkelijk iets met de informatie die ik hem dan gaf: hij was inmiddels hard op weg naar een straatverbod. Ze was daarnaast inmiddels al in het bezit van een geheim telefoonnummer.

Bij mijn vader thuis voelde ik dat ouderwetse gevoel van het op vakantie gaan weer even. We zouden vroeg weggaan met gesmeerde bolletjes, pakjes drinken en alles wat erbij hoorde. En verder: de camping zag er echt heel leuk uit. Ik zou eindelijk weer eens wat tijd met mijn zus en broertje doorbrengen, want dat was toch echt wel heel erg lang geleden. 

In plaats van voorpret te hebben, werden de gesprekken alleen maar richting het onderwerp ‘haar’  geduwd. ‘Haar’ was mijn moeder. Inmiddels geen ‘mama’ meer genoemd, maar meestal weggezet als ‘die hoer’. Ze was zeker wel blij dat ze mij even kwijt was? Want als het aan haar had gelegen had ze het liefst geen één kind meer om zich heen gehad, gezien het gemak waarmee ze de andere twee aan de kant had gezet?

Ik probeerde mijn zus en broertje weer ervan te overtuigen dat mama ze zo miste, maar dat kwam niet aan. Er werd meteen geschermd met ‘brieven van advocaten’ en andere informatie die mijn vader blijkbaar bezat. Ze wisten niet wat ik dat jaar had gezien: een huilende moeder die haar kinderen niet meer zag en tegelijkertijd werd gestalkt door haar ex-man.

Ik werd inmiddels onderworpen aan iets wat op een officieel verhoor leek. Wat ging mijn moeder doen? Had ze plannen? Ze ging zeker lekker zonder mij weg met die viezerik? En hij zat maar met de kinderen, maar dat deed hij uit liefde! Hij hoefde niet zonder de kinderen weg, want hij deed alles voor ons, álles voor de kinderen. En al onze vrienden en buren? Wist ik wel hoe geweldig ze het vonden dat hij tenminste niet weg was gelopen van ons en dat hij als alleenstaande vader gewoon ging kamperen met ons? 

Nee. Dat wist ik niet. Ik vroeg me tegelijkertijd af of ze wisten dat hij ons stalkte. Dat hij mijn broer en zus alleen maar leugens vertelde. Dat hij mijn moeder belde nét voor de bezoekregeling en vertelde dat mijn broertje ziek was en dus niet kon komen. En dat hij mijn broertje vervolgens vertelde dat zij 'weer eens' had afgebeld. Of de vrienden en buren wisten dat hij me uitschold als niemand in de buurt was. Of ze wisten dat hij alles bij elkaar loog. Wisten ze dat?

Maar dat zei ik niet en onder druk vertelde ik dat onze moeder net als wij, de dag erna op vakantie ging. Inderdaad met haar vriend. Maar dat dat toch prima kon?

Er zat niet veel tijd tussen die uitgesproken zinnen en het pakken van mijn spullen door hem. Hij bracht mijn tentje, slaapzak en matje naar de auto en zei me dat ik plaats moest nemen in de auto. Niemand zei meer iets.

Voor haar huis gooide hij mijn spullen uit de auto en met woorden in de trant van: ‘ik met kinderen op vakantie, dan zij óók met kinderen op vakantie’, reed hij weer weg.

Rond een uur of tien die avond belde ik aan bij mijn moeder en zei ik dat ik niet meer mee mocht. Ze liet mij, de nieuwe tent, de nieuwe slaapzak en mijn nieuwe matje binnen.

De dag erna bracht mijn moeder me bij een oom en tante. Ik zou daar blijven en in de tussentijd zou mijn moeder een bootovertocht naar Engeland regelen, zodat ik na een week kon aanhaken bij haar en haar vriend.

En toen weer, wéér zat ík alleen. Mijn moeder zat met haar vriend in Engeland. Mijn vader, broertje en zus zaten op de camping in Luxemburg die ik van de plaatjes kende. 

En ik zat onder de rook van de hoogovens bij een lieve oom en tante die hun dagelijkse bezigheden hadden.

Ik had niks en voelde me eenzamer dan ooit.