Ik had een goed gesprek met De Man en de dag erna één met één van de Hulpverleners. We bespraken de mogelijkheden van een nieuwe opname i.v.m. de blijvende druk die ik ervaar en de druk die ik mijn naasten (noemde ze vandaag per ongeluk mijn nabestaanden, ik geef dan altijd de schuld aan De Depressie) opleg door hier aanwezig te zijn in niet al te vrolijke doen.
Opgelucht voelend door dit al, begaf ik me weer eens in een winkel, de Kruidvat om precies te zijn. In de winkel bevonden zich een moeder en dochter, óf een oma en kleindochter, of buurvrouwen, kan ook, ik weet het niet. Ze praatten niet, ze schreeuwden. Ze luisterden niet naar elkaars antwoorden. De oudere vrouw vond een 'Dove geschenkset' een prachtig cadeau voor iemand en werd bijna gek van de mooiigheid van de set doucheschuim met douchepuff, zoals ze al jáááren bij Kruidvat staan. De conversatie was absurdistisch. Ook bij de kassa. Ook bij het verlaten van het pand
En ik dacht alleen maar: Én ík moet/ wil mezelf laten opnemen?!
Op de markt zag en hoorde ik (en velen met mij) een moeder hard tegen haar kind schreeuwen. Het klonk niet lief.
Ik schreeuw ook, te veel, te onredelijk, niet op straat of in Kruidvat, wel thuis. En daarom zoek ik hulp. Zij niet. Denk ik. Vrees ik.
Het is toch een gekke wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten