vermijden

En daar zit ik dan. 7 weken in Zuid-Limburg. Zelfgekozen, maar nodig. 
Traumaverwerking i.v.m. PTSS. Gelukkig in een prima omgeving. En als ik dan naar vandaag kijk, is het echt niet alleen maar ellendig. Zonnebank 'gedaan'. Geknutseld. Geluisterd. Gewandeld. En vanavond ga ik naar de schoonheidsspecialiste.  Voor de eerste keer van mijn leven. Het lijkt vakantie.

En dan, als ik dat denk, van die vakantie, doe ik waar ik goed in ben: vermijden. Niet eraan denken waarvoor ik hier ben. 
In vermijden ben ik goed. Héél goed zelfs. Ik kan mijn verleden 'blokken'. Ik kan heel makkelijk weglopen uit gesprekken waar mensen te dicht bij mijn gevoel komen. Ik kan gespreksonderwerpen uit de weg gaan wanneer nodig. Ik luister vooral naar anderen in sessies, om het maar niet over mezelf te hebben. Ik ga schilderen als ik nare gevoelens voel. Of snoepen. Of in de lounge zitten. Of wandelen. Of puzzelen. Of praten met anderen. Of thee halen. Of koekjes eten. Of zwemmen. Of....

Gelukkig heb ik het inmiddels door en kan ik het e.e.a. bijstellen. Dan herinner ik me mijn depressie weer. Dat in bed liggen. Dat sombere. Dat zware. Het niet normaal kunnen verzorgen van mijn kinderen. Het onrustig slapen en dromen. En weet ik dat ik 'aan de bak' moet.  En dat ik stil moet staan bij wat ik voel. En dat moet accepteren...

En terwijl ik dat allemaal besef en voel hoe ik me voel, ga ik snel een blog schrijven. Want ik wíl me niet naar voelen. Of rot. Of verdrietig. 

Ik kies voor vermijden. Maar wel heel bewust. En  over die bewustwording... ik ben dus al veel verder dan een tijdje geleden. Toen vermeed ik zelfs het gespreksonderwerp 'vermijden'.