suicides deel 1

Suïcides

‘Aantal zelfdodingen nog nooit zo hoog’. Zo valt vandaag te lezen op Twitter. En waarschijnlijk op heel veel andere plekken. Zou ik een paar jaar geleden dit artikel hebben overgeslagen, nu klik ik het aan. Ik ken nu inmiddels meer mensen die zélf een eind aan hun leven hebben gemaakt dan dat een lichamelijke ziekte, moord of ongeluk dat deden. Een nare gedachte.

De eerste keer dat ik ermee in aanraking kwam, ging het om een kennis van mijn ouders. Hij liet een jong gezin achter. De zelfdoding van een 28-jarige collega van mijn man hakte er meer in. Hij vond haar een fijne collega. Helaas zag ze zichzelf heel anders. Mijn leerling van 15 die zijn leven beëindigde; net iets te veel tegenslag in zijn jonge leven. Een lieve jongen, die ik ontzettend mocht. Ik was er kapot van. De stiefdochter van een vriendin die op haar negentiende besloot niet meer verder te gaan. Ik kende haar van de verhalen. Ik was in shock. Mijn broertje, dertig jaar oud, opgenomen in een psychiatrische kliniek, besloot óók zelf te stoppen met zijn lijden. Wat een drama... Een kennis die me vroeg of ik even wilde opzoeken wat ik over haar kon vinden op Google en tevreden was met het antwoord dat ik gaf: weinig. De advertentie van haar zelfgekozen dood las ik een paar weken later in de krant. Op Facebook het bericht dat een medecliënt (ten tijden van míjn depressie) gemist zou worden door medecliënten. Ik reageerde nog met ‘veel succes’, in de veronderstelling dat hij niet meer opgenomen was, om even later een privébericht te krijgen dat hij een eind aan zijn leven had gemaakt. 32 jaar. Hij was zó leuk. Vond ik. Twee dagen geleden, een bericht dat een kennis dood gevonden is in zijn huis. Ik vermoedde suïcide, maar de doodsoorzaak blijkt vergiftiging te zijn. Veroorzaakt door zijn verslaving. Of mag ik deze ook onder zelfdoding scharen?

Ik heb het nu voor het gemak niet over de partners/ zussen/ broers/ ouders van mensen die we kennen die een einde maakten aan hun leven, anders kon ik nog lang doorgaan. Ik heb het niet over échte suïcidepogingen die ik in mijn omgeving heb gezien. Of waar ik over heb gehoord. Veel pogingen zijn namelijk onbekend bij de meeste mensen. Het is nogal wat om te zeggen, lijkt me: ik deed een poging, maar die mislukte. Je vóelde al dat je faalde en om dan ook nog eens te moeten zeggen dat zelfs dát niet lukte…

Eerder snapte ik de keuze van suïcide nooit. Het leven is toch leuk? En mooi? En gezellig? Iedereen heeft toch wel eens een slechte dag? Wat egoïstisch om er zomaar ‘uit te stappen’. Wat asociaal om voor een trein te springen, al die mensen met hun vertragingen’.

Zo denk ik niet meer.En hopelijk in de toekomst niemand meer.

Wat mij hielp: gewoon even stilstaan bij zo iemand. Iemand die een eind aan zijn leven maakt is op. Ziek. Verward. Verdrietig. Eenzaam. Kapot. Leeg. 

Deze persoon bedenkt niet voordat hij of zij onder een trein springt, een lus om zijn hals doet, honderden tabletten inneemt, aan vertragingen, aan het leed dat hij/ zij vermoedelijk veroorzaakt. Hij of zij wil dat de pijn en leegte ophoudt.

Niet meer. Niet minder.