Ik stel me (niet) aan, denk ik

Als mensen me vragen hoe het gaat, kan ik zonder blikken of blozen zeggen dat het veel beter gaat dan een jaar geleden. Er is namelijk geen woord aan gelogen. Een jaar geleden zat ik er nogal anders bij. Het is een beter antwoord dan ‘goed’, ‘slecht’ en ‘ik weet het niet’, vind ik dan. Het stemt iedereen ook tevreden. Als ik eerlijk ben, zou ik zeggen: ‘beter, maar wat heb ík nog een last van alles wat er gebeurd is en het lijkt, hoe meer ik herstel, hoe meer helder ik ben, erger te worden.’

Ik schreef er al eens eerder over en ook nu houd ik het algemeen, maar ik heb wel een vraag die ik niet zo makkelijk kan beantwoorden en niemand met mij, zo lijkt.

Het ‘probleem‘: Ik heb last, ik druk me wat mild uit nu, van de tijd die er was. De tijd dat ik van een overspannenheid/ burn-out/ whatever afzakte naar de donkere krochten die een depressie bleek. Een ernstige. Zo één met medicatie, opnames, dood willen. Tot hier is het nog te overzien, maar het ging meer mis. Er was blijkbaar meer aan de hand. Ik zou PTSS hebben en dus werd er verder gekeken en er werd naar gehandeld. Redelijk zinloos allemaal, want ik was (zie ik nu) helemaal niet voor rede vatbaar. En hoe langer het duurde, hoe meer ik uit de samenleving vertrok. Werk kwijt, familieleden kwijt, mijn leven bijna kwijt, mijn behandelteam kwijt, mijn gezin kwijt, mijn huis kwijt. Maar vooral mezelf cómpleet verloren.

Nu ik enerzijds aan het herstellen ben, heb ik dus nog wel last van zaken, de last bestaat uit het élke dag mensen en plekken tegenkomen die me aan de tijd doen herinneren. Ik heb het niet over mijn gezin of vrienden of de Kruidvat, maar over verpleegkundigen die ongeveer om de hoek wonen, behandelaren, ex-opnamegenoten (compleet de weg kwijt, heel helder en opgeknapt, in levensgevaar), nabestaanden van ex-opnamegenoten, al het nieuws over de ggz dat je niet kán ontwijken of vermijden (ik kan e.e.a. wel verminderen), het spoor, het ziekenhuis, burgernetmeldingen enz. Ik kan echt heel lang doorgaan. Soms lukt het om het te vermijden, het ene oor in, mezelf afleiden, andere oor dus weer redelijk snel uit. Maar soms blijft het in mijn hoofd: die ene keer met díe verpleegkundige, het moment op de IC, wat heb ik mijn gezin aangedaan? En nog véél meer. 

Op die momenten word ik gegijzeld door mijn hoofd en krijg ik weinig mee van wat er om me heen gebeurt. Geen dissociatie o.i.d. hoor, maar gewoon niet meer horen wat er om me heen wordt gezegd of soms: wat er gebeurt.

Ook kan ik het over sommige specifieke nare gebeurtenissen niet hebben. Tenminste: niet zonder heel veel geluid en snot. Óf ik heb het erover en ik praat erover alsof ik een journalist ben. Een opsomming van feiten, niet de controle verliezen.  Dit gaat onbewust, denk ik. 
Ik had de mogelijkheid voor een paar sessies EMDR, maar ik heb het niet gedaan: ik durfde niet. Wat als het te veel zou ophalen? Hoe zou ik erna zijn? Maar vooral: ik durf het e.e.a. helemaal niet te vertellen, schaamte, verdriet alles. Toen ging ik het ‘van me afschrijven’. Ik ben ver gekomen met schrijven, maar er is niks veranderd in mijn gevoel of gedrag. Paniekaanvallen net voor het in slapen vallen, nare dromen, en dus al die plekken en mensen die me terugwerpen in de tijd.

De tijd kan ik niet terugdraaien, maar ik wil er minder last van hebben. Maar als ik EMDR ga doen, wil ik iemand kennen en daarnaast, kunnen vertrouwen (mijn vertrouwen is nogal geschaad door bepaalde hulpverleners). 

Iemand die gewoon alles met me door kan nemen, is misschien ook wel wat.

Beetje een zeikverhaal, sorry, maar misschien heeft iemand van jullie een goede suggestie? Tot nu toe stuit ik op te korte trajecten, aanmeldstoppen, wachtlijsten, instanties waar ik niet heen kan/ wil i.v.m. pijnlijke zaken. 

Een supergoed idee? (geen kruiden of vitamines…) Stuur me gerust een privéberichtje. Ik weet niet wanneer ik reageer, maar ik zal op je reageren. Alvast dank!