Sinds de tijd dat ik thuis zit hoor ik weinig van mijn collega's. Net voordat ik in de ziektewet kwam, wist een collega wel - in het bijzijn van alle andere collega's tijdens een vergadering- te melden dat ze niks aan me had 'want ik liep er zo overspannen bij'.
Ik zou dan denken, in haar geval: ze heeft hulp nodig, ze redt het niet. Voor haar was het een irritant gegeven. Niks meer van deze collega gehoord overigens.
Twee collega's met wie ik contact hield zijn inmiddels vertrokken naar een andere baan.
Wat mij rest is het appen met nog één collega. Soms zie ik op Facebook nog eens een 'vind-ik-leuk' voorbijkomen van een enkele collega, maar dat is het.
De collega met wie ik app zou mijn kerstpakket komen langsbrengen. Helaas, deze was vergeven aan een stagiaire. Zo hoorde ik van haar.
Kan gebeuren. Ik vind het slordig, niet netjes, maar heb daar niet wakker van gelegen.
Deze week vertelde deze collega in de vergadering dat ze mij heeft gezegd dat mijn pakket naar de stagiaire was gegaan. Iedereen was in shock. Hoe kon ze dát aan een psychisch instabiel iemand zeggen?
Om het nog iets erger te maken reageerde ze met:
Nou, ze heeft toch helemaal niet gewerkt, dan verdient ze toch helemaal geen pakket? Dat heb ik haar gezegd ook.
De shock was nog groter.
Ik vond het wel grappig.
Hadden ze mijn pakket maar niet moeten weggeven:-)
Voor wat ik ervan gehoord heb (en ja; dat was uit hand van een van jouw collega's ;-)) is dit een typisch geval van: dit zegt meer over hen, dan over jou.
BeantwoordenVerwijderenRare, rare lui en rare, rare gang van zaken vind ik het.
Herkenbaar en volgens mijn bescheiden mening, eerder typisch voor de (a)sociale sector
BeantwoordenVerwijderen