depressie op Facebook

Ik merkte dat mensen in mijn omgeving regelmatig googelden op de term ‘depressie’, om mij beter te begrijpen. Als ik dat hoorde, dacht ik: ‘zij hebben dus nog nooit eerder iemand meegemaakt met een depressie'. Heb ik wel eens iemand meegemaakt die in een depressie zat?

Volgens mij niet.

De vergelijking ‘longontsteking/ depressie’, die hulpverleners steeds gebruikten om mij me beter te laten voelen, kwam weer bij me naar boven. Longontstekingen worden vrolijk op Facebook gegooid met verdrietige smilies erbij. Ik heb dat zelf ook gedaan: ‘longontsteking, nu een kuur, hopelijk snel weer de oude’ Ik kreeg daar lieve reacties op: hulp werd aangeboden en ik kreeg de liefste wensen virtueel naar mijn hoofd geslingerd. Op een andere post van mijn hand: ‘ik zit midden in een depressie en dat is mooi kut’ werd niet of nauwelijks gereageerd. De reacties waren alleen van personen die het óók had meegemaakt, van mensen die ik in die tijd had leren kennen. En via Whatsapp kreeg ik de vraag of het soms niet goed met me ging. Ik haalde de post er dan ook maar weer gauw af, aangezien ik nóg depressiever werd door het ontbreken van reacties.

Hóe vaak de hulpverleners mij ook vertelden ‘dat een depressie iedereen kan overkomen’ en hoe vaak ze ook zeiden dat ‘een depressie écht niet iets is om voor je te schamen’: ik kon in mijn 34-jarige leven eigenlijk niemand noemen die óók een depressie had doorgemaakt. Gezien de statistieken moest dat natuurlijk wel het geval zijn geweest. En mijn conclusie was dan ook: mensen houden het vóór zich.

dus:
Op Facebook: etentjes, vakanties en gebroken ledematen.
Twitter: geen etentjes, vakanties, maar wél ruimte voor psychisch leed tussen al die GGZ-tweets die ik dagelijks lees.
duidelijk.