'Herstellende' zeg ik dan. Herstellende van een lange, vervelende tijd. Herstellende van een depressie. Herstellende van het niet mezelf zijn. Herstellende binnen het gezin. Om weer een normaal (dit woord mag je absoluut niet gebruiken binnen de GGZ, want: 'wat is volgens jou normaal?' Zucht...) gezin te worden.
Een half jaar geleden zei ik het ook al tegen belangstellenden: ik ben herstellende. Niet wetende dat ik toen mijn diepste punt van mijn depressie nog láng niet bereikt had.
Dat maakt het nu wat spannender. Want: ben ik herstellende? Of ben ik beter? Of ben ik nog 'ziek', depressief dus? En dan: word ik ooit weer normaal, ehhhh, ik bedoel, word ik ooit weer de oude -oh nee, dat mag ook niet gezegd, want je moet juist níet de oude worden- word ik ooit weer..... tsja...
Gaat het ooit weer beter met me, met ons? We, ik, mijn man, hulpverlening, denken van wel.
Maar voor nu hou ik het nog even op 'herstellende'. En ik denk dat daar geen woord aan gelogen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten