zelfstigma

Omdat ik de meest idiote vooroordelen had over mensen met 'iets psychisch', had ik natuurlijk ook niet veel compassie met mezelf toen ik in een depressie belandde. Ik veroordeelde mezelf hard en ik denk dat ik mede daardoor veel dieper gegaan ben dan dat nodig was. 
Want:  én jezelf heel slecht voelen én doen alsof je de sterkste vrouw ter wereld bent, kost veel energie. In mijn geval zelfs wat crisissen en opnames. 

Ik besloot na deze periode die vooroordelen aan te pakken. Want ik merkte dat ik niet de enige was. Meerdere mensen wisten niet om te gaan met mensen ' als ik'. En dan heb ik het dus over iemand met de diagnose 'ernstige depressie' waarvoor een opname nodig was.

Ik schreef wat stukjes, sprak erover met mijn omgeving en gaf een radiointerview over schaamte en taboe rondom depressie bij NPO1. Ik promootte daar ook het depressiegala, waar ik natúúrlijk ook was. Ik dacht er nooit meer in te trappen: als ik zelfs op nationale radio vertel dat ik suïcidaal was, dan had ik vanaf nu niks meer te verbergen.

En dan, na een tijdje, is het er weer: (zelf-)stigma. Ik ben namelijk wéér somber, misschien is het weer depressief te noemen zelfs. Ik vind dat ik 'normaal'  moet doen. 'Terugvallen' zijn voor psychiatrisch patienten en niet voor sterke vrouwen. Dat taboe dat er heerst op psychische ziekten, mag er wat mij betreft gewoon weer op! Ik heb het niet. Ik doe er niet meer aan mee.

De ontkenning hou ik slechts een paar dagen vol. En besef weer: iedereen kan last van psychische klachten krijgen. Iedereen kan het overkomen. 
En dus ook mij.